θυμαμαι που εγραφα στον υπολογιστη..

απαντουσες οτι τα γραμματα μου ηταν απροσωπα..

με ποναγε οτι μπορουσες να με επικρινεις και δεν εχανες αφορμη

να μου δειχνεις την δυναμη σου..

λεω να σου στειλω ενα γραμμα..γραμμενο στο χερι..

να μπορεις να μυρισεις το χαρτι..

διαβαζα τα γραμματα σου στην βροχη και εκλαιγα..

το χαρτι μουτζουρωνε και η ψυχη μου μαυριζε..

σαν ερωτικη ιστοριουλα ακουγεται..

μα ποτε δεν ηταν τετοια..

απλα εβλεπα μια αχτινα φωτος στην ψυχη σου..

μεχρι να γραψεις κατι και να θυμηθω ποσο φτηνος ησουν..

περασαν χρονια καμια φορα σε σκεφτομαι..

καμια φορα σκεφτομαι εμενα οταν σε εψαχνα..

καμια φορα δεν με γνωριζω..

καμια φορα σκεφτομαι πως ποτε δεν σε ηξερα..

ισως λιγο τα σχεδια και τις λεξεις σου..

εxω πεσει σε ενα βαθυ πηγαδι..

βλεπω μοναχα σκοταδι..

λυπη και θυμο..

ψαχνω μια ηλιαχτιδα λογικης..

ηρεμιας..

παντα η τρελα μου εκανε την υπερβαση

μα αυτη την φορα σαλταρε..

και εχασα τον δρομο προς τον ουρανο..

αυτοι που με αγαπουν που χαθηκαν?

εγω που τους αγαπω που χαθηκα?

ο λαβιρυνθος πως μπερδευτηκε ετσι?

ο μιτος κοπηκε και εξοδος δεν υπαρχει..

καμια φορα ερχεται και με κοιταει με τα μεγαλα του ματια..

οταν ειμαι λυπημενη δακρυζει

και η καρδια μου σπαει..

ξερεις πως ειναι να κρατας την καρδια και τα ματια καποιου?

τα καρφωνει στην ψυχη μου και την βουλιαζει..

ειμαι λυπημενη ειναι λυπημενος

ειναι λυπημενος και λυπαμαι..

ο κυκλος δεν κλεινει

ξερεις θα κανω την υπερβαση..

οτι δεν λυνεται κοβεται..

και οχι μονο στις λεξεις..

Οκτωβρης ξανα..

οκτωβρης..δεν θυμαμαι αν σου ειχα πει ποσο αγαπαω τον οκτωβρη..ειναι ο μηνας με τον κοκκινο..παντα ετσι πιστευα..δεν θυμαμαι πια γιατι..θυμαμαι ομως κατι απογευματα γκριζα που λυπημενη σκεφτομουν ποσο αδικο ηταν να λυπαμαι τον οκτωβρη..λαχταρουσα μοναχα να ερθει..και καθε χρονο που τελειωνε μονο να γυρισει περιμενα..θυμαμαι μια φορα σου ειπα πως θα εφτανε για ολα η αγαπη..θυμαμαι μια φορα μου ειπε οτι δεν φτανει μοναχα να αγαπας..η μνημη μου δεν με συντροφευει πια..οι αναμνησεις γινονται θολες και δυσκολες..ξεχναω προσωπα ονοματα ακομα και γεγονοτα..δεν εχει τοσο χωρο το μυαλο..κραταει τα απολυτως απαραιτητα..θυμαμαι πως ποτε δεν ειχα καλη μνημη..εσβηνα αυτοματα καθε λεπτομερεια..κρατουσα μονο συναισθηματα..δεν θυμαμαι τι με θυμωσε θυμαμαι ομως τον θυμο μου..τωρα τελευταια νιωθω συνεχεια θυμο..λες και ειμαι μια βομβα που αν την αγγιξεις θα πυροδοτηθει..με τρομαζουν οι φωνες..ομως αντι να απανταει η φωνη μου ανεβαινει οχταβα γινεται τσιριχτη..ψαχνω μεσα μου τις τελευταιες μερες..πουθενα δεν βρισκω συμπονοια και υπομονη..νομιζα οτι καποτε ο πονος θα εφευγε..ισως εφυγε..αντικατασταθηκε απο την αδικια..σημερα αγαπησα και μισησα τον εαυτο μου..νιωθω μεσα μου μια αηδια που δεν μπορω να ξεχασω..το σκεφτομαι ωρα πολυ και ψαχνω για ποιο πραγμα αξιζει να παλεψεις στην ζωη περα απο την αγαπη..δεν βρηκα αλλο..

"κοντα στα κυματα θα χτισω το παλατι μου.."

θυμηθηκα τα ατελειωτα βραδια..εκεινα τα αξημερωτα τα δακρυσμενα..τις συναυλιες με τις μουσικες που σε μεθουσαν..και τον καπνο που σε επνιγε..τις φωνες που σε βαραιναν με το κεφαλι ζαλισμενο απο το ποτο..τα ματια που κοκκινα προσπαθουσες να τα κρατησεις ανοιχτα..σου φωναζα να φυγουμε και δεν σε ενοιαζε ο χρονος..μα με πιεζε.. μια συναυλια δεν ειδαμε μαζι..ειδαμε ομως τοσα ονειρα μαζι να γεννιουνται..οταν ξαπλωναμε μαζι στο ιδιο μαξιλαρι..σε μια αγκαλια..και ηταν τοτε που νομιζες οτι ο κοσμος γυριζει σε τροχια γυρω απο σενα..και ηξερες πως στο πισω μερος του μυαλου οτι ηθελες οι στιγμες να κρατουσαν αιωνια γιατι σε λιγο θα εφευγες παλι και δεν ηξερες το μελλον..η ισως και να το φοβοσουν..και ηταν και εκεινα τα πρωινα..με τον αερα τον ψυχρο να σε περιγελα..και μεσα στο αμαξι να θελεις καθε φορα να φωναξεις ΜΗΝ ΜΕ ΑΦΗΝΕΙΣ!! ομως την επνιγες την φωνη και απλα φωναζες το ταξι να σε παρει για να αρχισεις την μερα σου..και ηξερες πως οποια μερα και αν αρχιζε σε επαιρνε πιο μακρια.. και εφευγες παλι..ανεβαινες στα συννεφα και εφευγες..γυρνουσες ξανα στο τιποτα..και το βραδυ στο κρεβατι ζαλισμενος μονος απο τις μουσικες και το αλκοολ ολα γυριζαν στο κεφαλι σου..οι φοβοι οι επιθυμιες..παντα ειχα δυσκολια με τις επιλογες..μαλλον ημουν ατυχη..ειναι σαν να παιζεις ρουλετα..και παντα διαλεγεις το λαθος χρωμα..οταν θελεις μαυρο επιλεγεις κοκκινο και παντα τοτε ερχεται η μπιλια στο μαυρο..ο νομος του μερφυ..ηπιες λεξεις..απλα λαθος επιλογες..με φιλοσοφιες την ζωη θα κερδιζαμε..και στο τελος αυτη αλλιως ερχοταν εμπαινε σαν θαλασσα και με ενα κυμα τα επνιγε ολα..βαρεθηκες να ονειρευεσαι?να προσπαθεις?ισως να εκανες και καλα..ισως κατι να εφταιξε..ισως αυτος ο φλεβαρης..που ηταν τοσο παγωμενος..τοσο ψυχρος..ισως χωρις ονειρα να ερθουν ολα πιο ομορφα..ισως χωρις απαιτησεις να βρεις πιο ευκολο να εκτιμας οσα θα ερθουν.. ισως ετσι να ειναι πιο ομορφα..το αλκοολ πια δε με αγγιζει..ισως γιαυτο το πινω πιο γρηγορα και πιο πολυ..ο πονος στην καρδια εφυγε..κοκκινισε η καρδια..κυλησε αιμα..ο κομπος στο λαιμο εμεινε..να σηκωνα το χερι και να μπορουσα να αγγιξω στα ονειρα μας..

la solitudine..

ειναι καποιες νυχτες που η μοναξια ειναι πιο μεγαλη..και τοτε θυμαμαι τα λογια του.."οι συγκρισεις φερνουν πονο"..και ειχε δικιο..και θυμαμαι παντα ακολουθουσα την συμβουλη του..καποιες νυχτες ομως σαν και αυτη..με γονατιζε το παραπονο..και ξερω πως ακουγεται πολυ μικρο..ομως ζηλευα..αληθεια ζηλευα..ολες εκεινες τις στιγμες που δεν μπορεσα να εχω..ολες εκεινες τις φορες που ο χρονος απλα χαθηκε..και ακομα χανεται..και ειναι και στιγμες που σκεφτομαι τι ηθελα και τι χρειαζεται..και αληθεια τα πιο ομορφα πραγματα στην ζωη ειναι τα πιο απλα και ισως απλα χρειαζεται να απλωσουμε το χερι να τα αγγιξουμε..ισως παλι καποιες φορες ακομα και αυτο μοιαζει εξαιρετικα πολυπλοκο..οι πιο ομορφες στιγμες μας ειναι αυτες που ονειρευτηκαμε..οι πιο αξεχαστες ειναι αυτες που μας πληγωσαν περισσοτερο..και πιο ανεκτιμητες ηταν αυτες που ζησαμε..δεν ξερω γιατι παντα ομως συμβαινει..αυτες ειναι που κρατανε τοσο λιγο και δεν ξεθωριαζουν ποτε απο το μυαλο..και ειναι παντα τοσο λιγες..ο χρονος εχει μια ιδιαιτερη ιδιοτητα..εξατμιζεται μπροστα στην ομορφια και παγωνει μπροστα στην ασχημια..

Ήθελα να σου πω...

Ήθελα να σου πω δυο λόγια μα πάλι το σκέφτομαι. Αφού δε μπορείς να μ' αγγίξεις για να με διορθώσεις. Πόσο μάλλον να με χτυπήσεις για να με συνετήσεις!
Θέλω να μιλάμε όπως παλιά, αλλά τι να πούμε! Ο κόσμος με έχει αποπάρει από καιρό και δε βρίσκω στήριγμα ν' ακουμπήσω. Οι λέξεις μου δε βγαίνουν όπως παλιά. Ακόμη και το δήθεν πάθος στη φωνή το τρώει το μέλλον. Όσο κι αν προσπαθώ να το κρατήσω ζωντανό, κανείς δε μοιάζει να νοιάζεται και μόνο μένει. Σβήνεται σιγά σιγά...
Ήρθες τότε σα νεράιδα, θυμάσαι? Μα τώρα? Τα φτερά σου μίκρυναν ξαφνικά ή εγώ δεν έχω πια δύναμη να τα φτάσω να τυλιχτώ μέσα τους?
Το χαρτί μου έχει κοκκινίσει. Επίτηδες! Αφού ξέρω ότι θα μου πεις κι εσύ ότι παραπονιέμαι πολύ. Αφού ξέρεις... Στο χαρτί δεν έχει θέση η χαρά μου. Εκείνη εκφράζεται εκτός. Είναι πιο αληθινό έτσι. Στ' αλήθεια μ' αρέσει...
Κάποτε με καταλάβαινες. Ίσως και τώρα. Μπορεί να το ξέχασα κι αυτό.
Όταν μ' αγκάλιαζες με τη σκέψη σου, εγώ είχα κάτι καλύτερο να κάνω. Ή έτσι νόμιζα.
Ξέρεις ότι η πίστη μου έχει μείνει μισή. Καλά που έχω μια ακοίμητη ελπίδα να μου κρατά συντροφιά.
Ήθελα να σου πω για τη βιαστική συναυλία που δε μπόρεσα να έρθω. Για τις προσευχές μου τις κρυφές που τώρα πια τις ακούει όλος ο κόσμος. Δεν περιέχουν θεούς, ούτε και δαίμονες. Μονάχα ανθρώπους. Ανθρώπους που μοιάζουν θεοί, αφού όλοι οι θεοί έγιναν δαίμονες. Όπως και μερικοί άνθρωποι.
Θα ΄θελα να σου πω για μένα. Πόσο θα ήθελα μια φορά να με πάρουν στα σοβαρά! Κι ό,τι απομακρύνω, το κάνω άθελά μου. Κάποιος να μου δείξει τον τρόπο να σιάξει αυτή η άχαρη ψυχή!
Τα όνειρά μου κρέμονται από λεπτές κλωστές. Πόσοι τα κλωτσούν, μα δεν κόβονται.
Κι άμα μένω παιδί είναι τελικά γιατί κανείς δε θέλει, κανείς δε βοηθά να μεγαλώσω.
Μοιάζω εξωτερικά παιδί μα το μέσα μου φλέγεται. Πως να το ξέρεις αν δεν το ζήσεις?!
Δεν υπάρχουν πόρτες ανοιχτές, κι αν τύχει ποτέ καμιά, πρέπει να ξεπουλήσεις κάτι ακριβό σου για να μπεις.
Περνάω σπάνια από 'δω γιατί μάλλον δεν έχω τίποτα να πω. Ή καλύτερα, κουράστηκα να λέω το ίδια. Εσύ ξέρεις. Ίσως και να καταλαβαίνεις...
Κι αν τα ίδια είπα πάλι, ίσως από αμηχανία να 'ναι κι αυτή τη φορά. Ξεχνάω εύκολα βλέπεις. Το ξέρεις καλά κι αυτό!
Έχω να σε δω καιρό πολύ και φοβάμαι τελικά μην ξεχάσω να σε θυμάμαι...

ειναι καποιες στιγμες
που γυριζεις τον φακο και κοιτας μεσα σου
και βλεπεις ποσο αδειος εισαι..
και θυμασαι τα λαθη σου
και αναρωτιεσαι ποσο σκαρτος και μικρος εισαι
ειναι καποιες στιγμες που η μικρη ζωουλα σου εκρηγνυται
και χανεις τις ισορροπιες σου
και μενεις μετεωρος στο κενο
χωρις τοπο χωρις χρονο χωρις εαυτο
και αναρωτιεσαι παλι ποιος εισαι
"μα που εχω κανει λαθος..
τι αφησα στην τυχη και φτασαμε ως εδω
που αλλιως φαινοταν απο μακρια..
απο μακρια φαινοταν πιο ομορφο πιο φωτεινο.."
μονο σε παρακαλω μια ερωτηση μοναχα απαντησε μου
πως γινεται να ειμαι παντα λαθος?
ξερεις πως ειναι να πονας μεσα σου
και να μην λες κουβεντα..
να πνιγεις ολη την θλιψη στην θαλασσα μεσα σου
να πονας τοσο που σου ερχεται να φωναξεις
και να μην μπορεις ουτε ανασα να βγαλεις
και οι κουβεντες να βγαινουν γελαστες
και ολο να γελας
να φορας την μασκα σου
για να μην δει κανεις τον αληθινο πονο σου
γιατι ποτε δεν ηθελες οι αλλοι να ξερουν
τι κρυβεται μεσα σου
γιατι παντα γινοσουν καθρεφτης..
"εχω μεσα μου μια θλιψη που ειναι τοσο μεγαλη
και ολο φοβαμαι μην τυχον και ξεσπασει
και περιφερομαι απο πολη σε πολη
με ενα κεφαλι γεματο χρυσαφι"..
αφου λοιπον το ξερεις οτι η ζωη ειναι
ενας μαραθωνιος απο απωλειες
γιατι πληγωνεσαι τοσο
καθε φορα που μενεις μονος?

"δεν θελω να κοιμηθω
γιατι δεν θελω να ξυπνησω
γιατι το αυριο
θα ειναι ιδιο με το χθες.."

κακες συνηθειες

και σταματησα να το βαζω συνεχεια στα ποδια
και σταματησα και να παιζω με ξυλινα σπαθια
σταματησα και να συντηρω και την βροχη μεσα μου
και ηρθε ενας ηλιος να τα σκεπασει ολα
και σταματησα και τα ψεμματα
αρχισα τις αληθειες και τα χαμογελα
και τοτε ο ουρανος εγινε μαυρος
τα συννεφα κατεβηκαν χαμηλα
και ο ηλιος αρχισε να παιζει
οποτε ερχεται το σκοταδι χανεται
μολις φευγει ομως το σκοταδι γινεται πυκνο
και φοβαμαι στο σκοταδι..
το ποτηρι στο χερι ολο γεμιζει
οταν γεμισει θλιψη και ξεχειλισει
να θυμηθω να το πιω
ασπρο πατο..




Από παιδί θυμάμαι προσπαθώ
να κλέψω το γλυκό μέσα απ' το βάζο
με ξύλινα σπαθιά να πολεμώ
και μια ζωή στα πόδια να το βάζω

Μα ό,τι μας δένει στα παλιά
είναι οι κακές συνήθειες
το νιώθω τώρα καθαρά
πως είναι αργά γι' αλήθειες

Όλη μου η ζωή συνένοχη και πώς γουστάρω
τα πιο μεγάλα ψέματα στα πιο αθώα βλέμματα
όλη μου η ζωή συνένοχη και πώς γουστάρω
κάτι απογέματα με καφέ και τσιγάρο

Από παιδί θυμάμαι προσπαθώ
στα λάθη μου φτηνά να τη γλιτώσω
μου μάθαν να φοβάμαι ό,τι αγαπώ
και μια ζωή να φεύγω πριν να δώσω

Μα ό,τι μας δένει στα παλιά
είναι οι κακές συνήθειες
το νιώθω τώρα καθαρά
πως είναι αργά γι' αλήθειες

Όλη μου η ζωή συνένοχη και πώς γουστάρω
τα πιο μεγάλα ψέματα στα πιο αθώα βλέμματα
όλη μου η ζωή συνένοχη και πώς γουστάρω
κάτι απογέματα με καφέ και τσιγάρο

αλλη μια μερα..
οχι αλλη μια..
ειναι αυτη η μερα..
που περιμενες οτι θα σβηστει ο πονος σου..
αυτη που περιμενες καθε φορα που δακρυζες..
αυτη για την οποια δεν αφηνες την υπομονη να στερεψει..
γιατι ηξερες..φανταζοσουν αυτη την ημερα..
και ηταν ολα σχεδιασμενα..ομορφα και τελεια..
και το μονο που εμενε ηταν να πραγματοποιηθουν..
το μονο που εμενε ηταν να ερθει αυτη η μερα..
και ο ηλιος θα ελαμπε..
θα ερχοταν αλλιως το πρωινο..
γιατι θα ηταν η πρωτη μερα..
γιατι πιστευες πως σου χρωσταγε ο θεος..
και αυτη την ημερα θα σου εδινε ολη την χαρα που σου χρωσταγε..
γιατι υπαρχει ακομα στον κοσμο μαγεια..
και το ξερεις πως υπαρχει..
γιατι το νιωθεις καθε φορα..
τελικα ομως σου χρωσταγε ακονα θλιψη..
δεν στην εδωσε ολη..
και τελικα υπαρχει και ακομα πιο βαθυ μαυρο..
ακομα και απο το πιο βαθυ μαυρο..
και ηρθε η ημερα..
και περασε..
και δεν εγινε τιποτα..
τιποτα..τιποτα..
ΤΙΠΟΤΑ..
Τ Ι Π Ο Τ Α..
και μετα η ημερα τελειωσε..
και δεν αλλαξε τιποτα..
και τι εμεινε να ελπιζεις?
τιποτα..
τιποτα?

Ο καθε ανθρωπος εχει την κολαση του
Μην το ξεχασεις ποτε αυτο..