Οκτωβρης ξανα..

οκτωβρης..δεν θυμαμαι αν σου ειχα πει ποσο αγαπαω τον οκτωβρη..ειναι ο μηνας με τον κοκκινο..παντα ετσι πιστευα..δεν θυμαμαι πια γιατι..θυμαμαι ομως κατι απογευματα γκριζα που λυπημενη σκεφτομουν ποσο αδικο ηταν να λυπαμαι τον οκτωβρη..λαχταρουσα μοναχα να ερθει..και καθε χρονο που τελειωνε μονο να γυρισει περιμενα..θυμαμαι μια φορα σου ειπα πως θα εφτανε για ολα η αγαπη..θυμαμαι μια φορα μου ειπε οτι δεν φτανει μοναχα να αγαπας..η μνημη μου δεν με συντροφευει πια..οι αναμνησεις γινονται θολες και δυσκολες..ξεχναω προσωπα ονοματα ακομα και γεγονοτα..δεν εχει τοσο χωρο το μυαλο..κραταει τα απολυτως απαραιτητα..θυμαμαι πως ποτε δεν ειχα καλη μνημη..εσβηνα αυτοματα καθε λεπτομερεια..κρατουσα μονο συναισθηματα..δεν θυμαμαι τι με θυμωσε θυμαμαι ομως τον θυμο μου..τωρα τελευταια νιωθω συνεχεια θυμο..λες και ειμαι μια βομβα που αν την αγγιξεις θα πυροδοτηθει..με τρομαζουν οι φωνες..ομως αντι να απανταει η φωνη μου ανεβαινει οχταβα γινεται τσιριχτη..ψαχνω μεσα μου τις τελευταιες μερες..πουθενα δεν βρισκω συμπονοια και υπομονη..νομιζα οτι καποτε ο πονος θα εφευγε..ισως εφυγε..αντικατασταθηκε απο την αδικια..σημερα αγαπησα και μισησα τον εαυτο μου..νιωθω μεσα μου μια αηδια που δεν μπορω να ξεχασω..το σκεφτομαι ωρα πολυ και ψαχνω για ποιο πραγμα αξιζει να παλεψεις στην ζωη περα απο την αγαπη..δεν βρηκα αλλο..