λιγες οι νυχτες με φεγγαρι που μου αρεσουν..

"Λίγες οι νύχτες με φεγγάρι που μ' αρέσαν.
Τ' αλφαβητάρι των άστρων που συλλαβίζεις
όπως το φέρει ο κόπος της τελειωμένης μέρας
και βγάζεις άλλα νοήματα κι άλλες ελπίδες,
πιο καθαρά μπορείς να το διαβάσεις.
Τώρα που κάθομαι άνεργος και λογαριάζω
λίγα φεγγάρια απόμειναν στη μνήμη,
νησιά, χρώμα θλιμμένης Παναγίας, αργά στη χάση
ή φεγγαρόφωτα σε πολιτείες του βοριά ρίχνοντας κάποτε
σε ταραγμένους δρόμους ποταμούς και μέλη ανθρώπων
βαριά μια νάρκη.
Κι όμως χτες βράδυ εδώ, σε τούτη τη στερνή μας σκάλα
όπου προσμένουμε την ώρα της επιστροφής μας να χαράξει
σαν ένα χρέος παλιό, μονέδα που έμεινε για χρόνια
στην κάσα ενός φιλάργυρου, και τέλος
ήρθε η στιγμή της πλερωμής κι ακούγονται
νομίσματα να πέφτουν πάνω στο τραπέζι,
σε τούτο το τυρρηνικό χωριό, πίσω από τη θάλασσα του Σαλέρνο
πίσω από τα λιμάνια του γυρισμού, στην άκρη
μιας φθινοπωρινής μπόρας, το φεγγάρι
ξεπέρασε τα σύννεφα, και γίναν
τα σπίτια στην αντίπερα πλαγιά από σμάλτο.
Σιωπές αγαπημένες της σελήνης."

λιγες οι νυχτες με φεγγαρι που μου αρεσουν..
λιγες οι μερες με βροχη που με μαγευουν..
κατω απο το λιοπυρι κρυμμενη πισω απο ενα δεντρο..
γαλαζια η ματια σαν θαλασσα..
η φωνη ερχεται σε κυματα μουσικης..
μια γλυκια μεθη σαν διονυσιακη τελετη..
η φωνη του ορφεα..σαν λυγμος στην αμμο..
η ευριδικη ελιωσε στην σιωπη..
ο φοινικας γεννηθηκε παλι..κανεις ποτε δεν ειπε
σαν φωτια η σαν σταχτη..
ιδιος με πριν η με αλλες σαρκες..
το δωματιο ηταν ζεστο..το δωματιο ηταν παγωμενο..
οι σκιες χορευαν καλαματιανο..
και τα φωτα μπλουζ και τουιστ..
το ποταμι κυλουσε μεσα σε ενα γκαζον απο ροδοπεταλα..
η αριαδνη επλεκε τον μιτο με κλωστη απο σοκολατενια πετραδακια..
οι στροφες ηταν αποτομες μα επρεπε να βρουμε τον δρομο μας..
προσευχηθηκα να μας παρουν αγκαλια οταν θα πεταξουμε οι νεραιδες
και βρεθηκα μπροστα απο μια γεφυρα
να κοιταζω ενα πλοιο να φευγει..
την υστατη στιγμη με χαιρετουσε με ενα κελαηδισμα
και εγω που ποτε δεν εμαθα να τραγουδαω
καθομουν εκει βουβη..
η ζεστη ερχοταν σε νιφαδες
κολλουσε στο μυαλο στο σωμα..
κοιτουσα τον χωρο πως μικραινε..
ολο κ πιο πολυ..
το μυαλο μου απλωνε..
ενας ουρανος απο σκεψεις..
καθε τοσο αλλαζε χρωματα..
ενα ουρανιο τοξο απλωνοταν..
ροδακινι δακρυα ελαμπαν..
πρασινα χαμογελα κρεμονταν απο τα δεντρα..
ο δρομος για τον παραδεισο
περνουσε απο μια μικρη πορτουλα αφαντη..
χτυπησα μα κανεις δεν απαντησε..
ο κερβερος με κοιταξε αποτομα
μα εστρωσα μπροστα του ενα ασημενιο μαντηλι
θαμπωμενος μεριασε..
η περσεφονη απαλυνε την λησμονια
με πηρε απο το χερι κ περασαμε μαζι τον αχεροντα..
στις εκβολες του ηταν το βασιλειο του πισας..