θαλασσογραφια

μια θαλασσογραφια..μπλε ανακατεμενο με μαυρο..ο ηλιος παγωμενος ενα θαμπο κιτρινο..
αστερια στο πλαι να πεφτουν μεσα στο νερο και να παγωνουν..
ο χρονος σταματαει για λιγο και μετα εξαντλειται παλι απο την αρχη..
τα ρηματα ντυνονται σε χρονο αοριστο..γερασμενο.. ψαχνουν μια σπηλια να κρυφτουν..
"ενα καραβι παλιο σαπιοκαραβο" παλευει στα μπλε νερα..
καθε λιγο νομιζεις θα βουλιαξει..
οι ναυτες περνουνε μεσα απο τις σειρηνες και ξεχνανε..
οι φωνες παντα μενουν χαραγμενες στο μυαλο τους να τους τρελαινουν..

ο αλκινοος σαν σημειο αναφορας..του χρονου που περναει..
"τα γονατα μου κανουν χριτσι χριτσι..μεγαλωνω"
ασπρες τουφες απο χιονι στο μυαλο..και στα μαλλια..
χρυσο το φως του ηλιου οπως γερνει στην θαλασσα..
και μια σκεψη να σου χαιδευει το μυαλο..
να γυριζεις την γη σαν τον ανεμο..
λιγος ο υπνος..ονειρο και πραγματικοτητα αλλοπαρμενα..
που χρονος να σκεφτεις..
"η αθανασια με ξεγελασε μου πηρε το κεφαλι"
συνεβη και σε μενα..συνεβη?σε εμενα?


"Μαλακωδώς ευησυχασθής επί μακρόν
ο καλλιτέχνης επανεξετάζει την κατάσταση
πριν ξεχαστεί εκ νέου.

Τα γόνατά μου κάνουν χρίτσι χρίτσι.
Μεγαλώνω.
Το χάνω κάθε χρόνο το παιχνίδι
με το χρόνο.

Μετακόμιζα θυμάμαι μ' ένα αμάξι
Τώρα όλα τα ζητώ για να ' μαι εντάξει.
όλα δικά μου κι όλα σ' άλλους τα χρωστώ
και τα πληρώνω.

Ήταν ανάγκη; Ήταν ανάγκη να συμβεί και σε μένα;
Όλα μου μοιάζαν παντοντινά, παντοτινά, παντοτινά.

Ασπρίζουν τα μαλλιά μου κάθε μέρα.
Μεγαλώνω.
Τα ίδια είχε πάθει κι ο μπαμπάς μου σ' άλλο χρόνο.

Τα παιδιά με λένε κύριο Αλκίνοο.
Με ενοχλεί μα τελευταίως το καταπίνω.
Θα 'ρθει σε λίγο η καρδιά και τα λεφτά και να μην πίνω..
Αααααα....

Ήταν ανάγκη; Ήταν ανάγκη να συμβεί και σε μένα;
Όλα μου μοιάζαν παντοντινά, παντοτινά, παντοτινά.


Αυριανό ραμολιμέντα μου συγχώρα
τη σπατάλη
συγχώρα με την ώρα που θα δίνεις
τη σκυτάλη.

Πόσο αφελής θα μοιάζω στα δικά σου μάτια
σαν θα σου κόβουν το τσιγάρο και τ' αλάτια.
Η αθανασία με ξεγέλασε μου πήρε
το κεφάλι.

Ήταν ανάγκη; Ήταν ανάγκη να συμβεί και σε μένα;
Όλα μου μοιάζαν παντοντινά, παντοτινά, παντοτινά.

Όταν θα λέω,
πως χάθηκαν όλα στο κάθε-μέρα
Κανείς δε ζει να τον θαυμάζω.
Ξένος, στον αδυσώπητο χαβά της ανθρωπότητας
ο Χατζιδάκις μοιάζει στην προϊστορία
κι αντικατάσταση δεν έγινε καμία
Χρόνια μετά τις κηδείες των παλιών
όταν δεν θα μπορώ να γράψω ούτε τ' όνομά μου,
τα τραγουδάκια που άφησα για αργότερα
θα με κοιτούν να φεύγω
και θα γκρινιάζουν
σαν γέροι που δεν έζησαν
τότε θα ξέρω πως:

Ήταν ανάγκη; Ήταν ανάγκη να συμβεί και σε μένα;
Όλα μου μοιάζαν παντοντινά, παντοτινά, παντοτινά.

Ο γερο - Γλάυκος διάβασε σε ένα τοίχο
ο χρόνος ο πανδαμάτων
κι έκλαψε σαν παιδί.
Και ήταν παιδί."

λιγες οι νυχτες με φεγγαρι που μου αρεσουν..

"Λίγες οι νύχτες με φεγγάρι που μ' αρέσαν.
Τ' αλφαβητάρι των άστρων που συλλαβίζεις
όπως το φέρει ο κόπος της τελειωμένης μέρας
και βγάζεις άλλα νοήματα κι άλλες ελπίδες,
πιο καθαρά μπορείς να το διαβάσεις.
Τώρα που κάθομαι άνεργος και λογαριάζω
λίγα φεγγάρια απόμειναν στη μνήμη,
νησιά, χρώμα θλιμμένης Παναγίας, αργά στη χάση
ή φεγγαρόφωτα σε πολιτείες του βοριά ρίχνοντας κάποτε
σε ταραγμένους δρόμους ποταμούς και μέλη ανθρώπων
βαριά μια νάρκη.
Κι όμως χτες βράδυ εδώ, σε τούτη τη στερνή μας σκάλα
όπου προσμένουμε την ώρα της επιστροφής μας να χαράξει
σαν ένα χρέος παλιό, μονέδα που έμεινε για χρόνια
στην κάσα ενός φιλάργυρου, και τέλος
ήρθε η στιγμή της πλερωμής κι ακούγονται
νομίσματα να πέφτουν πάνω στο τραπέζι,
σε τούτο το τυρρηνικό χωριό, πίσω από τη θάλασσα του Σαλέρνο
πίσω από τα λιμάνια του γυρισμού, στην άκρη
μιας φθινοπωρινής μπόρας, το φεγγάρι
ξεπέρασε τα σύννεφα, και γίναν
τα σπίτια στην αντίπερα πλαγιά από σμάλτο.
Σιωπές αγαπημένες της σελήνης."

λιγες οι νυχτες με φεγγαρι που μου αρεσουν..
λιγες οι μερες με βροχη που με μαγευουν..
κατω απο το λιοπυρι κρυμμενη πισω απο ενα δεντρο..
γαλαζια η ματια σαν θαλασσα..
η φωνη ερχεται σε κυματα μουσικης..
μια γλυκια μεθη σαν διονυσιακη τελετη..
η φωνη του ορφεα..σαν λυγμος στην αμμο..
η ευριδικη ελιωσε στην σιωπη..
ο φοινικας γεννηθηκε παλι..κανεις ποτε δεν ειπε
σαν φωτια η σαν σταχτη..
ιδιος με πριν η με αλλες σαρκες..
το δωματιο ηταν ζεστο..το δωματιο ηταν παγωμενο..
οι σκιες χορευαν καλαματιανο..
και τα φωτα μπλουζ και τουιστ..
το ποταμι κυλουσε μεσα σε ενα γκαζον απο ροδοπεταλα..
η αριαδνη επλεκε τον μιτο με κλωστη απο σοκολατενια πετραδακια..
οι στροφες ηταν αποτομες μα επρεπε να βρουμε τον δρομο μας..
προσευχηθηκα να μας παρουν αγκαλια οταν θα πεταξουμε οι νεραιδες
και βρεθηκα μπροστα απο μια γεφυρα
να κοιταζω ενα πλοιο να φευγει..
την υστατη στιγμη με χαιρετουσε με ενα κελαηδισμα
και εγω που ποτε δεν εμαθα να τραγουδαω
καθομουν εκει βουβη..
η ζεστη ερχοταν σε νιφαδες
κολλουσε στο μυαλο στο σωμα..
κοιτουσα τον χωρο πως μικραινε..
ολο κ πιο πολυ..
το μυαλο μου απλωνε..
ενας ουρανος απο σκεψεις..
καθε τοσο αλλαζε χρωματα..
ενα ουρανιο τοξο απλωνοταν..
ροδακινι δακρυα ελαμπαν..
πρασινα χαμογελα κρεμονταν απο τα δεντρα..
ο δρομος για τον παραδεισο
περνουσε απο μια μικρη πορτουλα αφαντη..
χτυπησα μα κανεις δεν απαντησε..
ο κερβερος με κοιταξε αποτομα
μα εστρωσα μπροστα του ενα ασημενιο μαντηλι
θαμπωμενος μεριασε..
η περσεφονη απαλυνε την λησμονια
με πηρε απο το χερι κ περασαμε μαζι τον αχεροντα..
στις εκβολες του ηταν το βασιλειο του πισας..

το δωματιο σκοτεινο..απο τις γριλιες μονο το αχνο φως του φεγγαριου επεφτε..
στα χερια του κρατουσε ενα μαξιλαρι..γελωντας της προτεινε να την γλιτωσει απο το μαρτυριο της και σαν να της φανηκε ωραια ιδεα δεχτηκε..σαν μια στιγμη ολη της η ζωη παρελθον παρον και μελλον περασε μπροστα απο τα ματια της..τιποτα γλυκο να θυμαται..εκλεισε τα ματια και με μια πνοη χαθηκε..ο πονος κρατησε μια στιγμη..κοιτουσε το σωμα μπροστα του..κρατουσε ενα μαχαιρι το αιμα ειχε γεμισει το δωματιο..ολα χαθηκαν σε μια στιγμη..αναρωτιοταν αν εφταιγε η φωτια η το μαχαιρι..το παρελθον και το παρον μια κλωστα που την τραβηξε και κοπηκε το μελλον κοπηκε και αυτο...ηταν σαν να μην συνεβη..ακομα και την τελευταια της στιγμη νομιζε πως την φανταστηκε οταν προσπαθουσε καθε κυτταρο της να παρει ανασα..
και μετα ξαφνικα παραιτηθηκε..την μισησε γιαυτην της την παραιτηση..σαν να μην εφταιγε εκεινος που δεχτηκε να την σκοτωσει..σαν να μην πιεζε το μαξιλαρι πανω της..μια ξεψυχισμενη ανασα και μετα σιωπη..αρχισε να της φωναζει..μα αυτη δεν ηταν εκει..δεν υπηρχε πια..ζαλιστηκε..της φωναξε την εβρισε αρχισε να παραπαταει..δεν θυμοταν πως βρεθηκε το μαχαιρι στο χερι του ομως ειχε αναγκη να την πονεσει και ας ηξερε πως εκεινη δεν θα ηταν εκει..της εκοψε τα φτερα για να μην μπορεσει να ξαναπεταξει..το αιμα αρχισε να τρεχει ποταμι..λερωσε τα σεντονια τους τοιχους..παντα θαυμαζε τα φτερα της..μοιαζαν μαυρα σαν βελουδο..τις νυχτες τον αφηνε να τα χαιδευει..καμια φορα την κρατουσε απο τα φτερα και μαζι πεταγαν στον ουρανο..μα ο καιρος περνουσε και εκεινη χανοταν ολο και πιο συχνα μοναχη στον οριζοντα..το μελλον πεθανε σε μια λιμνουλα με αιμα το προσωπο της κατασπρο κερινο..τα ξανθα μαλλια της στεφανωνε ενα αιματινο στεφανι..τα πρασινα ματια της κοιταζαν πιο ψηλα απο το ταβανι το τρυπουσαν..την κοιταξε για μια στιγμη και υστερα χαθηκε..εσβησε σαν δακρυ και επεσε σαν αστερι στην γη..

"η γη ειναι μια σφαιρα που γυριζει και οτι δεν προλαβε θα ξαναερθει"

ο ουρανος ειναι μουντος..μπροστα μας απλωνεται μια θαλασσα..το χρωμα της μωβ..τα ρουχα μας ειναι ασπρα φτιαγμενα απο συννεφα..απλωνεις το χερι και ενα κυμα απο χρωματα με πλησιαζει..το χαμογελο σου φωτιζει τον αερα..ο ηλιος φεγγει νιφαδες απο χιονι..πεφτουν απαλα απο τον ουρανο..οι ηλιαχτιδες ειναι μια συνεχεια χιονιου..γαλαζιο.. φεγγει στον ουρανο..η θαλασσα απλωνεται σαν σκεψη..αερινη..σαν συνεχεια απο ενεργεια..χανεσαι μεσα της και στεκει σαν διαφανη..σε βλεπω να την διαβαινεις..ολο το τοπιο βαμμενο γαλαζοπρασινο..ομιχλωδες..αστραφτερο..με πλησιαζεις και χαμογελας ξανα..το χερι σου ανυπαρκτο..το σηκωνεις και με χαιδευεις με την σκεψη σου..το βλεμμα σου βελουδινο..αρχιζεις να μιλας με φωνη που δεν ακουγεται..οι λεξεις αναβοσβηνουν στον αερα..πρωτη φορα γινονται αληθινες..και μετα χανονται παλι..σε ακουω περα απο τον χρονο περα απο τον χωρο..

πατας το κουμπι και χρωματα ξεχυνονται βαφεται το ταβανι το γεματο με αστερια..

κλεινεις τα ματια..αντικρυζεις το κενο..το ταβανι σαν να σε πλησιαζει και δεν μπορεις να αναπνευσεις..στον υπνο μου ειδα παλι ενα κελι..ημουν κλεισμενη εκει..φωναζα..πηγα να τραγουδησω το να μ'αγαπας..ξεχασα τους στιχους..χανονται απο μεσα μου στιχοι εικονες συναισθηματα..η μνημη μου συνεχεια με προδιδει..σαν ουρανος με λιωμενα αστερια..

ενα δεντρο μου διαβαζει παραμυθια πριν κοιμηθω και ενα μικρο συντριβανι ριχνει νερο στο σαλονι μου..οι πινακες μου γεμιζουν με πουπουλενια συννεφα και πεταλα απο αστεροσκονη..οι νεραιδες με πλησιασαν..εσκυψα λιγο το κεφαλι και τρυπωσαν μεσα στις σκεψεις μου..δεν μπορω να συγκρατησω την χαρα..δεν μπορω να συγκρατησω την θλιψη..

ονειρο μεσα σε ονειρο

μια φορα και εναν καιρο ηταν ενας υπεροχος πριγκηπας..ειχε μια πολυχρωμη ευγενικη ψυχη και μια κατακοκκινη καρδια..ειχε παντα εναν γλυκο λογο να πει για τον καθενα..και μια παρηγορη κουβεντα να χαρισει σε οποιον πονουσε..ειχε ενα χαρισμα τα μεγαλα πρασινα ματια του κοιτουσαν μεσα στην καρδια καθε ανθρωπου και προσπαθουσε να βρει την μαγεια που εκρυβε μεσα του και να του την θυμισει..ο πριγκηπας αυτος ηταν ο πιο ομορφος απο ολους τους πριγκηπες του πλανητη..ειχε δυο μαγικα πρασινα ματια και το βλεμμα του ηταν βελουδινο..τα μακρια κοκκινα μαλλια του θυμιζαν φωτια..και το προσωπο του το πλαισιωναν καστανοκοκκινα γενια..η φυσιογνωμια του ηταν καθαρη και σοφη..το βλεμμα του κουρασμενο απο την αναγνωση της ψυχης των ανθρωπων..η ψυχη του καθαρη σαν γυαλι..γυαλι σκουρο ομως..θλιμμενη..καθε βραδυ που ο πριγκηπας κοιμοταν εβλεπε στο ονειρο του μια μαγισσα..ηταν τοσο ομορφη που εχανε την φωνη του..την κοιτουσε ολη την νυχτα και ολη την ημερα την συλλογιζοταν..η θλιψη του ηταν τοσο μεγαλη που δεν μπορουσε να την αγγιξει που αν δεν την εβλεπε στα ονειρα του θα εμενε ξαγρυπνος να την σκεφτεται..μολις ερχοταν το σουρουπο και ξαπλωνε στο κρεβατι του ο μορφεας ερχοταν και τον σηκωνε σαν πουπουλο και τον ταξιδευε πλαι της..την εβλεπε καθε βραδυ ξαπλωμενη σε ενα κρεβατι να κοιμαται..τα ξανθα μαλλια της απλωναν στο μαξιλαρι σαν καταρρακτης..το δερμα της κατασπρο και χλωμο οπως επεφτε πανω του το φεγγαρι..η οψη της αγγελικη και γλυκια..νεραιδοσκονη σκεπαζε τα βλεφαρα της και το μενταγιον της μαγισσας ηταν απλωμενο στο στηθος της και την φυλαγε..μωβ και πρασινοι κρυσταλλοι ηταν πλεγμενοι σαν στεφανι μεσα στα μαλλια της..καθοταν πλαι της και την κοιτουσε να ειναι βυθισμενη σε ενα ομορφο ονειρο και να αχνογελαει..την κοιταζε και ευχοταν να ηταν διπλα της στο ονειρο της..ηξερε πως η υπαρξη του δεν ηταν τιποτα παραπανω απο ενα ονειρο..και ευχοταν να ηταν το ονειρο της..καθε βραδυ καθοταν και την κοιταζε..μολις εβρισκε το θαρρος να αγγιξει τα μακρια μαλλια της χαραζε και απο την αγωνια του ξυπνουσε..ξυπνουσε ιδρωμενος στο κρεβατι του..μονος να την αναζητα και να την σκεφτεται..το μονο που σκεφτοταν ολη την ημερα ηταν το χρωμα των ματιων της..αλλοτε φανταζοταν οτι ειναι γαλαζια σαν τον ουρανο και την θαλασσα..αλλοτε σκεφτοταν οτι ειναι πρασινα σαν τα φυλλα των δεντρων..αλλοτε ευχοταν να ειναι καστανα σαν την γη και ζεστα σαν εκεινη..αλλοτε φανταζοταν πως ειναι μαυρα..σαν την θλιψη του..καθε μερα εδινε παρηγορια στους ανθρωπους γυρω του βρισκοντας την μαγεια που ειχαν μεσα τους και συλλογιζοταν την μαγισσα του..καθε βραδυ κοιταζε την μαγισσα του και εψαχνε να βρει τα ματια της για να δει την μαγεια της ψυχης της..ενα βραδυ η μαγισσα σαν να σαλεψε..τα βλεφαρα της τρεμοπαιξαν..και ξαφνικα τα ανοιξε..τα ματια της ηταν διαφανα..ασπρα..ο πριγκηπας τα κοιταξε και εχασε τα λογικα του..πηγε να της μιλησει μα η φωνη του χαθηκε..πνιγηκε στο μυαλο του..τοτε νομισε πως η μαγισσα του μιλησε..ακουσε την φωνη της σαν νερο να του ψιθυριζει..

-καθε βραδυ σε βλεπω στο ονειρο μου..καθομαι διπλα στο προσκεφαλι σου και σε κοιτω να αναπνεεις..να ονειρευεσαι και να χαμογελας στο ονειρο σου..καθε βραδυ κοιταζω την ομορφια που βγαζει η αυρα σου..και τα χρωματα της..καθε βραδυ παρακαλαω να ξυπνησεις και να σε κοιταξω για μια στιγμη μοναχα..καθε μερα αναρωτιεμαι τι χρωμα εχουν τα ματια σου και αν ταιριαζουν με τα κοκκινα μαλλια σου..ξερω πως με καταραστηκαν να ζω μακρια σου..πως η ζωη με αναγκασε να σε συνανταω μοναχα οταν εσυ θα κοιμασαι..μα η αγαπη ειναι περα απο καθε καταρα..η αγαπη ειναι πανω απο καθε ονειρο..και εκανα ενα ξορκι για να μπορεσω να σε συναντησω..γιατι ηξερα πως εσυ εισαι πριγκιπας και ξερεις να διαβαζεις τις ψυχες μαγια ομως δεν μπορεις να κανεις για να με ξυπνησεις απο το ονειρο μου..μοναχα που θα πρεπει να διαλεξεις αν θα θελεις να ζεις στο δικο μου ονειρο η στο δικο σου..και εσκυψε και τον φιλησε..

ο πριγκηπας δακρυσε..η καρδια του πηγε να σπασει απο την ευτυχια..τοτε ομως ξυπνησε..

ξυπνησε και ενιωσε τοσο μονος..στον υπνο του εκλαιγε..δεν θυμοταν τι ονειρο ειχε δει..ενιωθε τοσο λυπημενος και ευτυχισμενος..ενιωθε μια ζεστη στην θεση της καρδιας..ομως δεν μπορουσε να θυμηθει τι ηταν αυτο που τον εκανε να δακρυσει..

i want to be someone else or i will explode

ενας υπεροχος αδειος παλιατσος με φτηνη ψυχη..

salt

"No life, no life without a fall

Now the wind has swept us all Down to this mission wall And the love, THE LOVE WE PRAY TO KEEP

HAS BURIED US SO DEEP AND ME SINGING THE SAME SAD SONG HOW I FELL INTO HIS ARMS

HIS WARM AND LOVING ARMS She said: You can never be free You can never be like me Now I'm a mad dog and I'll be Now you honey on my tree Whether sweet tomorrow In the mellow wallow Oh THERE IS STILL TIME TO BORROW

and in the mellow wallow, yeah We will never have it al

TONIGHT I AM SCREAMING AT THE WALL Peel the paint of my window rail Touch, material has no choice Peel the paint off with my voice Curse this city's deplex song Now I'm sleeping on the floor Honey I'm soaking wet and Oh they're coming out, they're coming out, they're coming for me As long as we are free We'll be doomed to live and die Under the great suburban sky And I'll always holler In the mellow wallow Oh there's still time to borrow And in the mellow wallow Jesus Heaven, heaven head of hell You are treating me quite well Washed me up upon a shore Now I'm scratching down your door ALL THE WORDS BECOME MY HANDS COLD AND BROKEN ON THE FLOOR Peeling gooseflesh off your back Pulling back your long black hair Now this beauty is my queen Skinny arms so very slow A perfume neck and a blanket so small Oh, what beauty, oh what bridge I will sleep tomorrow And in the mellow wallow Oh, there's still time to borrow And in the mellow wallow Oh, and I fall to be controlled Lost and swept away I will always wait it out Won't you listen now Let me sleep tomorrow inn We'll never have it all Now the wind has swept us all Down to this mission wall And see, the rhythm is your hand Speed the rhythm, speed the band This is the bright amphetamine sky "

ριχνεις στις πληγες σου αλατι

να πονεσεις λιγο παραπανω

να φυγει το σκοτωμενο αιμα της καρδιας

να μπορεσει να χτυπησει ξανα

μα εκεινη δεν χτυπαει και το ξερεις δεν θα ξαναχτυπησει

λιγες αδειες λεξεις μοναχα εμειναν

ανυπαρξια..

"and so it is..just like it should be.."

ολα τελικα τελειωσαν..οπως αρχισαν..ξαφνικα..

ο κυκλος εκλεισε..σαν παραμυθι.."i think its Saturday.

I keep thinking of the way that we were met
Feels like its a fairy tale
You re the princess the most beautiful Ive seen
I am just a prince
I can make you play
I can make you smile
I can make you safe in my foolish arms
Youre my sweetest kiss
Youre my immortality
Youre my pretty world spins inside my little mind little mind
Now were kissing and were saying to each other
Just a little I do
But the thing is what we really want
It cannot be said
And I promise I will never let that death
Take you from me anyway
Ill throw us stars, stars. Stars
To wish well never die
Youre my brightest sun
Youre my crystal sea
Youre my loudest rhythm
Beats inside my heart
I will make you laugh
I will make you fly to the shinny skies where
Where well live in happiness"

και ζησαν αυτοι καλα και εμεις καλυτερα..

μονο που μονο αυτοι τελικα εζησαν καλα..

η ιδια απαισιοδοξια..

προσωπα που ζεις αγαπας κρεμιεσαι απο πανω τους..

τους οριζεις ευτυχια ζωη

και μια μερα μαθαινεις να υπαρχεις χωρις αυτους..

μα γινεται?πως γινεται?

ποτε δεν καταλαβα πως βγαινουν οι ανθρωποι απο την ζωη μας..

πως ενας ανθρωπος που υπηρχε διπλα σου με καθε τροπο

με ολους τους τροπους τωρα δεν υπαρχει..

λυπη θλιψη ανυπαρξια..

"ησουν παραθυρο που αντεξε στου αερα την ορμη..

μα λυγισε στα αρωμα του μαη.."