ειναι καποιες στιγμες
που γυριζεις τον φακο και κοιτας μεσα σου
και βλεπεις ποσο αδειος εισαι..
και θυμασαι τα λαθη σου
και αναρωτιεσαι ποσο σκαρτος και μικρος εισαι
ειναι καποιες στιγμες που η μικρη ζωουλα σου εκρηγνυται
και χανεις τις ισορροπιες σου
και μενεις μετεωρος στο κενο
χωρις τοπο χωρις χρονο χωρις εαυτο
και αναρωτιεσαι παλι ποιος εισαι
"μα που εχω κανει λαθος..
τι αφησα στην τυχη και φτασαμε ως εδω
που αλλιως φαινοταν απο μακρια..
απο μακρια φαινοταν πιο ομορφο πιο φωτεινο.."
μονο σε παρακαλω μια ερωτηση μοναχα απαντησε μου
πως γινεται να ειμαι παντα λαθος?
ξερεις πως ειναι να πονας μεσα σου
και να μην λες κουβεντα..
να πνιγεις ολη την θλιψη στην θαλασσα μεσα σου
να πονας τοσο που σου ερχεται να φωναξεις
και να μην μπορεις ουτε ανασα να βγαλεις
και οι κουβεντες να βγαινουν γελαστες
και ολο να γελας
να φορας την μασκα σου
για να μην δει κανεις τον αληθινο πονο σου
γιατι ποτε δεν ηθελες οι αλλοι να ξερουν
τι κρυβεται μεσα σου
γιατι παντα γινοσουν καθρεφτης..
"εχω μεσα μου μια θλιψη που ειναι τοσο μεγαλη
και ολο φοβαμαι μην τυχον και ξεσπασει
και περιφερομαι απο πολη σε πολη
με ενα κεφαλι γεματο χρυσαφι"..
αφου λοιπον το ξερεις οτι η ζωη ειναι
ενας μαραθωνιος απο απωλειες
γιατι πληγωνεσαι τοσο
καθε φορα που μενεις μονος?

"δεν θελω να κοιμηθω
γιατι δεν θελω να ξυπνησω
γιατι το αυριο
θα ειναι ιδιο με το χθες.."