μια φορα και εναν καιρο ηταν μια ηλιαχτιδα..ηταν θλιμμενη..σκοτεινη..μωβ σε αντιθεση με ολες τις υπολοιπες..εβγαινε μονο στο ημιφως και φωτιζε το βουνο διπλα στην μεγαλη θαλασσα..ο ουρανος την αγκαλιαζε ομως εκεινη επαιρνε μονο χαρα απο τον γαλαζιο ωκεανο..φανταζοταν οτι οταν βυθιζοταν μεσα του ολα τα φυκια και τα θαλασσινα νερα ζωντανευαν..οτι οι γοργονες την θαυμαζαν ετσι αλλιωτικη που εμοιαζε και ηθελαν να την φτασουν..ο ηλιος την κοιταζε θλιμμενος που ηταν τοσο διαφορετικη απο εκεινον και το φεγγαρακι καμια φορα της εμοιαζε οταν γινοταν μπλε..σεριανιζαν μαζι στου ουρανου τα μερη..τις χαριζε αστερια να ντυνει τα πεπλα της και αστεροσκονη να φωτιζει τα ματια της..ενα συννεφο της εβαζε για προσκεφαλι να ξαπλωνει οταν κουραζεται..μια ηλιαχτιδα και ενα φεγγαρι..ποσο αλλιωτικο διδυμο..ενα σταχυ που κοιταζε μια νυχτια ενα αστερακι να πεφτει ειδε αυτο το παραξενο ζευγαρι και δακρυσε απο την ομορφια..ποσα βλεμματα..ποσα αγγιγματα..ποσος πονος απο αγαπη στα ματια..ο πονος ειναι αυτος που μας κανει αληθινους σκεφτηκε..και εγειρε νυσταγμενο στην ζεστη γη..
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
1 comment:
με την ηλιαχτίδα σου ως το ξημέρωμα θα μείνω απόψε να σκέφτομαι βυθούς, να μυρίζω χώματα, να μετράω άστρα, να εισπνέω .
συννεφιασμένη θάλασσα γυμνή
γυμνή σαν ηλιαχτίδα σε βροχή
που ψάχνει στην ομίχλη
το γιατί...
Καληνύχτα.
Post a Comment