ειναι καποιες στιγμες
που γυριζεις τον φακο και κοιτας μεσα σου
και βλεπεις ποσο αδειος εισαι..
και θυμασαι τα λαθη σου
και αναρωτιεσαι ποσο σκαρτος και μικρος εισαι
ειναι καποιες στιγμες που η μικρη ζωουλα σου εκρηγνυται
και χανεις τις ισορροπιες σου
και μενεις μετεωρος στο κενο
χωρις τοπο χωρις χρονο χωρις εαυτο
και αναρωτιεσαι παλι ποιος εισαι
"μα που εχω κανει λαθος..
τι αφησα στην τυχη και φτασαμε ως εδω
που αλλιως φαινοταν απο μακρια..
απο μακρια φαινοταν πιο ομορφο πιο φωτεινο.."
μονο σε παρακαλω μια ερωτηση μοναχα απαντησε μου
πως γινεται να ειμαι παντα λαθος?
ξερεις πως ειναι να πονας μεσα σου
και να μην λες κουβεντα..
να πνιγεις ολη την θλιψη στην θαλασσα μεσα σου
να πονας τοσο που σου ερχεται να φωναξεις
και να μην μπορεις ουτε ανασα να βγαλεις
και οι κουβεντες να βγαινουν γελαστες
και ολο να γελας
να φορας την μασκα σου
για να μην δει κανεις τον αληθινο πονο σου
γιατι ποτε δεν ηθελες οι αλλοι να ξερουν
τι κρυβεται μεσα σου
γιατι παντα γινοσουν καθρεφτης..
"εχω μεσα μου μια θλιψη που ειναι τοσο μεγαλη
και ολο φοβαμαι μην τυχον και ξεσπασει
και περιφερομαι απο πολη σε πολη
με ενα κεφαλι γεματο χρυσαφι"..
αφου λοιπον το ξερεις οτι η ζωη ειναι
ενας μαραθωνιος απο απωλειες
γιατι πληγωνεσαι τοσο
καθε φορα που μενεις μονος?

"δεν θελω να κοιμηθω
γιατι δεν θελω να ξυπνησω
γιατι το αυριο
θα ειναι ιδιο με το χθες.."

κακες συνηθειες

και σταματησα να το βαζω συνεχεια στα ποδια
και σταματησα και να παιζω με ξυλινα σπαθια
σταματησα και να συντηρω και την βροχη μεσα μου
και ηρθε ενας ηλιος να τα σκεπασει ολα
και σταματησα και τα ψεμματα
αρχισα τις αληθειες και τα χαμογελα
και τοτε ο ουρανος εγινε μαυρος
τα συννεφα κατεβηκαν χαμηλα
και ο ηλιος αρχισε να παιζει
οποτε ερχεται το σκοταδι χανεται
μολις φευγει ομως το σκοταδι γινεται πυκνο
και φοβαμαι στο σκοταδι..
το ποτηρι στο χερι ολο γεμιζει
οταν γεμισει θλιψη και ξεχειλισει
να θυμηθω να το πιω
ασπρο πατο..




Από παιδί θυμάμαι προσπαθώ
να κλέψω το γλυκό μέσα απ' το βάζο
με ξύλινα σπαθιά να πολεμώ
και μια ζωή στα πόδια να το βάζω

Μα ό,τι μας δένει στα παλιά
είναι οι κακές συνήθειες
το νιώθω τώρα καθαρά
πως είναι αργά γι' αλήθειες

Όλη μου η ζωή συνένοχη και πώς γουστάρω
τα πιο μεγάλα ψέματα στα πιο αθώα βλέμματα
όλη μου η ζωή συνένοχη και πώς γουστάρω
κάτι απογέματα με καφέ και τσιγάρο

Από παιδί θυμάμαι προσπαθώ
στα λάθη μου φτηνά να τη γλιτώσω
μου μάθαν να φοβάμαι ό,τι αγαπώ
και μια ζωή να φεύγω πριν να δώσω

Μα ό,τι μας δένει στα παλιά
είναι οι κακές συνήθειες
το νιώθω τώρα καθαρά
πως είναι αργά γι' αλήθειες

Όλη μου η ζωή συνένοχη και πώς γουστάρω
τα πιο μεγάλα ψέματα στα πιο αθώα βλέμματα
όλη μου η ζωή συνένοχη και πώς γουστάρω
κάτι απογέματα με καφέ και τσιγάρο

αλλη μια μερα..
οχι αλλη μια..
ειναι αυτη η μερα..
που περιμενες οτι θα σβηστει ο πονος σου..
αυτη που περιμενες καθε φορα που δακρυζες..
αυτη για την οποια δεν αφηνες την υπομονη να στερεψει..
γιατι ηξερες..φανταζοσουν αυτη την ημερα..
και ηταν ολα σχεδιασμενα..ομορφα και τελεια..
και το μονο που εμενε ηταν να πραγματοποιηθουν..
το μονο που εμενε ηταν να ερθει αυτη η μερα..
και ο ηλιος θα ελαμπε..
θα ερχοταν αλλιως το πρωινο..
γιατι θα ηταν η πρωτη μερα..
γιατι πιστευες πως σου χρωσταγε ο θεος..
και αυτη την ημερα θα σου εδινε ολη την χαρα που σου χρωσταγε..
γιατι υπαρχει ακομα στον κοσμο μαγεια..
και το ξερεις πως υπαρχει..
γιατι το νιωθεις καθε φορα..
τελικα ομως σου χρωσταγε ακονα θλιψη..
δεν στην εδωσε ολη..
και τελικα υπαρχει και ακομα πιο βαθυ μαυρο..
ακομα και απο το πιο βαθυ μαυρο..
και ηρθε η ημερα..
και περασε..
και δεν εγινε τιποτα..
τιποτα..τιποτα..
ΤΙΠΟΤΑ..
Τ Ι Π Ο Τ Α..
και μετα η ημερα τελειωσε..
και δεν αλλαξε τιποτα..
και τι εμεινε να ελπιζεις?
τιποτα..
τιποτα?