μια ευχη για μια νεα χρονια..

"Σε λογια παλι θα χαθω φτιασιδωμενα
σαν απο εκεινα που πουλω στην αγορα
λογια δικα μου που δεν νοιαζουνε κανενα
και εγω τα λεω να περασει η βραδια"
αποστρεφομουν παντα τις γιορτινες μερες
μασκαρεμενη χαρα πισω απο μαυρα ματια
μα η ζωη..η ζωη ειναι στο διπλανο βαγονι
σε κοιταζει με ματια βουρκωμενα
να την αποχαιρετας..
ποσες φορες ενιωσες την ευτυχια?
ποσες φορες δωρισες την ευτυχια?
ποσες φορες ειδες το ειδωλο σου να καθρεφτιζεται
μεσα σε ματια γεματα ζωντανια?
ποσες φορες βγηκες στην αριστοτελους με δυνατη βροχη?
και τρεμοντας απο το κρυο και βρεγμενος
ενιωθες να πετας?
ποσες φορες αναμεσα στις φωνες και τις γιορτινες βιτρινες
ενιωθες σαν τις κουκλες με το ζωγραφισμενο χαμογελο?
ποσες φορες η νυστα σε ζαλιζε και δεν αντεχες να κρατας τα ματια ανοιχτα
για να κοιτας τον ερωτα?
ποσες φορες ξυπνησες στην μεση της νυχτας απο φωτιες
και τρομαξες και μετα κοιταξες το προσωπο πλαι σου
και γαληνεψες παλι?
ποσες φορες κοιταξες τον θερμαικο και φοβηθηκες οτι
θα χαθεις στα μαυρα του νερα
και μετα παλι το πρωινο σαν ηρθε
με το κρυο αγερι να σου φυσαει το προσωπο
να νιωθεις ζεστασια μεσα σου?
ποσες φορες φωναξες καθισμενος σε ενα παγκακι
και ας μην ησουν πια 9 και ας μην σε κυνηγουσε πια
στο διαλειμμα το αγορακι απο το μπροστινο θρανιο?
φωναζεις για να φυγεις η για να ερθεις πιο κοντα?
φωναζεις σε ενα μαρμαρενιο παγκακι
ενω κρυωνεις κρυωνεις φρικτα
και το μονο που θελεις ειναι μια αγκαλια να σε ζεστανει
και η αγκαλια ξερεις που θα ερθει
μονο να ξερεις πρεπει πρωτα να παιδευτεις
γιατι το ξερεις το ξερεις το ξερεις ΤΟ ΞΕΡΕΙΣ
πως οσα αγαπησαμε και μας αγαπησαν για παντα
πονεσαν και ηταν δυσκολα
τα ευκολα τα βαριεσαι τα αφηνεις πισω
επειδη δεν σε αγγιξαν..
σαν καθετι που αξιζει να πρεπει να το ψαξεις πρωτα
να δεις αν εχει πανω του την σφραγιδα του πονου
και μετα να ανοιξεις την αγκαλια και την καρδια
σου για να το δεχτεις..
και περναει ο καιρος οχι οπως θα ηθελες
και πηρες παλι την καρδια σου
ανεβηκες στον ουρανο και εφυγες
εκλεισες τα ματια σε ολο το ταξιδι
δηθεν να πεις οτι ειναι ονειρο που φευγεις
και παλι θα ξυπνησεις μεσα στο βραδυ
και θα δεις παλι την ευγενικη μορφη του
στο μαξιλαρι διπλα σου
και προσγειωθηκες παλι στην πραγματικοτητα σου
και ηταν τα αγκαθια πολλα
και η σκονη τοση σου ματωνε τα ματια
και κυλαγαν ματωμενα δακρυα
βγαλμενα απο την καρδια
και ελεγες δεν πειραζει
ελεγες θα ερθουν καλυτερες μερες
και αληθεια σε αυτες πιστευω
στις καλυτερες μερες
θα αφησω παλι μια ευχη
ελπιζω να την βρεις να μου την χαρισεις

τι φοβασαι?

-θελω να γινω ευτυχισμενος!!
-και τι σε κραταει?
-δεν ξερω
-τι ειναι η ευτυχια για σενα?
-να εχω ολα αυτα που θελω
-τι θελεις?
-δεν ξερω..
-κοιταξε τον καθρεφτη σου τι βλεπεις?
-το προσωπο μου
-το γνωριζεις
-ναι ..μονο που..
-που?
-τα ματια μου..τα ματια μου δεν με κοιταζουν
-τι κοιταζουν?
-ενα θαλασσινο τοπιο
-πως μοιαζει?
-μοιαζει με νησι..οπως νομιζεις οτι μοιαζουν τα νησια το χειμωνα..τα χαλικια αντανακλουνται στον ουρανο και μοιαζουν ολα γκριζα και η θαλασσα να πληγωνει τα βραχια..
-σε στεναχωρει αυτο?
-να νομιζω ο βραχος ποναει..
-αλλαζει ομως σχημα..γινεται πιο δυνατος..διαμορφωνεται..
-ναι μα ειναι επιπονο..
-σε φοβιζει αυτο?
-ναι πολυ..με φοβιζει ο πονος
-ο φοβος?
-ναι πιο πολυ
-τι σε φοβιζει ακριβως?
-να ποναω
-τι σε φοβιζει στο να πονας?
-οτι μπορει να με ρουφηξει ο πονος και να πνιγω εκει
-εχεις πνιγει ποτε?
-ναι πολλες φορες
-και μετα τι εγινε?
-σηκωθηκα ψηλα
-τι σε βοηθησε?
-ο εαυτος μου..το πεισμα μου..ενα χαμογελο..ενας ηλιος και ενα φεγγαρι
-θα χαθουν αυτα?
-οχι
-τοτε γιατι φοβασαι?
-δεν φοβαμαι πια..
-χαμογελας..
-ναι αληθεια..
-βλεπεις τους κητους τους κρεμαστους?
-οχι.. τους αγγιζω..

με εσενα..

ειναι ο ηλιος που καιει το βραδυ
μια ψυχη που μοιαζει με χαδι
μια λαμψη ξαφνικη μια ματια μαγικη
ενα δεντρο πρασινο που μοιαζει με αερα
ενα λουλουδι κοκκινο που μοιαζει με αιμα
μια στιγμη που κραταει μια μερα
ο χρονος που τρεχει και τελειωνει η μερα
τελος και αρχη ως την ακρη του χρονου
μια ροδα που γυριζει ως την ακρη του δρομου
δρομος ατελειωτος που καθρεφτιζει την σκεψη
σκεψη ξεκαθαρη αγνη σαν καθρεφτης
καθρεφτης τα ματια την ψυχη να φεγγουν
φεγγουν οι αγγελοι τα ονειρα κλεβουν
κλεφτης στιγμων το ονειρο μοιαζει
μοιαζουν οι εικονες μας γινονται ενα
ενα σαν δυο σταγονες στη λιμνη
λιμνη τα δακρυα που πια δεν υπαρχει
στεγνωσαν τα δακρυα αναμνηση μειναν
εμειναν οι εικονες σου παρουσια ντυθηκαν
ντυθηκαν και οι μερες κοκκινες μοιαζουν
κοκκινα τριανταφυλλα διαρκως μοιραζουν
απο του μυαλου σου το πατο
και ακομα πιο κατω σκεψεις σαν σφαιρες
αρχιζουν οι μερες και τελειωνουν
με σενα..

"μετεβληθη εντος μου ο ρυθμος του κοσμου"

"Μετεβλήθη εντός μου ο ρυθμός του κόσμου"
ηχοι σαν μελωδια
καπνος και ατελειωτες συγχορδιες
φωνες απομακρες
"βλεπεις τον κοσμο να γυριζει σε μια αχτιδα απο κερι"
κυκλος ατελειωτος
θαρρω φαυλος
πιο γρηγορος απο την γη
πιο γρηγορος απο τα ματια
η ματια σβηνει
μοναχα ανασα
θολες οι εικονες
σαν απο ονειρο
σαν απο ψεμα
οι λεξεις προσευχη
βουβη και σιωπηλη
σαν κλαμα το ευχαριστω
κολλαει στα χειλη
προσευχη γινεται μοναχο
ατελειωτη ψαλμωδια
στου ουρανου τα μερη
χρωματα και μαυρο
τα συννεφα αγγιξαν την γη
ουρανο την εκαναν
και βυθιστηκε σε τροχια και αυτη
δυο ματια που γιναν βρυση
η φωνη λειπει
το φως εσβησε
αλλαξε η γη τροχια
αλλαξε και η οπτικη
μερες τωρα γυριζει αλλιως ο κοσμος

Ήρθες..

..τα παραμύθια αγαπάς..

..τα δάκρυά μου..

..κι αν δεν είναι παραμύθι, είναι πραγματικότητα..

"..Σου χρωστάω λίγα δάκρυα..

..ίσως και πολλά..

..πάει καιρός όμως και καταναλώθηκαν..

..πότισαν το χώμα και φύτρωσε φεγγάρι..

..να σε προσέχει του είπα..

..έτσι κάθε βράδυ στέκεται απάνω σου, ψηλά..

..κι αν το κοιτάζεις και δε σου θυμίζει τα μάτια μου, μην ανησυχήσεις..

..θυμήσου..

..τότε που κοίταξες τα μάτια μου, είδες μέσα τους φεγγάρι..?"

Δεν υπάρχουνε στίχοι. Δεν υπάρχουν λέξεις. Ακόμη και τα μάτια σου το σκοτάδι ζηλεύουν. Ακόμη και το σκοτάδι στις κόρες των ματιών σου ποθεί να τυλιχτεί. Κάθε που ξημερώνει, θυμάμαι. Κάθε που βραδιάζει, πέφτω. Κοντά σου. Δίχως να το ξέρεις.

Δεν υπάρχουνε λόγια. Δεν υπάρχουν ξεκάθαρα νοήματα. Πως τα χείλη να σχηματίσουν αυτό που θέλω να σου πω όταν το ίδιο το μυαλό δεν του έχει δώσει σχήμα? Δεν υπάρχει επαφή μεταξύ τους. Η καρδιά σταματά κάπου πριν από τα χείλη και το μυαλό ίσως να μην υπάρχει καν. Αλλά.. Αν δεν υπήρχε αυτό το "αλλά".. Κι όμως.. Πάντοτε υπάρχει ένα "όμως".. Για σένα..

Δεν υπάρχουνε στιγμές που να θυμάμαι. Δεν υπάρχουν αναμνήσεις που να βουτούν χαρούμενα στο χρόνο. Προσπαθώ να θυμηθώ. Κι οι προσευχές σ' ανθρώπους, παραλήπτες δε βρίσκουν. Κι οι προσευχές σε θεούς, δεν αποκαλύπτονται στους ανθρώπους. Μεγάλωσα. Άλλον ένα χρόνο. Ούτε που το κατάλαβες. Γιατί μεγάλωσες κι εσύ μαζί μου. Και πως να κρύψω το γυμνό της ψυχής μου, αφού με δίδαξαν ότι ντροπή σημαίνει? Όπως και το σώμα! Γι' αυτό το σώμα σου δεν πόθησα, δεν ήθελα να ατιμάσω τη σκέψη σου. Μα απ' την ψυχή σου κι αν ήθελα κομμάτια να μαζέψω..

Δεν υπάρχουνε αντίο, ούτε "γιατί". Το τελευταίο εσύ μου το 'μαθες, κι άλλα πολλά που δε χωρούν στο ξεντρόπιασμα τούτου του χαρτιού. Ίσως κάπου, κάποτε, να βρω τη δύναμη να σου τα πω με το στόμα. Από κοντά, με τα μάτια, κι ας τα φοβάσαι. (Αν τα φοβάσαι..!) Ίσως το χαμόγελό σου να μη μ' αφήσει. Ίσως ο κόσμος να με φοβίσει και πάλι να σωπάσω. Άλλωστε γι' αυτό δεν έλειψα? Για να μη σου λείψει το χαμόγελο. Κι έλειψε το δικό μου..

Δε χωρούν συγγνώμες στο δρόμο μου, αλλά μπορώ να σου φωνάξω όσες θέλεις.

Δε χωρούν αιτίες στα λάθη μου, αλλά μπορώ όλα να τα παραδεχτώ. (Που έφταιξα? Πες μου..)

Δε χωρούν αλήθειες εδώ αν δεν προσεύχεσαι μαζί μου.

Δε χωρούν προσευχές αν δεν πιστεύεις ότι είναι για σένα. Μόνο για σένα τώρα..

Σα να υπήρξες ένιωσα. Σα να ήσουν στ' αλήθεια ο άγγελος που κάποτε είχα περιγράψει. Σε είχα στο μυαλό μου δίχως να σ' έχω δει. Κι όταν σε είδα ήταν αυτό που είχα πλάσει με το μυαλό μου. Πάει καιρός όμως κι οι άνθρωποι ξεχνούν. Έτσι θα ξέχασες κι εσύ. Φορούσε τη μάσκα ο άγγελος. Τη μάσκα που προσπαθούσα να σε πείσω πως δε σου χρειάζεται. Τι κι αν δεν πείστηκες? Εγώ μάσκα ποτέ δεν είδα..

Σα να υπήρξες έτρεμα. Σα να ένιωθα ένοχος που ήσουν τόσο καλή μαζί μου.

Σα να υπήρξες τρόμαξα. Δεν είχα ξαναζήσει ουρανό.

Σα να υπήρξες πέταξα. Μακριά. Κι αυτό ήταν το λάθος μου.

Κι όμως, ξέρεις γιατί το έκανα. Κι ας μη με πίστεψες ποτέ.

Τώρα πια αρχίζω να πιστεύω πως ποτέ δεν υπήρξες. Δεν υπάρχεις..

Κι όμως, χθες ήρθες. Μπερδεμένη.

Κι όμως ήρθες.

Ήρθες..

-τι ντυθηκες σημερα?

-σημερα ντυθηκα υπομονη..φορεσα την κοκκινη κορδελα μου και..

-μα..δεν εχεις κοκκινη κορδελα!

-εχω!μου την χαρισε η μαγισσα μου η δικη μου μαγισσα..ντυνω με αυτην το μικρο μου κεφαλι και μου αγκαλιαζει τις σκεψεις..το κραταει ζεστο μακρια απο παγωμενες σκεψεις..

-και η καρδια σου μενει ζεστη?

-ερχεται ο πριγκηπας μου με παιρνει απο το χερι σαν πεφτει η νυχτα με ενα πουπουλο συννεφο και με πηγαινει στο σκοτεινο του καστρο εγω φωτιζω τα ονειρα του και εκεινος βαφει κοκκινη την καρδια μου..

-το ξερει?του το ειπες?

-το ψιθυρισα μια φορα σιγανα για να μην το αοκυσει κανενας αλλος και μια φορα του το χαρισα μαζι με ενα δακρυ..εκεινος τα πηρε και τα δυο και τα εντυσε σιωπη..

-σιωπη?ντυθηκες σιωπη σημερα?

-οχι οχι σημερα ντυθηκα υπομονη σημερα ειμαι με τους ασπρους

-και τα σταχια?

-απλα προχωραω διπλα τους ζηλευω το ξανθο τους και προσπερναω..ο ανεμος εδω ειναι παγωμενος πληγωνει το προσωπο μου μα τα ματια..στεγνα!αληθεια!

-promise?

-ναι ναι ψηλα στο συννεφο μου δεν φτανει η βροχη..

ειμαι με τους ασπρους σημερα με τα συννεφα..