Ήρθες..

..τα παραμύθια αγαπάς..

..τα δάκρυά μου..

..κι αν δεν είναι παραμύθι, είναι πραγματικότητα..

"..Σου χρωστάω λίγα δάκρυα..

..ίσως και πολλά..

..πάει καιρός όμως και καταναλώθηκαν..

..πότισαν το χώμα και φύτρωσε φεγγάρι..

..να σε προσέχει του είπα..

..έτσι κάθε βράδυ στέκεται απάνω σου, ψηλά..

..κι αν το κοιτάζεις και δε σου θυμίζει τα μάτια μου, μην ανησυχήσεις..

..θυμήσου..

..τότε που κοίταξες τα μάτια μου, είδες μέσα τους φεγγάρι..?"

Δεν υπάρχουνε στίχοι. Δεν υπάρχουν λέξεις. Ακόμη και τα μάτια σου το σκοτάδι ζηλεύουν. Ακόμη και το σκοτάδι στις κόρες των ματιών σου ποθεί να τυλιχτεί. Κάθε που ξημερώνει, θυμάμαι. Κάθε που βραδιάζει, πέφτω. Κοντά σου. Δίχως να το ξέρεις.

Δεν υπάρχουνε λόγια. Δεν υπάρχουν ξεκάθαρα νοήματα. Πως τα χείλη να σχηματίσουν αυτό που θέλω να σου πω όταν το ίδιο το μυαλό δεν του έχει δώσει σχήμα? Δεν υπάρχει επαφή μεταξύ τους. Η καρδιά σταματά κάπου πριν από τα χείλη και το μυαλό ίσως να μην υπάρχει καν. Αλλά.. Αν δεν υπήρχε αυτό το "αλλά".. Κι όμως.. Πάντοτε υπάρχει ένα "όμως".. Για σένα..

Δεν υπάρχουνε στιγμές που να θυμάμαι. Δεν υπάρχουν αναμνήσεις που να βουτούν χαρούμενα στο χρόνο. Προσπαθώ να θυμηθώ. Κι οι προσευχές σ' ανθρώπους, παραλήπτες δε βρίσκουν. Κι οι προσευχές σε θεούς, δεν αποκαλύπτονται στους ανθρώπους. Μεγάλωσα. Άλλον ένα χρόνο. Ούτε που το κατάλαβες. Γιατί μεγάλωσες κι εσύ μαζί μου. Και πως να κρύψω το γυμνό της ψυχής μου, αφού με δίδαξαν ότι ντροπή σημαίνει? Όπως και το σώμα! Γι' αυτό το σώμα σου δεν πόθησα, δεν ήθελα να ατιμάσω τη σκέψη σου. Μα απ' την ψυχή σου κι αν ήθελα κομμάτια να μαζέψω..

Δεν υπάρχουνε αντίο, ούτε "γιατί". Το τελευταίο εσύ μου το 'μαθες, κι άλλα πολλά που δε χωρούν στο ξεντρόπιασμα τούτου του χαρτιού. Ίσως κάπου, κάποτε, να βρω τη δύναμη να σου τα πω με το στόμα. Από κοντά, με τα μάτια, κι ας τα φοβάσαι. (Αν τα φοβάσαι..!) Ίσως το χαμόγελό σου να μη μ' αφήσει. Ίσως ο κόσμος να με φοβίσει και πάλι να σωπάσω. Άλλωστε γι' αυτό δεν έλειψα? Για να μη σου λείψει το χαμόγελο. Κι έλειψε το δικό μου..

Δε χωρούν συγγνώμες στο δρόμο μου, αλλά μπορώ να σου φωνάξω όσες θέλεις.

Δε χωρούν αιτίες στα λάθη μου, αλλά μπορώ όλα να τα παραδεχτώ. (Που έφταιξα? Πες μου..)

Δε χωρούν αλήθειες εδώ αν δεν προσεύχεσαι μαζί μου.

Δε χωρούν προσευχές αν δεν πιστεύεις ότι είναι για σένα. Μόνο για σένα τώρα..

Σα να υπήρξες ένιωσα. Σα να ήσουν στ' αλήθεια ο άγγελος που κάποτε είχα περιγράψει. Σε είχα στο μυαλό μου δίχως να σ' έχω δει. Κι όταν σε είδα ήταν αυτό που είχα πλάσει με το μυαλό μου. Πάει καιρός όμως κι οι άνθρωποι ξεχνούν. Έτσι θα ξέχασες κι εσύ. Φορούσε τη μάσκα ο άγγελος. Τη μάσκα που προσπαθούσα να σε πείσω πως δε σου χρειάζεται. Τι κι αν δεν πείστηκες? Εγώ μάσκα ποτέ δεν είδα..

Σα να υπήρξες έτρεμα. Σα να ένιωθα ένοχος που ήσουν τόσο καλή μαζί μου.

Σα να υπήρξες τρόμαξα. Δεν είχα ξαναζήσει ουρανό.

Σα να υπήρξες πέταξα. Μακριά. Κι αυτό ήταν το λάθος μου.

Κι όμως, ξέρεις γιατί το έκανα. Κι ας μη με πίστεψες ποτέ.

Τώρα πια αρχίζω να πιστεύω πως ποτέ δεν υπήρξες. Δεν υπάρχεις..

Κι όμως, χθες ήρθες. Μπερδεμένη.

Κι όμως ήρθες.

Ήρθες..