το γλυκο θλιμμενο καστρο

"πηρε να πεφτει η νυχτα βαθια και ο αερας με πνιγει..μηχανες ξεχασμενες και αδεσποτες στου δρομου την σκονη σκεψου να ηταν το πατωμα κοσμος ασπρομαυρο και να ησουν το πιονι".. μοιαζουν οι νυχτες αδειες κουφιες κενες απο ψυχη..να ειχα μια σταλα μεσα μου απο ψυχη να μπορουσα να ζησω να μπορουσα να αναπνευσω..μενω παλι εδω γυμνη και αδεια..να πεφτω παλι σε ολα μου τα λαθη..να ειχα τοση δα ψυχη..να μπορουσα να τα αλλαξω ολα..να ειχα μια σταλα θαρρος να μπορουσα να ζητησω ολα αυτα που δεν ζητησα..να ειχα μια πρεζα μνυαλο να γλιτωσω απο την τρελα..διαδρομες μικρες μεγαλες ανουσιες..φαυλοι κυκλοι.. να γυριζεις γυρω απο τον κοσμο σαν τυφλη χρυσομυγα..πιαστηκες απο μια κουταλια ζαχαρη και τωρα δεμενος γυρνας ατελειωτα γυρω γυρω χωρις τελειωμο..γιορτες πλησιαζουν.. ντυνεις το σπιτι πιο ζεστα..η καρδια σου πως θα ζεσταθει? αιμορραγεις..εδω και καιρο που πεφτεις ολο και πιο κατω..καθε μερα ολο και πιο βαθια..σε καταπινει αυτη η κινουμενη αμμος.. κανεις να πιαστεις απο τα αστερια.. η νυχτα εχει συννεφα και αυτα δεν αναψαν.. η ανασα σου πνιχτη.. πανικος ειναι θα περασει.. και μετα πνιγεσαι παλι σε μια λιμνη... που δεν στερευει..αραγε που πηγαινουν τοσα δακρυα? εκλαψα τοσο την ψυχη μου και εμεινε μεσα μου μοναχα το κενο.. το κενο θεριευει και με καταπινει παλι.. κανω να πατησω τα ποδια μου στην γη αλλα με εχει καταπιει ολοκληρη χανω την υποσταση μου και χανομαι.. αραγε τα ονειρα μας απο τι ουσια φτιαχνονται? και οταν πεθαινουν που πηγαινουν? και οταν πεθανουν πεθαινει ενα κομματι της ψυχης μας μαζι τους? αυτο που τα ονειρευτηκε? η καποιο αλλο? για αυτο αδειαζω? απο εκει τρεφεται το κενο μεσα μου? μια φορα και εναν καιρο ηταν ενα μαγεμενο καστρο.. φτιαγμενο απο σοκολατα και ζαχαρωτα.. οι περαστικοι στεκοντουσαν και το χαζευανε.. καθοντουσαν κατω απο την σκια του πλατανου και το θαυμαζανε.. το πλησιαζαν κλεβανε ενα μικρο κομματι και εφευγαν.. το σκεφτονουσαν καμια φορα.. τον τροπο που αντανακλουσε ο ηλιος πανω στα συντριβανια απο σοκολατα.. τον τροπο που το φεγγαρι επεφτε απαλα πανω στα παραθυρα απο τα γλειφιτζουρια.. το καστρο μοναχο καθε μερα.. αποζητουσε εναν ανθρωπο να το κατοικησει.. ζηλευε τον πλατανο που συντροφευε οσους περαστικους χαζευαν το καστρο και απλα το πλησιαζαν για να κλεψουν ενα κομματι του.. περιμενε νοσταλγικα τα χρονια να περασουν χαζευοντας τον πλατανο να αγκαλιαζει τους περαστικους και καρτερουσε εναν ανθρωπο να κατοικησει και εκεινο.. εναν ανθρωπο να ξαποστασει κατω απο την δικη του σκια.. ομως οι ανθρωποι μοναχα περνουσαν απο μπροστα του για να παρουν ενα κομματι του και να φυγουν.. και ετσι μια μερα απλα δεν αντεξε την μοναξια.. δεν εβρισκε πια αιτια να κραταει τα ερειπια του ορθια.. και ενα βραδυ σαν ολα τα αλλα απλα κατερρευσε... τωρα πια στην θεση του υπαρχει μια βρωμικη λιμνη απο σοκολατα σαν βουρκος.. και κανενας περαστικος δεν θυμαται τι υπηρχε εκει μοναχα ο πλατανος καμια φορα σκεφτεται πως αν περιμενε λιγακι ισως να ειχε καταφερει να το αγγιξει με τα κλαδια του και τοτε κανενας απο τους δυο να μην ηταν αλλο μοναχος..