σιωπη..

ειναι μερες τωρα που ο χρονος κυλαει στην σιωπη.. αδειος μεσα στον πονο.. ειναι σχεδον παραξενο το ποσα μπορεις να δεις για τους ανθρωπους απλα παρατηρωντας τους.. και ποσα μπορεις να αποφυγεις με την δικαιολογια της σιωπης.. βλεπεις τα χρωματα σε αυτους.. αλλοτε να δυναμωνουν και αλλοτε να θαμπωνουν.. καθε ανθρωπος κ ενα χρωμα και καποιοι σαν ουρανιο τοξο.. νιωθω σαν παραταιρη οχι ομως περισσοτερο απο οτι συνηθως.. σαν να περισσευω σαν να μην χωραω.. σαν να επρεπε παλι να ειμαι διαφορετικη.. καπως καλυτερη καπως ομορφοτερη.. καπως πιο χαρουμενη με πιο πολλα λογια.. ειναι αμαρτημα που δεν μπορω? μεσα στο δωματιο μπορω να βλεπω τις αχτιδες του ηλιου.. ο ηλιος λειπει τον κλεινω εξω απο τις γριλιες.. και μοναχα το φεγγαρι θελω να παρατηρω.. τοση σοφια καθολου δεν με ωφελησε.. οπως ελεγε καποιος συχνα ""γινε καλυτερος ανθρωπος απο τον πατερα σου".. ολα λεξεις που κλεινουν σε ενα συρταρι στο μυαλο και μετα εξαφανιζονται.. ληθη.. λησμονια.. λενε πως οι συγκρισεις φερνουν πονο.. πως ειμαστε ολοι τοσο διαφορετικοι που δεν εχουν νοημα.. καμια φορα αναιπαισθητα ομως τρυπωνουν στο μυαλο μου.. και βγαινει παντα χαμενη.. και τοτε ενα παραπονο με παιρνει και οι λυγμοι αναβλυζουν.. λενε πως οσα ζουμε μας αξιζουν.. οσο και αν με ποναει νομιζω πως ειναι αληθεια..θα ηθελα να παρω τέμπερες και να ζωγραφισω εναν αλλον εαυτο.. που θα ειχε ομορφα χρωματα και οχι μονο μαυρο.. θα ηταν ομορφος και θα μπορουσαν οι αλλοι να τον αγαπησουν.. που οταν δεν θα ηταν εκει θα ελειπε.. που θα εκανε την διαφορα.. τα χρωματα ομως μου τελειωσαν.. μοναχα η σιωπη μου εμεινε και αυτη εγινε ακομα πιο δυνατη.. 

ενας ατερμονος χορος..

η μουσικη ξεκιναει..η μελωδια ειναι σιγανη..στο φοντο ενα ζευγαρι να χορευει τανγκο..να χορευει εξω απο το χρονο..διχως χθες διχως αυριο..κοιταζονται στα ματια..για λιγο γιατι τα ματια δεν αντεχουν πολυ και χαμηλωνουν..σηκωνονται παλι να συναντηθουν απο επιθυμια.. την αγγιζει σαν κατι πορσελανινο..χορευει και νιωθει οτι πεταει..ολα οσα ζουμε ολες μας οι στιγμες πως εκτοξευονται στον αερα?χαρισε μου μια στιγμη..εναν χορο και ας σε χασω μετα για παντα..χαμηλωνει ξανα τα ματια..αν σε χασω θα χαθω μεσα στην απουσια σου..η αποφαση ειναι δικη σου..και μαζι με αυτην και εγω..το χθες κενο το αυριο υποσχομενο.. να εισαι πλαι μου..μοναχα αυτο σου ζηταω.. να εισαι πλαι μου οταν ο κοσμος με ματωνει.. να εισαι διπλα μου οταν γελαω γιατι καμια χαρα δεν μοιαζει ολοκληρη οταν δεν εισαι πλαι μου να την μοιραστουμε.. καμια στιγμη δεν κυλαει δεν αποκταει νοημα και υπαρξη οταν δεν εισαι εκει να την ζησεις μαζι μου.. θα στεκομαι καπου εκει κοντα σου αφαντη να ημερευω την σκεψη σου οταν θεριευει.. να προσεχω την ανασα σου οταν αναπνεεις και να διωχνω μακρια τις κακες σκεψεις που σκονιζουν το μυαλο σου.. θα ειμαι πλαι σου οταν με χρειαζεσαι και θα περιμενω ησυχη λιγο πιο μακρια ποτε θα με χρειαστεις παλι.. θα μου λειπεις θα σε ζηταω θα πιανω μια γωνιτσα πλαι σου..  και εσυ σαν δεντρο θα ανοιγεις την φυλλωσια σου να με σκεπαζεις τα μεσημερια που ο ηλιος καιει σαν φωτια.. να απλωνεις τον ισκιο σου να ησυχαζεις τον φοβο μου.. ετσι θα ζουμε σαν ενα δεντρο που εγειρε πανω στο χωμα που το φυλαει.. θα χορευουμε εναν ατελειωτο χορο αγκαλιασμενοι ο ενας συνεχεια του αλλου.. μπερδευτεηκαμε τοσο που δεν ξεχωριζει ο ενας απο τον αλλο.. κοιταζω την εικονα μου και σε βλεπω να με σκεπαζεις.. βλεπω τα ματια σου και βλεπω την αντανακλαση μου..

stardust

I've seen love..
I've seen centuries and centuries of it.
And it was the only thing that made
watching your world bearable.
AII those wars. Pain and Iies. Hate.
Made me want to turn away
and never Iook down again.
But to see the way that mankind Ioves.
I mean, you could search
the furthest reaches of the universe
and never find anything more beautiful.

So, yes, I know that
Iove is unconditional.
But I also know it can be unpredictable,
unexpected, uncontrollable, unbearable
and, well,
strangely easy to mistake for Ioathing.
And
what I'm trying to say, is
I think I Iove you.
My heart, it feels Iike
my chest can barely contain it.
Like it doesn't belong to me anymore.
It belongs to you.
And if you wanted it,
I'd wish for nothing in exchange.
No gifts, no goods,
no demonstrations of devotion.
Nothing but knowing you Iove me, too.
Just your heart
in exchange for mine.

συννεφο τριανταφυλλι

"ο χρονος που μετραει σε λιγο δεν θα ειναι εδω"..
η ανοιξη που απλωνεται..τα συννεφα που παιρνουν χρωμα τριανταφυλλι..
ο χειμωνας που δεν θελει να φυγει.. οι λεξεις που ξεδιπλωνονται σαν κουβαρι..
τα ονειρα που γινονται ιπταμενο χαλι και σε σηκωνουν..σε ταξιδευουν μακρια
απο την καθημερινοτητα..σε κοιλαδες με μωβ δεντρα και κρυσταλλενια δειλινα..
σε κατι παραμυθια με νεραιδες και ξωτικα..
ενα γελιο παιδικο..ενα χαμογελο γερασμενο..οι επιλογες να απλωνονται
σαν αμμος μπροστα στα ποδια σου.. φυσηξε ο αγερας σηκωσε το κυμα..
μουσκεψε η αμμος.. αραγε να περιμενει και αυτη το καλοκαιρι?
τα φτερα βελουδινα..μπαμπακι η γλωσσα..κρυβει μεσα της ενα φιδι..
σαν κισσος απλωνεται σκεπαζει την ζωη σου..
δηλητηριαζει τις μερες σου..σε ξαγρυπναει τις νυχτες..
με εναν χτυπο βουβο του ρολογιου..
αμετρητα ατελειωτα δευτερολεπτα ηχουν στα αυτια σου..
παντα ο ιδιος αηχος ηχος..
παλι θλιμμενες λεξεις πεταμενες στο χαρτι..
γελας απο μεσα σου.. 
πως ολα βγαινουν τοσο θλιμμενα?
θαρρεις και η ψυχη σου στηνει παγιδες στο μυαλο σου..
αν επαιζαν κρυφτο θα κερδιζε σιγουρα..
τα τριανταφυλλα στον κηπο ανθισαν χαρουμενα..
ηρθε μια βροχη και τα δροσισε..
λαμπυρισαν οπως επεφταν οι ηλιαχτιδες πανω τους..
ηρθε η ανοιξη.. πεταξε τον χειμωνα απο πανω σου..

μια σταλα ευτυχια..

διαβημα.. ανεβαινω στο βαθρο μου..και φωναζω μια λεξη με οση δυναμη υπαρχει στα πνευμονια και την ψυχη μου..βγαινει ο θυμος..βγαινει το παραπονο..τι θα απογινω χωρις την θλιψη μου..οταν δεν μενει λυπη μεσα στην ψυχη αδειαζει  ο νους..η λυπη δεν ειναι κατασταση..ειναι συναισθημα..ερχεται και παρερχεται.. "μια ευλογια που με κραταει στο δικο σου το μηκος"..ξημερωματα..λεξεις..οινοπνευμα..μουσικη..ποσο κραταει μια ευτυχια?
ας μετρησουμε με μετρο τον χρονο.. "για να σε αγκαλιασω με καημο και τοσο να σε νιωσω..οσο ειναι τοπιο μυστικο τουτο εδω που ποθω να αποδωσω.."




"Σαν το παράπονο στη φράση: Εδώ και τώρα
Σαν το σπασμένο φαρμακείο στις δύο η ώρα
Σαν το καμένο το γήπεδο, σαν το αμόκ της μηχανής σου
μέσα απ’ τις βιτρίνας τα θρύψαλα ακούω τη ψυχή σου

Κι όπως σ’ ένα τοπίο μυστικό, αντικριστά στο κήτος
έτσι μια ευλογία που αγνοώ, με κρατάει στο δικό σου το μήκος

Μου `στειλαν μηνύματα οι βιαστικοί σου οι νάνοι
απ’ το παραλήρημα της χώρας σου που αυξάνει
Τρεις και μισή ξημερώματα, σαν διαδήλωση που πήζει
μαύρο γυαλί δίχως πρόσωπο και ξαφνικά ραγίζει

Και στου σκοτωμένου το σφυγμό, στο φλας του ασθενοφόρου
καθρεφτίζει κάτι απ’ την ηχώ του Θεού στο βυθό του Εωσφόρου

Οι ρυθμοί μου λύσσαξαν μα δεν κρατούν τον ήχο
της μοναξιάς σου όταν κλαις και χτυπάς τον τοίχο
Μες της αυγής το μισόφωτο σβήνω μίλια γραμμένης ύλης
να βρεις τη σελίδα κατάλευκη να μπεις και ν’ ανατείλεις

Μ’ ένα παρανάλωμα παντού, στη Θεϊκή σου αλήθεια
σαν φωτογραφία ενός παιδιού που μου λέει: Αναγνώστη βοήθεια

Θύρα επτά και Θύρα κάτω απ’ τις ερπύστριες
Όλα διαβήκαν απ’ τις γλώσσες τις στραγγαλίστριες
Κι όμως εγώ σ’ αφουγκράστηκα σαν λεξούλα ενός αγνώστου
κι όχι σαν μέρος του λόγου τους και του δικού τους πόστου

Για να σ’ αγκαλιάσω με καημό και τόσο να σε νιώσω
Όσο είναι τοπίο μυστικό τούτο εδώ που ποθώ ν’ αποδώσω"

απειρο

ειναι η ζωη μια πορεια διχως σταματημο..

προσωπα αγαπημενα προσωπα λατρεμενα που μοιαζουνε χαμενα καθως η καθημερινοτητα
κατακαθεται σαν σκονη πανω στο βαζο..τα λουλουδια του πεθαμενα ξεχασμενα μιας αναμνησης..
ο ανεμος λυγαει την σκεψη..
θυμαμαι μια μερα που πονεσα..θυμαμαι μια μερα που ενιωσα μοναξια..
θυμαμαι μια μερα που ενα δακρυ κυλησε..
ηταν οι μερες οι αρρωστες οι θλιμμενες..
ηταν οι μερες οι γεματες θυμο για την υπαρξη.. την ταπεινη την δικη μας..
ανηκω..ζω..πεθαινω..
ενας κυκλος ατελειωτος..σαν χαραγμενος με φοντο το 8..

απειρο..