μια απεραντη πολιτεια

λενε πως παιρνωντας αποσταση απο ολα μπορεις να δεις πιο καθαρα..η λησμονια αραγε να ειναι ο πιο καλος κριτης? καρτερι γλυκο για την ζωη οπως την ξερεις μεχρι σημερα..θα μπορουσες να εχεις ολο τον κοσμο να γυριζει πιο γρηγορα απο μια σβουρα..στα αληθεια πως ειναι αυτο το συναισθημα?πως νιωθεις οταν ολα σου τα ονειρα πραγματοποιουνται?οταν ακους τα λογια που μια ζωη καρτερουσες?πως κοιτας τον ηλιο οταν συμβαινουν ολα αυτα?σε δακρυα βουλιαξες και αυτην την στιγμη ακομα και τουτη.." την χαρα μου λες γιατι στην κανω συμφορα".. και ομως τα δακρυα βγηκαν σαν ουρανιο τοξο..πολυχρωμα.. αδειασε το στομα σου απο λογια..και εμεινες μονο να κοιταζεις..ενας ανθρωπος μονο ματια..και δεν μπορουσες να μιλησεις..μητε να σαλεψεις..μονο κοιτουσες..και εκλαιγες..ανημπορη για οτιδηποτε αλλο..σαν να κινηθηκαν μεσα σου ολοκληρα βουνα..και καταλαβες τι σημαινε εκεινη η προταση που ειχες διαβασει χρονια πριν.."μεταβληθη εντος μου ο ρυθμος του κοσμου".. και ηταν σαν απο εκεινη την ημερα να λυθηκαν τα μαγια..η σαν να εγιναν πιο δυνατα..σαν ο κοσμος να ντυθηκε χρωματα..σαν να στερεψε ο ποταμος της θλιψης και εγιναν ολα πιο απλα..πιο ομορφα..σαν το σωμα σου να δημιουργηθηκε για να ολοκληρωνει ενα αλλο..σαν ολα να εγιναν γιατι επρεπε να γινουν με αυτον ακριβως τον τροπο..και το μυαλο σου μια σπηλια που καποιος αναψε την δαδα και εμφανιστηκαν οιο πιο ομορφες τοιχογραφιες..διπλα σε εναν δρομο που οδηγουσε στην πιο μαγικη πολιτεια..διαλεξες τοπο και πατριδα..ο παλιατσος διαλεξε χωρα να ξαποστασει..και να κοιταζει αγκαλια τα αστερακια τα πιο φωτεινα του ουρανου..

δωσε μου μανα την ευχη να βγω γερος

ειναι οι λεξεις ειναι οι στιχοι ειναι και η μουσικη που μου λιωνουν την καρδια..αφηνουν αυτον τον κομπο να λυθει να γινει γλυκα και δακρυ..δεν αντεχεις τετοια ομορφια..νιωθεις λιγος να κατεχεις την γνωση και την χαρα στο χερι σου..στην παλαμη σου..το φεγγαρι μισο στον ουρανο..τα αστερια αφαντα..ηταν οι λεξεις στο βιβλιο που συντροφευαν τον πονο και το αιμα..ποταμια αιμα το βιβλιο..σαν να κυλησαν στην καρδια μου και στο πνευμα..και ηρθε και η μουσικη με αυτην την φωνη που λιωνει το μαυρο..σαν να μην την ειχα ακουσει τοσες φορες..σαν νανουρισμα..τοσος πονος..κρυμμενος σε μια γλυκια νοτα που ετριξε στο λαουτο..υγρα ματια..υγρη ψυχη..στην παλαμη μου εχει μεινει μια σταλα ανθρωπια..κυλησε το αιμα και εγινε νερο που εγινε παλιρροια και χειμαρρος στην ψυχη μου..το αλκοολ στο ποτηρι συντροφευει το βραδυ μου..η κραυγη της νιοτης τρεχει στα ανοιγμενα μου χερια σαν αμμος..μια ματια βαθια..ενα χαδι καρδιακο..μια κλωστη τα δενει ολα..σαν συμπτωσεις που επλεξαν μια ασυνεχεια και ενα χαος..

"Άσπρο πουκάμισο θα βάλω απόψε πάλι
να πέσει απάνω του σαν ταύρος ο καιρός

δώσε μου μάνα την ευχή να βγω γερός

πόλεμος είναι και χορός

και παραζάλη.

"http://www.youtube.com/watch?v=C6nDAGYetmI

ζωη μονο για μια φορα..

"Βρίζω λοιπόν τα χρόνια μου που είναι όλο καρτέρια, 
που σε μιαν ανεμόσκαλα σπατάλησα τα χρόνια. 
Η μια της άκρη στο κενό, η άλλη από τα ρέλια 
η μια της άκρη στο βυθό, η άλλη ως τα αστέρια."..

η μοναξια που σε δυσκολευει και σου τρωει την ψυχη ως το μεδουλι..

"Κι αν βγω απ’ αυτή τη φυλακή κανείς δε θα με περιμένει

οι δρόμοι θα `ναι αδειανοί κι η πολιτεία μου πιο ξένη
τα καφενεία όλα κλειστά κι οι φίλοι μου ξενιτεμένοι
αέρας θα με παρασέρνει κι αν βγω απ’ αυτή τη φυλακή"

η στιγμη μια φυλακη.. και σαν βγεις απο αυτην την φυλακη μπαινεις σε μια αλλην..

θαλασσα διαφανη και ο ηλιος κατακιτρινος 

το χωμα μυριζει μετα την βροχη και ακομα το φθινοπωρο αργει..

ιστοριες γλυκες και τρυφερες..

ο αερας φυσαει μια μαγεια..

οσο την πιστευεις τοσο θα την ζεις..

"Μάγισσες καίνε τα ραβδιά

χορεύοντας στη μέση του χειμώνα
κι εσύ γυρεύεις πρίγκιπες
σε τούτο τον παράξενο αιώνα"

μαγεια..ενα χρυσισμα του ηλιου και μετα λιγη σιωπη..

εικονες ασταματητες να σε πλημμυριζουν..

και το θαρρος απο την αρχη ανυπαρκτο..

γιατι καθε φορα που ακουμπας την ευτυχια νιωθεις δακρυα 

να ανεβαινουν στα ματια σου..

η ηχω απο την σιωπη..η φωνη απο τις σκεψεις..

κοκκινο μπλεγμενο με μαυρο..

ιστορια ανακατεμενη με το γαλαζιο την θαλασσας..

και ξερεις..ξερεις πως ολα ειναι μια αυταπατη..

οι σκορπιες λεξεις των ποιηματων

οι σελιδες των βιβλιων που διαβαζεις για να κρυψεις τα ματια σου

οι πινακες των ζωγραφων που αγαπησες πιο πολυ απο την ζωη σου

αυταπατες και οι σκεψεις σου..

οι αγαπες σου και οι αναστεναγμοι σου

οταν βλεπεις το γλυκο φεγγαρακι να ανεβαινει στην μεση του οριζοντα..

να ειχα ενα φιλο λες να του πω την φωτια που καιει στα σωθικα μου..

και ξεκινας να μιλας μα οι λεξεις λιγες φτωχες

πιανεις να τις γραψεις μα βγαινουν στο περιθωριο

εξω απο τα ορια και δεν χωρανε στο χαρτι..

κλεινεις το στομα κλεινεις και τα ματια..

πιανεις παλι το βιβλιο διψασμενος για λεξεις

λεξεις να χωρεσουν το ολο σου το ειναι σου

δωσε μου μια λεξη που να λαμπει στο σκοταδι

να με συντροφευει το βραδυ σαν πεφτω και κοιμαμαι

γιατι μου λειπει το σχημα της ψυχης σου 

οταν ξαπλωνω και δεν εισαι διπλα μου

το κεφαλι μου σαν να περισσευει πανω στο μαξιλαρι..

θαμπωνει σου λεω το χρωμα..

ποιο χρωμα με ρωτας?

το χρωμα της ψυχης..

μεγαλωνω και νιωθω σαν να την χανω..

λεω θα την ανταμωσω λιγο πιο κατω 

μα αυτη τρεχει δεν θελει να ξαναγυρισει σε αυτην την φυλακη

ξεχασα να σου πω πως οι λεξεις ειναι φυλακη

αν τις πεις σε καταδικαζουν σαν ερινυες

δεν μπορεις να τις παρεις πισω

μοοιαζουν εκει καρφωμενες να σου θυμιζουν παντα οσα ειπες

και να θαμπωνουν μπροστα στις σκεψεις που εκρυψες βαθια μεσα στην ψυχη σου

μην βγουν και αυτες και δεν ξερεις μετα που να τις χωρεσεις..

βαθια βαθια ολα μεσα σου..

και η γη και ο παραδεισος σου..

μονο κατι στιγμες..κατι λιγες στιγμες..

που ακους μια γλυκια φωνη να τραγουδαει 

και να προφερει καποιες λεξεις που η καρδια σου δεν τις χωραει

και νιωθεις βουνα ολοκληρα μεσα σου να κινουνται 

το δερμα σου αλλαζει νιωθεις ανοιγει

και ολα σβηνονται νομιζεις θα ξεσπασεις σε θρηνο

για ολα αυτα που σου πηραν για ολα οσα εχασες

για καθετι μικρο και μεγαλο 

που πηραν μεσα απο τα χερια σου

για οσα αδικηθηκες μα και για ολα σου τα κριματα

για ολα οσα μετανιωνες και οσους πληγωσες..

τοσος πονος τοση θλιψη πως χωραει σε μια ψυχη..

και ανοιγεις και παλι τα ματια..και ειναι ολα οπως πριν..

ο σκοπος αλλαξε εγινε πιο χαρουμενος..

σε συγχωρεσε ο θεος σου..

και παιρνεις παλι δυναμη και αρχιζεις και χορευεις..

και κοιτας το φεγγαρι..

αυτο το τοσο ομορφο φεγγαρι..

και τα αστερια κρυφα σου κλεινουν το ματια..

και θυμασαι την αγκαλια της μανας..

την γλυκα στα ματια της καθε πρωι που σε κοιτουσε..

και το χαμογελο που γεμιζε την ψυχη σου καθε φορα που καταφερνες να πεταξεις..

οσα εδωσες οσα ζεσταναν την καρδια σου..

χαδια και σκεψεις που σου χαρισαν ανθρωποι που πια μειναν μακρια

και ολα αυτα που εκαναν την ψυχη σου να λαμπει και να φωτιζει αυτην την στιγμη..

και η μουσικη να δυναμωνει και ο χορος να συνεχιζει..

ο χρονος να περναει και εσυ μοναχα να χορευεις και να τραγουδας

στην αρχη σιγανα σαν να ντρεπεσαι και μετα πιο δυνατα 

να ενωνεσαι με τους διπλανους και τους μακρινους σνα να γινεσαι ενα μια φωνη 

ενα σωμα μια ψυχη και να μην ξεχωριζεις και να εισαι και εσυ

σε εναν ατερμονο χορο

παραισθησεις σου λεω ολα ψευτικα ειναι..

νυσταζεις?οχι ακομα ειναι νωρις ανοιξε τα ματια..

τα εχεις ανοιχτα? νομιζεις οτι ονειρευεσαι ξυπνιος?

ονειρο ζεις..και στον υπνο και στον ξυπνιο..