μια απεραντη πολιτεια

λενε πως παιρνωντας αποσταση απο ολα μπορεις να δεις πιο καθαρα..η λησμονια αραγε να ειναι ο πιο καλος κριτης? καρτερι γλυκο για την ζωη οπως την ξερεις μεχρι σημερα..θα μπορουσες να εχεις ολο τον κοσμο να γυριζει πιο γρηγορα απο μια σβουρα..στα αληθεια πως ειναι αυτο το συναισθημα?πως νιωθεις οταν ολα σου τα ονειρα πραγματοποιουνται?οταν ακους τα λογια που μια ζωη καρτερουσες?πως κοιτας τον ηλιο οταν συμβαινουν ολα αυτα?σε δακρυα βουλιαξες και αυτην την στιγμη ακομα και τουτη.." την χαρα μου λες γιατι στην κανω συμφορα".. και ομως τα δακρυα βγηκαν σαν ουρανιο τοξο..πολυχρωμα.. αδειασε το στομα σου απο λογια..και εμεινες μονο να κοιταζεις..ενας ανθρωπος μονο ματια..και δεν μπορουσες να μιλησεις..μητε να σαλεψεις..μονο κοιτουσες..και εκλαιγες..ανημπορη για οτιδηποτε αλλο..σαν να κινηθηκαν μεσα σου ολοκληρα βουνα..και καταλαβες τι σημαινε εκεινη η προταση που ειχες διαβασει χρονια πριν.."μεταβληθη εντος μου ο ρυθμος του κοσμου".. και ηταν σαν απο εκεινη την ημερα να λυθηκαν τα μαγια..η σαν να εγιναν πιο δυνατα..σαν ο κοσμος να ντυθηκε χρωματα..σαν να στερεψε ο ποταμος της θλιψης και εγιναν ολα πιο απλα..πιο ομορφα..σαν το σωμα σου να δημιουργηθηκε για να ολοκληρωνει ενα αλλο..σαν ολα να εγιναν γιατι επρεπε να γινουν με αυτον ακριβως τον τροπο..και το μυαλο σου μια σπηλια που καποιος αναψε την δαδα και εμφανιστηκαν οιο πιο ομορφες τοιχογραφιες..διπλα σε εναν δρομο που οδηγουσε στην πιο μαγικη πολιτεια..διαλεξες τοπο και πατριδα..ο παλιατσος διαλεξε χωρα να ξαποστασει..και να κοιταζει αγκαλια τα αστερακια τα πιο φωτεινα του ουρανου..

δωσε μου μανα την ευχη να βγω γερος

ειναι οι λεξεις ειναι οι στιχοι ειναι και η μουσικη που μου λιωνουν την καρδια..αφηνουν αυτον τον κομπο να λυθει να γινει γλυκα και δακρυ..δεν αντεχεις τετοια ομορφια..νιωθεις λιγος να κατεχεις την γνωση και την χαρα στο χερι σου..στην παλαμη σου..το φεγγαρι μισο στον ουρανο..τα αστερια αφαντα..ηταν οι λεξεις στο βιβλιο που συντροφευαν τον πονο και το αιμα..ποταμια αιμα το βιβλιο..σαν να κυλησαν στην καρδια μου και στο πνευμα..και ηρθε και η μουσικη με αυτην την φωνη που λιωνει το μαυρο..σαν να μην την ειχα ακουσει τοσες φορες..σαν νανουρισμα..τοσος πονος..κρυμμενος σε μια γλυκια νοτα που ετριξε στο λαουτο..υγρα ματια..υγρη ψυχη..στην παλαμη μου εχει μεινει μια σταλα ανθρωπια..κυλησε το αιμα και εγινε νερο που εγινε παλιρροια και χειμαρρος στην ψυχη μου..το αλκοολ στο ποτηρι συντροφευει το βραδυ μου..η κραυγη της νιοτης τρεχει στα ανοιγμενα μου χερια σαν αμμος..μια ματια βαθια..ενα χαδι καρδιακο..μια κλωστη τα δενει ολα..σαν συμπτωσεις που επλεξαν μια ασυνεχεια και ενα χαος..

"Άσπρο πουκάμισο θα βάλω απόψε πάλι
να πέσει απάνω του σαν ταύρος ο καιρός

δώσε μου μάνα την ευχή να βγω γερός

πόλεμος είναι και χορός

και παραζάλη.

"http://www.youtube.com/watch?v=C6nDAGYetmI

ζωη μονο για μια φορα..

"Βρίζω λοιπόν τα χρόνια μου που είναι όλο καρτέρια, 
που σε μιαν ανεμόσκαλα σπατάλησα τα χρόνια. 
Η μια της άκρη στο κενό, η άλλη από τα ρέλια 
η μια της άκρη στο βυθό, η άλλη ως τα αστέρια."..

η μοναξια που σε δυσκολευει και σου τρωει την ψυχη ως το μεδουλι..

"Κι αν βγω απ’ αυτή τη φυλακή κανείς δε θα με περιμένει

οι δρόμοι θα `ναι αδειανοί κι η πολιτεία μου πιο ξένη
τα καφενεία όλα κλειστά κι οι φίλοι μου ξενιτεμένοι
αέρας θα με παρασέρνει κι αν βγω απ’ αυτή τη φυλακή"

η στιγμη μια φυλακη.. και σαν βγεις απο αυτην την φυλακη μπαινεις σε μια αλλην..

θαλασσα διαφανη και ο ηλιος κατακιτρινος 

το χωμα μυριζει μετα την βροχη και ακομα το φθινοπωρο αργει..

ιστοριες γλυκες και τρυφερες..

ο αερας φυσαει μια μαγεια..

οσο την πιστευεις τοσο θα την ζεις..

"Μάγισσες καίνε τα ραβδιά

χορεύοντας στη μέση του χειμώνα
κι εσύ γυρεύεις πρίγκιπες
σε τούτο τον παράξενο αιώνα"

μαγεια..ενα χρυσισμα του ηλιου και μετα λιγη σιωπη..

εικονες ασταματητες να σε πλημμυριζουν..

και το θαρρος απο την αρχη ανυπαρκτο..

γιατι καθε φορα που ακουμπας την ευτυχια νιωθεις δακρυα 

να ανεβαινουν στα ματια σου..

η ηχω απο την σιωπη..η φωνη απο τις σκεψεις..

κοκκινο μπλεγμενο με μαυρο..

ιστορια ανακατεμενη με το γαλαζιο την θαλασσας..

και ξερεις..ξερεις πως ολα ειναι μια αυταπατη..

οι σκορπιες λεξεις των ποιηματων

οι σελιδες των βιβλιων που διαβαζεις για να κρυψεις τα ματια σου

οι πινακες των ζωγραφων που αγαπησες πιο πολυ απο την ζωη σου

αυταπατες και οι σκεψεις σου..

οι αγαπες σου και οι αναστεναγμοι σου

οταν βλεπεις το γλυκο φεγγαρακι να ανεβαινει στην μεση του οριζοντα..

να ειχα ενα φιλο λες να του πω την φωτια που καιει στα σωθικα μου..

και ξεκινας να μιλας μα οι λεξεις λιγες φτωχες

πιανεις να τις γραψεις μα βγαινουν στο περιθωριο

εξω απο τα ορια και δεν χωρανε στο χαρτι..

κλεινεις το στομα κλεινεις και τα ματια..

πιανεις παλι το βιβλιο διψασμενος για λεξεις

λεξεις να χωρεσουν το ολο σου το ειναι σου

δωσε μου μια λεξη που να λαμπει στο σκοταδι

να με συντροφευει το βραδυ σαν πεφτω και κοιμαμαι

γιατι μου λειπει το σχημα της ψυχης σου 

οταν ξαπλωνω και δεν εισαι διπλα μου

το κεφαλι μου σαν να περισσευει πανω στο μαξιλαρι..

θαμπωνει σου λεω το χρωμα..

ποιο χρωμα με ρωτας?

το χρωμα της ψυχης..

μεγαλωνω και νιωθω σαν να την χανω..

λεω θα την ανταμωσω λιγο πιο κατω 

μα αυτη τρεχει δεν θελει να ξαναγυρισει σε αυτην την φυλακη

ξεχασα να σου πω πως οι λεξεις ειναι φυλακη

αν τις πεις σε καταδικαζουν σαν ερινυες

δεν μπορεις να τις παρεις πισω

μοοιαζουν εκει καρφωμενες να σου θυμιζουν παντα οσα ειπες

και να θαμπωνουν μπροστα στις σκεψεις που εκρυψες βαθια μεσα στην ψυχη σου

μην βγουν και αυτες και δεν ξερεις μετα που να τις χωρεσεις..

βαθια βαθια ολα μεσα σου..

και η γη και ο παραδεισος σου..

μονο κατι στιγμες..κατι λιγες στιγμες..

που ακους μια γλυκια φωνη να τραγουδαει 

και να προφερει καποιες λεξεις που η καρδια σου δεν τις χωραει

και νιωθεις βουνα ολοκληρα μεσα σου να κινουνται 

το δερμα σου αλλαζει νιωθεις ανοιγει

και ολα σβηνονται νομιζεις θα ξεσπασεις σε θρηνο

για ολα αυτα που σου πηραν για ολα οσα εχασες

για καθετι μικρο και μεγαλο 

που πηραν μεσα απο τα χερια σου

για οσα αδικηθηκες μα και για ολα σου τα κριματα

για ολα οσα μετανιωνες και οσους πληγωσες..

τοσος πονος τοση θλιψη πως χωραει σε μια ψυχη..

και ανοιγεις και παλι τα ματια..και ειναι ολα οπως πριν..

ο σκοπος αλλαξε εγινε πιο χαρουμενος..

σε συγχωρεσε ο θεος σου..

και παιρνεις παλι δυναμη και αρχιζεις και χορευεις..

και κοιτας το φεγγαρι..

αυτο το τοσο ομορφο φεγγαρι..

και τα αστερια κρυφα σου κλεινουν το ματια..

και θυμασαι την αγκαλια της μανας..

την γλυκα στα ματια της καθε πρωι που σε κοιτουσε..

και το χαμογελο που γεμιζε την ψυχη σου καθε φορα που καταφερνες να πεταξεις..

οσα εδωσες οσα ζεσταναν την καρδια σου..

χαδια και σκεψεις που σου χαρισαν ανθρωποι που πια μειναν μακρια

και ολα αυτα που εκαναν την ψυχη σου να λαμπει και να φωτιζει αυτην την στιγμη..

και η μουσικη να δυναμωνει και ο χορος να συνεχιζει..

ο χρονος να περναει και εσυ μοναχα να χορευεις και να τραγουδας

στην αρχη σιγανα σαν να ντρεπεσαι και μετα πιο δυνατα 

να ενωνεσαι με τους διπλανους και τους μακρινους σνα να γινεσαι ενα μια φωνη 

ενα σωμα μια ψυχη και να μην ξεχωριζεις και να εισαι και εσυ

σε εναν ατερμονο χορο

παραισθησεις σου λεω ολα ψευτικα ειναι..

νυσταζεις?οχι ακομα ειναι νωρις ανοιξε τα ματια..

τα εχεις ανοιχτα? νομιζεις οτι ονειρευεσαι ξυπνιος?

ονειρο ζεις..και στον υπνο και στον ξυπνιο..

φωτια..

ζωη παρασταση..
το ναι το γιατι..η φυγη..
η επιμονη..η υπομονη..η σιωπη..
ανοιξη παλι..αυτη η ανοιξη θυμαμαι σε πληγωνε..
το χ που δειλιαζει και εγινε δ..
και κυλησε..
το σκοταδι σκεπασε..
αυτα που ξερεις ειναι μονο οσα αντεχεις..
σκυβεις και συνεχιζεις..
το φεγγαρι ψηλα..
κρυμμενο πισω απο το γαλαζιο συννεφο..
ο πυργος ψηλος..
τα τουβλα απο ζαχαρη..
θυμαμαι λες και αμεσως ξεχνας..
μια σκεψη μια εικονα
μια μυρωδια ενα δακρυ
μια αγκαλια
ενα ψεμα λιγο αιμα να τρεχει..
ενα χαρτι..το μουτζουρωνεις το σκιζεις
δεν αγοραζεσαι
ουτε το κορμι ουτε η ψυχη
το μυαλο ολα δικα σου
μονο δικα σου
παντα δικα σου
το πεπλο παντα θα σκεπαζει καθε σου σκεψη
καθε εικονα καθε ξημερωμα
τοτε που η καρδια σταματαει για λιγακι
το πετας το χαρτι το καις
και παλι μονος ξενυχτας
τα χρονια περνανε
τα μαλλια σου αλλαζουν χρωμα
και τα ματια και τα ματια
λιγο αποτραβιουνται..
τα ματια..
λιγο ξεθωριαζουν
τα ματια
λιγο βουβαινονται
τα ματια
λιγο κλεινουν
και ο υπνος ερχεται και σε σκεπαζει
τα ματια σου
και μετα και την ψυχη σου
τα ματια σου
και μετα και την καρδια σου
τα ματια σου
και μετα και το μυαλο σου
το χαρτι το καις
και βαζεις φωτια σου και στην ψυχη σου
και βαζεις φωτια και στην καρδια σου
και βαζεις φωτια και στο μυαλο σου
και αρχιζει να σιγοκαιει και η φωτια στα ματια σου..

ρωγμες..

λενε πως αν σπασεις εναν ανθρωπο πολλες φορες αυτος χανει το σχημα του..αλλαζει μορφη και δεν ειναι ποτε ξανα ιδιος..αναμεσα στις τρυπες απο τα κομματια που χαθηκαν στα κενα φωλιαζει απλετο σκοταδι η φως..ξαναγεννιεται..μεταβαλλεται..μοιζει με τις γριλιες που εχουν τα παραθυρα..οπως τρυπωνει το φως η το δκοταδι απο τις χαραμαδες και αλλαζει τις σκιες στο δωματιο..
μια γυαλινη κουκλα απο πορσελανη..ας την βαφτισουμε νταλια..με μαλλια καταξανθα σπαστα και ματια θολα..την πρωτη φορα που επεσε απο το κομοδινο εσπασε σε δυο μεγαλα κομματια..την πηρε ο ιδιοκτητης και την κολλησε με κολα..πηχτη παχια κολλα διαφανη να μην φαινονται οι ρωγμες..της ξαναφορεσε το φορεμα και κανενας δεν αντιληφθηκε τι συνεβη το προηγουμενο βραδυ..επειδη την αγαπουσε και δεν ηθελε να του χαλασει την ανεβασε πιο ψηλα πανω στην βιβλιοθηκη να μην την φτανει κανεις και μοναχα να την κοιταζει..ενα θυμωμενο απογευμα ο ανεμος φυσηξε δυνατα απο την ανοιχτη πορτα και την εριξε κατω..χαρηκε που καποιος την βρηκε..ο ιδιοκτητης ελειπε και ενας γειτονας τρομαγμενος απο τον θορυβο την βρηκε..του την επεστρεψε..ειχαν σπασει τα κατασπρα χερια της..ο ιδιοκτητης της λυπηθηκε και πηρε παλι την πηχτη κολλα και της τα κολλησε ξανα..της αγορασε και ενα πιο ομορφο φορεμα με πολυ μακρια μανικια για να μην φαινονται οι ρωγμες που αφησε το σπασιμο..λιγες μερες αργοτερα ο γατος ανεβηκε στην βιβλιοθηκη και ενω η νταλια χαρηκε τοσο πολυ που ειχε λιγη παρεα εκεινος λιγο αδεξιος την εριξε ξανα απο την βιβλιοθηκη..αυτη την φορα τα κομματια ηταν πιο πολλα εκτος απο τα χερια της που εσπασαν ξανα..εσπασαν και τα ποδια της και μια μεγαλη ρωγμη διεσχισε το κατασπρο της προσωπο..ο ιδιοκτητης της ο φραγκισκος ματωσε που το ομορφο της προσωπο ειχε χαλασει και επιχειρησε για αλλη μια φορα να την κολλησει..η νταλια ενιωθε το σωμα της να το διαπερναει ο αερας καθως και καθε φορα εχανε και μικρα μικρα κομματια απο την πορσελανη της..κομματια που χανοντουσαν απο τον αερα που ηταν τοσο μικρα και δεν φαινοντουσαν και κανενας δεν τα προσεχε..ενω εμοιαζε ιδια η μεγαλη ρωγμη στο προσωπο εδειχνε οσα της ειχαν συμβει και οσο και    αν ο φραγκισκος προσπαθουσε να την βαψει δεν μπορουσε να την εξαφανισει..

αμμος χαρας..

η αγαπη..το τωρα..το παρον..το παρελθον το μελλον..χρωματα που ανακατευονται..η ζωη σε χρονο ενεστωτα..ο ερωτας σε προσωπο ουδετερο..πως το προσωπο σου παραμορφωνεται μεσα απο τα ματια του αλλου..πως τα ματια σου παραμορφωνουν την ψυχη του αλλου..ονειρα επιθυμιες και θελω..ονειρα ασπρα ονειρα μαυρα που εγιναν γκρι και δεν μπορον να χωρησουν..ενα νανουρισμα που τυρραναει τα χειλη..ενα δακρυ που κυλαει σε καθε δειλινο..ενα αστερι που φωτιζει στο βαθος του δρομου..η μοναξια η χαρα η ευτυχια..το μαζι το χωρια..το μελλον..ασπρο η κοκκινο.."τον περισσοτερο καιρο σωπαινεις στο τζαμι στο θαμπο της οικουμενης..κοιτας αυτα που δεν καταλαβαινεις και ουτε που ξερεις τι και πως.." η σιωπη φερνει δυο ανθρωπους πιο κοντα η πιο μακρια? πεπλα σιωπης και κυματισμοι πανω στο θαμπο γυαλι της θαλασσας..κυματα σαν αναμνησεις και πελαγη θλιψης..ακτες γεμματες με αμμο χαρας..διαφανη..να μπλεκει στην ψυχη..και γινεται ενα μαζι της.."το μαζι το ναι τα βηματα"