ηλιαχτιδα..

μια φορα και εναν καιρο ηταν μια ηλιαχτιδα..ηταν θλιμμενη..σκοτεινη..μωβ σε αντιθεση με ολες τις υπολοιπες..εβγαινε μονο στο ημιφως και φωτιζε το βουνο διπλα στην μεγαλη θαλασσα..ο ουρανος την αγκαλιαζε ομως εκεινη επαιρνε μονο χαρα απο τον γαλαζιο ωκεανο..φανταζοταν οτι οταν βυθιζοταν μεσα του ολα τα φυκια και τα θαλασσινα νερα ζωντανευαν..οτι οι γοργονες την θαυμαζαν ετσι αλλιωτικη που εμοιαζε και ηθελαν να την φτασουν..ο ηλιος την κοιταζε θλιμμενος που ηταν τοσο διαφορετικη απο εκεινον και το φεγγαρακι καμια φορα της εμοιαζε οταν γινοταν μπλε..σεριανιζαν μαζι στου ουρανου τα μερη..τις χαριζε αστερια να ντυνει τα πεπλα της και αστεροσκονη να φωτιζει τα ματια της..ενα συννεφο της εβαζε για προσκεφαλι να ξαπλωνει οταν κουραζεται..μια ηλιαχτιδα και ενα φεγγαρι..ποσο αλλιωτικο διδυμο..ενα σταχυ που κοιταζε μια νυχτια ενα αστερακι να πεφτει ειδε αυτο το παραξενο ζευγαρι και δακρυσε απο την ομορφια..ποσα βλεμματα..ποσα αγγιγματα..ποσος πονος απο αγαπη στα ματια..ο πονος ειναι αυτος που μας κανει αληθινους σκεφτηκε..και εγειρε νυσταγμενο στην ζεστη γη..

"αγριο μελι"

"σαραντα χρονια ανωριμος ξεφτιλας δον κιχωτης"
ειναι τοσο ανωριμο να κυνηγας ονειρα?
χιμαιρες..μαγεια και νεραιδες?
σε κατατασει αυτοματα στους τρελους στους ανυπαρκτους
ποιος ειναι ο τροπος που δημιουργεις σκεψεις?
συναισθηματα αγαπες και μιση?
πως καταφερνεις να διατηρησεις τον εαυτο σου
μπροστα στην αποδοκιμασια των αλλων?
"η τρελα μου με ξεπλυνε απο το αμαρτημα της φτηνιας"
δεν θα ηθελα να ειμαι φτηνη
ουτε τρελη θα ηθελα να ειμαι ομως νομιζω
οτι καποια πραγματα δεν μπορεις ετσι απλα να τα αποφυγεις
και αναμεσα στα δυο σιγουρα διαλεγω την τρελα
"και επανω στο καλυτερο με ξυπναγαν με βια για να με αποκοιμησουνε δασκαλοι στα θρανια"
να σου πω ενα μυστικο?
παντα σιχαινομουν το σχολειο..
να σου πω και ενα πιο μεγαλο μυστικο?
το προτιμουσα απο εδω..
ανοιγα ενα βιβλιο χανομουν σε μια εξισωση και ξεχνουσα να σκεφτω..
μαριονετα ημουν..
ετσι μεγαλωσα ετσι εζησα..
ετσι ζω..
με κινουν νηματα..
το δικο σου το δικο τους
καποιου τριτου..
τα σχοινια γαντζωθηκαν τοσο βαθια κατω απο το δερμα μου
που σαν κισσοι εισχωρησαν μεσα μου
ενωθηκαν με την ψυχη μου
με το μπορω μου και το θελω μου..
ξεχασα τι μπορω και τι θελω..
ποιο καλο ειναι το καλο το δικο μου?
"να μεγαλωσω ξεχασα και εμεινα στο ραφι..
ετσι για παντα κρατησα την παιδικη μου εικονα.."

"της φωτιας οι μαγοι"

Από τα πέρατα της γης
φέραν της φωτιάς οι μάγοι
ονείρατα φιλόξενα
μήπως και σπάσουνε οι πάγοι

Στη φωτιά ρίχνω όλα τα ταμένα
όνειρα πάρτε με μαζί κι έμενα
να χαθώ σε τραγούδια περασμένα
κάπου εκεί όσα έχω χρεωμένα ζω

Μήπως θαρρέψει ο άνθρωπος
και ψάξει στα χαμένα
και βάλει χώρια τα καλά
χώρια τα στερημένα

Στη φωτιά ρίχνω όλα τα ταμένα
όνειρα πάρτε με μαζί κι έμενα
να χαθώ σε τραγούδια περασμένα
κάπου εκεί όσα έχω χρεωμένα ζω

Από τα πέρατα της γης
φέραν της φωτιάς οι μάγοι...


μηπως θαρρεψει ο ανθρωπος..αι ψαξει στα χαμενα..
ποσα χανονται..καθημερινα..καθε λεπτο..
δακρυα που ανεβαινουν στα ματια και κατεβαινουν 
σαν κομπος στον λαιμο..
αραγε ζουμε οσα μας ειναι χρεωμενα?
και η αδικια?η θλιψη ο πονος..
ποσος πονος αναλογει στον καθενα?
ποσο πονο εχουν ταξει στον καθενα μας και τον δεχτηκε 
πριν ξεκινησει την ζωη?
και πως μετριεται ο πονος?
με δακρυα?με τρελα?με γελιο?με σιωπη?
με χιονι?με βροχη?
ενω υπαρχουν μοναδες μετρησης γιατι για τον πονο δεν υπαρχει?
γιατι δεν εχει διαστασεις?συντεταγμενες?
και περιθωριο σφαλματος?
ισως η κοινωνια μας να ηταν πιο ευθυγραμμισμενη αν γνωριζαμε πως να μετραμε τον πονο..
την θλιψη..το σκοταδι..
ισως απλα να μετραμε την αντανακλαση τους..
αυτο που τα αλληλοσυμπληρωνει..
δεν μετραμε σκοταδι ομως μετραμε φως..
γιατι ομως τοτε το φως λειπει?και δεν το φερνουμε πισω.

.

τελος οκτωβρη..

σχεδον οκτωβρης..

ενα σεντονι μωβ..αστραφτει στον ουρανο ο ουρανος..ενα κυμα ζεστης πλανιεται απο το ανοιχτο παραθυρο..ο καμπος σκεπαζεται απο τον καπνο..η θαλασσα διπλα φωτιζει..το βλεμμα πλανιεται..δεν ησυχαζει πουθενα..σκεψεις βουνα..καμποι απο συναισθηματα..ο χρονος που χορευει ενα πλοιο που σε ταξιδευει..εφυγα..γυρισα..και ακομα ονειρευομαι..εναν πλανητη..εναν θεο..εναν πριγκιπα να με σωσει απο την πραγματικοτητα..να με σωσει απο το μυαλο μου..λεξεις υποσχεσεις και ονειρα..βαμμενα κοκκινα μαυρα και πρασινα αλογα να τρεχουν στην ακτη σαν κυματα..ενας κυκλος χρυσος πλατινενιος η ασημενιος..τεσσερις τοιχοι να σε σκεπαζουν απο την βροχη..ο χρονος που κλεινει σε λιγο και ο νεος που ερχεται..ανοιχτες φυλακες και ποντικοι δεσμοφυλακες..μαυροι γλοιωδεις..γυριζεις το βλεμμα και γελας..το τραπεζι διπλα απο το δεντρο κρεβατι ηταν πανερμορφο..ο τσε γελουσε ταλαιπωρημενος και ασπρομαυρος..συμβολο μιας ολοκληρης γενιας..το σφυροδρεπανο ηταν κατακοκκινο..ικανο να σπασει ολα τα δεσμα..οτι δεν λυνεται κοβεται..και οι πορτες ανοιγαν και εκλειναν..ολοκληρες δεκαετιες χωρις ονειρο..στυγνο γαλαζιο..ο πρωινος καφες..ενα δεντρο πιο ψηλο απο οσο χωραει η ματια..η καρεκλα που επινε τον καφε του o μαρξ σε μια τετραγωνη πλατεια..γιατι μια πλατεια να ειναι τετραγωνη?που χαθηκε η εξοδος διαφυγης?το πλοιο σαλπαρε το αεροπλανο εφυγε..η ζωη συνεχιστηκε απο εκει που ειχε μεινει..φθινοπωριασε..εφτασε σχεδον ο οκτωβρης..το κοκκινο πανο κατεβηκε απο το παταρι..περιμενω την μαγισσα μου να ερθει να απλωσει παλι το απαλο ημιφως.. :)

καλοκαιρακι

Την ώρα που γεννιόμουνα σχολάγανε οι μοίρες
μονάχη μου καθόμουνα κι απ’ τη ζωή κρατιόμουνα
κρατιόμουνα σ’ ένα καφάσι μπίρες
μονάχη μου καθόμουνα κι απ’ τη ζωή κρατιόμουνα
κι ονειρευόμουνα σ’ ένα καφάσι μπίρες

Την ώρα που περπάτησα μου φέραν και τα δώρα
μια νύχτα μόνο κράτησα κι απάνω της γονάτισα
γονάτισα και μου ’λεγαν προχώρα
μια νύχτα μόνο κράτησα κι απάνω της ξεστράτισα
και παραστράτησα στην πρώτη κατηφόρα

Φωτιά κι ανάσταση καρδιά πονάς και σπάσ’ τα εσύ
τα χρόνια που ’φτασα να ζω
φωτιά και δύναμη καρδιά τρελή κι αδύναμη
στον κόσμο που ’ρθαμε χορτάσαμε γκρεμό

Τα λόγια σου τα ψεύτικα φαρμάκι κι αγωνία
μονάχη μου παντρεύτηκα σε βρήκα σ’ ερωτεύτηκα
παιδεύτηκα σ’ αυτή την κοινωνία
μονάχη μου παντρεύτηκα σε βρήκα σ’ εμπιστεύτηκα
και ρεζιλεύτηκα στην παλιοκοινωνία

Φωτιά κι ανάσταση καρδιά πονάς και σπάσ’ τα εσύ
τα χρόνια που ’φτασα να ζω
φωτιά και δύναμη καρδιά τρελή κι αδύναμη
στον κόσμο που ’ρθαμε χορτάσαμε γκρεμό




πλησιαζεις και απομακρυνεσαι..γελας και κλεινοντας τα ματια δακρυζεις..
αντε και εσυ και ο φλαρος σου φωναζεις ψαχνεις λιγο φως απο τα αστερια
και απεναντι τα φυλλα σαλευουν..
γελας ξανα και το κυμα σκαει στην ακτη..
ελα πες αληθεια τι θελεις..
το μικρο σου μυαλουδακι επαναστατει..
το καλοκαιρι μην ζοριζεσαι με σοβαρες σκεψεις..

αρχη..

μια φορα και εναν καιρο ηταν σε ενα πυκνο δασος ενα μαυρο τριανταφυλλο που ατενιζε τον γκρεμο..το δασος ηταν γερασμενο απο αιωνες και ομως οι βαθιες φυλλωσιες καθε χρονο εμφανιζονταν και πιο νεες..μεγαλα μωβ πλατανια πλαισιωναν τον ουρανο και οι πευκοβελονες αντικατοπτριζαν το γαλαζιο της θαασσας..κοκκινα τα ανθη τους γεμιζαν τον ανεμο με χρωματα και γλυκους χυμους και μυρωδιες..εναν αχνο μονοπατι διαγραφονταν αναμεσα στα δεντρα ομως το σκοταδι το εκρυβε βαθια..ηταν σαν να μην υπηρχε και ομως ηταν εκει καθε στιγμη..τα δευτερολεπτα περνουσαν αεναα και παντοτινα..ξαφνικα το πεταγμα μιας πεταλουδας εκοψε την σιωπη..μια νεραιδα προσγειωθηκε σε ενα μικρο μαυρο τριανταφυλλο..μπροστα της ο γκρεμος..σηκωσε παλι τα φτερα της και πεταξε αλλη μια φορα..το πρασινο ποταμι μπροστα της περιμενε να την ταξιδεψει μεσα στον καταρρακτη..εφτιαξε μια αυτοσχεδια βαρκουλα απο το ανθος του κρινου και βουτηξε μεσα στον καταρρακτη..πεφτοντας ενιωσε την χαρα των θνητων πριν τον θανατο..ομως ηταν μοναχα ενα πεταρισμα μακρια..στις εκβολες του ποταμου μεριασε την βαρκα της και κατεβηκε..τα δεντρα ηταν πιο πυκνα σε αυτο το σημειο..ασημενιες ελιες..κοιταξε για μια στιγμη το νερο..ο αντικατοπρισμος της για αλλη μια φορα την τρομαξε..το γαλαζιο προσωπο της χανοταν μεσα στο κοκκινο νερο..τα μαλλια της ασπρα σαν τα ματια της..και στο βαθος τους μια κοκκινη φωτια..θυμοταν το πιο γερασμενο φιλο της..

~ τα ματια ειναι δυο καρβουνα που μεσα τους καιει η φωτια της ψυχης σου..καθε φορα πο νομιζεις οτι γινονται σταχτη θα φυσας μεσα σε μια σταλαγματια και τοτε η σοφια ολου του κοσμου θα γινεται τραγουδι για να την ακουσεις.. το μονο που θα κανεις ειναι να αφηνεις διπλα σου τους χαρακτηρισμους σου και γυμνη απο αποψη θα κοινωνας την γνωση..ετσι η φωτια μεσα σου συνεχως θα πυρωνει..προσεξε μοναχα μην σε καταπιει καποια μερα..

ετσι οπως καταπιε και εκεινον καποτε..τον ειδε να ειναι σαν αρρωστος..τα εγκαυματα απλωνονταν σε ολο του το προσωπο..οσο και αν προσπαθησε να του πει να πινει την γνωση με μετρο αυτος ειχε εθιστει..νομιζε πως αν τα γνωριζε ολα θα καταλαβαινε και την θεση του στον κοσμο και θα την υπερασπιζοταν καλυτερα..τελικα το μονο που καταφερε ηταν να γινει πυροτεχνημα στον μαυρο ουρανο..απο τοτε φοβηθηκε την γνωση..αρχισε να ξεχναει..ολα οσα ζουσε..ομορφα ασχημα..εικονες χρωματα αγκαλιες..εκλεισε τα ματια ενα μικρο κοκκινο δακρυ ενωθηκε με την θαλασσα..μια μυρωδια καμμενου αναδηθηκε..πεταρισε τα ματια της και γυρισε στην δουλεια της..

ο οικισμος που εμενε ηταν διπλα στην θαλασσα..αυτο που εκανε ηταν να μελεταει τα αστερια..επρεπε να τα διαβαζει και να υπολογιζει τα πεφταστερια..η ακριβης θεση και ωρα ενος πεσμενου ααστεριου τους εξασφαλιζε την αστεροσκονη που ηταν απαραιτητη για τα μαγια και την επιβιωση τους..τα λαθη της οδηγουσαν σε χαμενο κοπο των αλλων νεραιδων και αυτο της εφερνε θλιψη..ολα της εφερναν θλιψη..

ηθελε να ειναι μια χαρουμενη νεραιδα και τελικα το μονο που εγινε ηταν μια σκουρα μπλε νεραιδα..καμια φορα πηγαινε στα ορια του δασους και σαιτευε ανθρωπους..τους ακουγε να της μιλανε για τα βασανα τους..μαγευοταν απο την ανθρωπινη φυση και απο τα ορια της ανθρωπινης καρδιας..την τρομαζε ο φοβος οσων ηταν γραμμενα στα ματια τους να κανουν..ειχε δει ποταμια αιμα..απο ανθρωπους που ποτε δεν πιστευε οτι ηταν ικανοι να πονεσουν..και το χειροτερο ηταν πως αυτοι ειδικα ηταν πιο πονεμενοι απο ολους..καμια φορα προσπαθουσε και εκλεβε την τρελα απο μεσα τους μα αυτη η υλη αδιακοπα εβρισκε την ενεργεια και μεσα τους παλι θεριωνε η κολαση..φοβοταν να πλησιασει ομως ηξερε πως τα δικα της μαγια ηταν πιο δυνατα απο την κακια τους και τιποτα δεν την αγγιζε..τους εριχνε φεγγαροσκονη και εκεινοι νομιζαν οτι ειναι ονειρο..

ομως εκεινη υπηρχε..εδενε κομπους τις ιστοριες που ακουγε..καθε μια για καθε εναν ανθρωπο..χρωματιστη..διαφανη..αναλογα με το συναισθημα που καθενας απο αυτους της εφερνε στην σκεψη..καμια φορα αναρωτιοταν..

~εγω αραγε πιο χρωμα να ειμαι? τι χρωμα θα μου εδινα? το γαλαζιο της επιδερμιδας μου? η μηπως το σκουρο μπλε της ψυχης μου? μηπως το μαυρο της σκεψης μου η το λευκο του πνευματος μου? ισως το κοκκινο των ματιων μου η μηπως το μωβ που με σκεπαζει ολοκληρη? ισως το πρασινο της γαληνης του νου μου..δεν εβρισκε χρωμα..δεν εβρισκε ησυχια η σκεψη της..

μια πρεζα ηλιο..μια μικρουλα πρεζα ηλιο..μοναχα μια τοση δα..

Ησυχια..

Μια φυλακη η σκεψη μια κλεψυδρα η καρδια ενας κομπος η συνηθεια..μια γουλια και ολα μοιαζουν πιο απλα.. -θα αλλαξω σου λεω απο αυριο θα γινω αλλη Αλλαξα κορδελα αλλαξα χρωμα αλλαξα ωρα Αλλαξα μαλλια αλλαξα μυαλα αλλαξα ρουχα Μα παλι η ψυχη αιμορραγει Τι θελει πια να σωπασει Μην με εκνευριζεις ειμαι ευτυχισμενη σου λεω Μεινε μακρια εχω πολυ θυμο για σενα Εχω βουνα θυμο για ολους Τοσο που αν το στομα ανοιξει δεν θα μπορεσω να σταματησω τις λεξεις Ναι ατιμες γιαυτο δεν τις λεω Παρατα με τιποτα δεν ξερεις Λιγο πονο πηρες και νομιζεις ξερεις τα παντα Νομιζεις μπορεις να θυμωνεις Πριν λιγο ελεγες πως παντα ησουν γεματη αγαπη Πηρες τοση που απλοχερα μπορεις να την μοιραστεις.. Μικρο αστειο ανθρωπακι τιποτα δεν πηρες τιποτα δεν εχεις το μαυρο σου παντα θα σε κυνηγαει Γιατι ειναι τοσο μαυρη η ψυχη σου που περα Απο θλιψη τιποτα δεν. Μπορεις να δεις μπροστα σου.. Αστεια μοιαζεις αρλεκινος θαρρω Ολοι μαζι σου γελουν.. Κατσε στην τρυπα σου και μην τολμησεις να ξεπροβαλλεις..

μαυρο..

να ζεις μεσα σε ονειρα..να ζεις το ονειρο..να ζεις με βροχη με σκονη με ηλιο και αερα..να ζεις με σιωπη..να ζεις με παραπονο..να ζεις στο ονειρο..να ζεις με εναν λυγμο..το νερο να σε κυκλωνει..θες με βροχη θες με δακρυα θες με θαλασσα..βουλιαζεις μεσα του..κλεινεις τα ματια..τα χρωματα εναλλασονται..το κεφαλι μου ειναι τοσο βαρυ που δεν μπορω να το κρατησω ορθιο..τα ματια μου ειναι τοσο κοκκινα που δεν μπορω να τα κρατησω ανοιχτα..μια φωνη παει να βγει και το στομα κλεινει ξανα..το μολυβι ειναι τοσο πολυ που τα δακρυα απο διαφανα γινονται μαυρα..αν ημουν νεραιδα θα ειχα μαυρα φτερα..μαυρα φτερα μαυρα μαγια μαυρες σκεψεις..μαυρη ψυχη..μονο αυτο ημουν..
καληνυχτα..

when everything meant to be broken i just want you to know who i am

And I'd give up forever to touch you
'Cause I know that you feel me somehow
You're the closest to heaven that I'll ever be
And I don't want to go home right now

And all I can taste is this moment
And all I can breathe is your life
And sooner or later it's over
I just don't wanna miss you tonight

And I don't want the world to see me
'Cause I don't think that they'd understand
When everything's meant to be broken
I just want you to know who I am

And you can't fight the tears that ain't coming
Or the moment of truth in your lies
When everything feels like the movies
Yeah you bleed just to know you're alive

And I don't want the world to see me
'Cause I don't think that they'd understand
When everything's meant to be broken
I just want you to know who I am

And I don't want the world to see me
'Cause I don't think that they'd understand
When everything's meant to be broken
I just want you to know who I am

And I don't want the world to see me
'Cause I don't think that they'd understand
When everything's meant to be broken
I just want you to know who I am

I just want you to know who I am
I just want you to know who I am
I just want you to know who I am