λιγες οι νυχτες με φεγγαρι που μου αρεσουν..

"Λίγες οι νύχτες με φεγγάρι που μ' αρέσαν.
Τ' αλφαβητάρι των άστρων που συλλαβίζεις
όπως το φέρει ο κόπος της τελειωμένης μέρας
και βγάζεις άλλα νοήματα κι άλλες ελπίδες,
πιο καθαρά μπορείς να το διαβάσεις.
Τώρα που κάθομαι άνεργος και λογαριάζω
λίγα φεγγάρια απόμειναν στη μνήμη,
νησιά, χρώμα θλιμμένης Παναγίας, αργά στη χάση
ή φεγγαρόφωτα σε πολιτείες του βοριά ρίχνοντας κάποτε
σε ταραγμένους δρόμους ποταμούς και μέλη ανθρώπων
βαριά μια νάρκη.
Κι όμως χτες βράδυ εδώ, σε τούτη τη στερνή μας σκάλα
όπου προσμένουμε την ώρα της επιστροφής μας να χαράξει
σαν ένα χρέος παλιό, μονέδα που έμεινε για χρόνια
στην κάσα ενός φιλάργυρου, και τέλος
ήρθε η στιγμή της πλερωμής κι ακούγονται
νομίσματα να πέφτουν πάνω στο τραπέζι,
σε τούτο το τυρρηνικό χωριό, πίσω από τη θάλασσα του Σαλέρνο
πίσω από τα λιμάνια του γυρισμού, στην άκρη
μιας φθινοπωρινής μπόρας, το φεγγάρι
ξεπέρασε τα σύννεφα, και γίναν
τα σπίτια στην αντίπερα πλαγιά από σμάλτο.
Σιωπές αγαπημένες της σελήνης."

λιγες οι νυχτες με φεγγαρι που μου αρεσουν..
λιγες οι μερες με βροχη που με μαγευουν..
κατω απο το λιοπυρι κρυμμενη πισω απο ενα δεντρο..
γαλαζια η ματια σαν θαλασσα..
η φωνη ερχεται σε κυματα μουσικης..
μια γλυκια μεθη σαν διονυσιακη τελετη..
η φωνη του ορφεα..σαν λυγμος στην αμμο..
η ευριδικη ελιωσε στην σιωπη..
ο φοινικας γεννηθηκε παλι..κανεις ποτε δεν ειπε
σαν φωτια η σαν σταχτη..
ιδιος με πριν η με αλλες σαρκες..
το δωματιο ηταν ζεστο..το δωματιο ηταν παγωμενο..
οι σκιες χορευαν καλαματιανο..
και τα φωτα μπλουζ και τουιστ..
το ποταμι κυλουσε μεσα σε ενα γκαζον απο ροδοπεταλα..
η αριαδνη επλεκε τον μιτο με κλωστη απο σοκολατενια πετραδακια..
οι στροφες ηταν αποτομες μα επρεπε να βρουμε τον δρομο μας..
προσευχηθηκα να μας παρουν αγκαλια οταν θα πεταξουμε οι νεραιδες
και βρεθηκα μπροστα απο μια γεφυρα
να κοιταζω ενα πλοιο να φευγει..
την υστατη στιγμη με χαιρετουσε με ενα κελαηδισμα
και εγω που ποτε δεν εμαθα να τραγουδαω
καθομουν εκει βουβη..
η ζεστη ερχοταν σε νιφαδες
κολλουσε στο μυαλο στο σωμα..
κοιτουσα τον χωρο πως μικραινε..
ολο κ πιο πολυ..
το μυαλο μου απλωνε..
ενας ουρανος απο σκεψεις..
καθε τοσο αλλαζε χρωματα..
ενα ουρανιο τοξο απλωνοταν..
ροδακινι δακρυα ελαμπαν..
πρασινα χαμογελα κρεμονταν απο τα δεντρα..
ο δρομος για τον παραδεισο
περνουσε απο μια μικρη πορτουλα αφαντη..
χτυπησα μα κανεις δεν απαντησε..
ο κερβερος με κοιταξε αποτομα
μα εστρωσα μπροστα του ενα ασημενιο μαντηλι
θαμπωμενος μεριασε..
η περσεφονη απαλυνε την λησμονια
με πηρε απο το χερι κ περασαμε μαζι τον αχεροντα..
στις εκβολες του ηταν το βασιλειο του πισας..

το δωματιο σκοτεινο..απο τις γριλιες μονο το αχνο φως του φεγγαριου επεφτε..
στα χερια του κρατουσε ενα μαξιλαρι..γελωντας της προτεινε να την γλιτωσει απο το μαρτυριο της και σαν να της φανηκε ωραια ιδεα δεχτηκε..σαν μια στιγμη ολη της η ζωη παρελθον παρον και μελλον περασε μπροστα απο τα ματια της..τιποτα γλυκο να θυμαται..εκλεισε τα ματια και με μια πνοη χαθηκε..ο πονος κρατησε μια στιγμη..κοιτουσε το σωμα μπροστα του..κρατουσε ενα μαχαιρι το αιμα ειχε γεμισει το δωματιο..ολα χαθηκαν σε μια στιγμη..αναρωτιοταν αν εφταιγε η φωτια η το μαχαιρι..το παρελθον και το παρον μια κλωστα που την τραβηξε και κοπηκε το μελλον κοπηκε και αυτο...ηταν σαν να μην συνεβη..ακομα και την τελευταια της στιγμη νομιζε πως την φανταστηκε οταν προσπαθουσε καθε κυτταρο της να παρει ανασα..
και μετα ξαφνικα παραιτηθηκε..την μισησε γιαυτην της την παραιτηση..σαν να μην εφταιγε εκεινος που δεχτηκε να την σκοτωσει..σαν να μην πιεζε το μαξιλαρι πανω της..μια ξεψυχισμενη ανασα και μετα σιωπη..αρχισε να της φωναζει..μα αυτη δεν ηταν εκει..δεν υπηρχε πια..ζαλιστηκε..της φωναξε την εβρισε αρχισε να παραπαταει..δεν θυμοταν πως βρεθηκε το μαχαιρι στο χερι του ομως ειχε αναγκη να την πονεσει και ας ηξερε πως εκεινη δεν θα ηταν εκει..της εκοψε τα φτερα για να μην μπορεσει να ξαναπεταξει..το αιμα αρχισε να τρεχει ποταμι..λερωσε τα σεντονια τους τοιχους..παντα θαυμαζε τα φτερα της..μοιαζαν μαυρα σαν βελουδο..τις νυχτες τον αφηνε να τα χαιδευει..καμια φορα την κρατουσε απο τα φτερα και μαζι πεταγαν στον ουρανο..μα ο καιρος περνουσε και εκεινη χανοταν ολο και πιο συχνα μοναχη στον οριζοντα..το μελλον πεθανε σε μια λιμνουλα με αιμα το προσωπο της κατασπρο κερινο..τα ξανθα μαλλια της στεφανωνε ενα αιματινο στεφανι..τα πρασινα ματια της κοιταζαν πιο ψηλα απο το ταβανι το τρυπουσαν..την κοιταξε για μια στιγμη και υστερα χαθηκε..εσβησε σαν δακρυ και επεσε σαν αστερι στην γη..