αυτα που θελω να σου πω δεν ξερω αν θα στα πω ποτε..δεν φταιει που δεν θελω..μονο να ειναι που οι λεξεις σκονταφτουν στην γλωσσα και πιστοποιουν με τοσο βιαιο τροπο την αληθεια τους που αυτη σκυβει το κεφαλι απο ντροπη και ντρεπεται να τις προφερει..πως να πεις το σε αγαπω οταν το εχεις πει τοσες φορες στο παρελθον?σε τοσο διαφορετικους ανθρωπους?πως να το ξαναπροφερεις οταν δεν το εχεις νιωσει ποτε με τοσο ιδιαιτερο τροπο?και στα αληθεια οταν γραφεις καθε μερα νεο ρεκορ στο κοντερ του συγνωμη πως μοιαζει να μην ξερεις να προφερεις το ευχαριστω?"σε ευχαριστω για οσα μου εχεις χαρισει για τις μερες που μου εδωσες να ζω?" και πως οταν εχεις ξαναπει σε καποιον οτι σου εδωσε ζωη οταν μπηκε στην ζωη σου και αντεξες οταν χαθηκε..πως να τολμησεις να το πεις ξανα?θα μοιαζουν μιμοι οι λεξεις..μιας καταστασης σε χρονο αοριστο..σε αλλα σκηνικα με αλλους πρωταγωνιστες..με φοντο τα ιδια λαθη..οχι λαθη..σιωπη..γιατι η γλωσσα στο ειπα και πριν υποκλινεται στο μεγαλειο των συναισθηματων της ψυχης που μοιαζει επιμονα να ψαχνει να προφερει τις σωστες για να μπορεσει να τις αφησει σαν ηλιο στον σκοτεινο σου ουρανο..γιατι αυτοι που αγαπανε ειναι πολλοι..αυτοι που αντεχουν και υπομενουν ησυχοι τον πονο της αγαπης τους ειναι ελαχιστοι..τιμη σου να ανηκεις σε αυτους και βαρια καταρα..μενεις βουβος γιατι οι λεξεις σου λιγες φτηνες ανικανες να περιγραψουν το θαυμα το οποιο ζεις..οι ανθρωποι γυρω σου αδιαφοροι..μενεις να τους κοιτας βουβος..ριχνεις στην ασφαλτο τα ματια σου να μην προλαβει κανεις και δει την λαμψη τους και τρομαξει..αποφευγεις και τον καθρεφτη απο φοβο μην εξαφανιστει στο λεπτο το θαυμα το οποιο ζεις..και ολες οι ευχες ειναι οι ιδιες..δεν θα στις πω ομως για να μπορεσουν να πραγματοποιηθουν..απο το βραδυ στο πρωι και απο το πρωι στ οβραδυ μια σκεψη αναπνεει συνεχεια στο μυαλο..ο χρονος καταριφθηκε..πλαστελινη στα δαχτυλα μου..τον πλαθω οπως θελω..εκμηδενιζεται μακρια σου..εχω τα ματια ανοιχτα και κοιμαμαι σαν την κοιμωμενη ενα βαθυ υπνο..αισθησεις πληρεις ανημπορη να κουνηθω στεκω να κοιταζω να περναει η ζωη μακρια σου..δεν θελω να την ζησω γιατι ειναι αχρωμη μακρια σου..δεν θελω να ζησω κανενα θαυμα μονη μου..και μετα οι ωρες κοντα σου μικρες σταγονες απο αιωνιοτητα..το καθε λεπτο κραταει μερες και η καθε αγκαλια μηνες το καθε φιλι χρονια..σε αγγιζω σε κοιταζω σε κοιτω σε σκεφτομαι και μενω βουβη μην χαλασω την στιγμη με καποια φτηνη λεξη..σε αγαπαω αληθεια..οχι οπως αγαπησα τοσους αλλα με ενα τροπο αθωο και αγνο..σαν να μην υπηρχε πριν σαν να μην υπαρχει μετα και εχω μονο την ζωη σου να κρατηθω απο το ναυαγιο της ζωης..ετσι εζησα εκατονταδες χρονια πλαι σου..αιωνες αμιλητη μονο να σε κοιταζω..και να αναρωτιεμαι αν υπαρχει κατι μεγαλυτερο απο την αγαπη και να ξερω πως αν υπηρχε θα ηταν σιγουρα κατι που θα ειχε την μορφη της ψυχης σου..