-θα θελα μια μερα να διωξω το κενο απο μεσα μου..θα θελα μια μερα να ανοιξω τα ματια και να δω εναν αλλο κοσμο..αυτον που αγγιζω στα ονειρα μου..σου εχω μιλησει ποτε για τον κοσμο μου?..σε παρακαλω μην με κοιταζεις με αυτο το αδειο βλεμμα..σε παρακαλω υπαρχω ακομα δεν τρελαθηκα..μονο να..ειναι που καποιες φορες θα ηθελα να ζω σε εκεινον τον κοσμο..οι λεξεις μου φταινε..ειναι παντα τοσο αδειες τοσο φθηνες..τις νιωθω σαν ξενες σαν δανεικες..ισως να φταιει που..θα ηθελα μοναχα μια στιγμη να αγγιζα τις σκεψεις μου..καμια φορα νομιζω θα πνιγω μεσα τους..ειναι αυτη η λεωφορος που βλεπω καθε βραδυ στον υπνο μου..σαν ερημος ολα στασιμα και προχωραω τρεχω με εκατο..σε παρακαλω μην γελας οταν σου διηγουμαι τα ονειρα μου..τρεχω με εκατο και προσπαθω να γυρισω πισω..μην με ρωτας που πισω..πισω σε μενα σε αυτο που ειμαι..τρεχω πιο γρηγορα και απο τον ανεμο και ο δρομος ατελειωτος σκοταδι γυρω παντου και εγω να τρεχω και δεν βρισκω τον δρομο αληθεια σου λεω σε παρακαλω μοναχα μην γελας..εχω χαθει στην μεση του πουθενα και το μερος αγνωστο και στο δρομο οι φιλοι μου να περιμενουν ειναι γιορτη σημερα και εχω ντυσει την ψυχη στα γιορτινα ομως ο δρομος αδιεξοδο..ολο στροφες και σκοταδι..με ακους?μην γελας..

-εχεις πλακα..οι πολλες οι σκεψεις βαραινουν το μυαλουδακι σου..ξερεις καμια φορα τις νυχτες που σε σκεφτομαι φοβαμαι πως μια μερα θα δωσεις μια και θα πηδηξεις το κενο του μυαλου σου και τοτε χαθηκες..θα γινεις αερικο και θα γυρνας τις νυχτες μονη και ερημη..

-μα και τωρα μονη και ερημη γυριζω..τις νυχτες που δεν με κοιταει κανεις ανεβαινω σε εκεινο τον λοφο..τον λοφο μου..και βλεπω την πολη σαν καραβι να με ταξιδευει..ξερεις την πολη μου την μισω..ολο λεω θα φυγω και ολο εδω μενω..λεω και αυτη την φορα της ξεφυγα λεω αυτη την φορα θα ξεφυγω και μετα εχει εναν περιεργο τροπο μου λειπει μου λειπει μεσα μου..καταλαβαινεις?εχω μια εξαρτηση απο την πολη μου..εχω μια εξαρτηση απο ολα οσα μισω..αυτοκαταστροφη μυριζει λεω να γυρισω την πλατη και να φυγω και απο αυτο..

-ξερεις μικρη μου ποιο ειναι το προβλημα σου?

-ναι ξερω καθε σου σκεψη..βαρεθηκα τις συμβουλες και τα φτηνα σου λογια..αυτα που λες για να γεμισεις το χρονο και το μυαλο σου ατελειωτες αμπελοφιλοσοφιες..θελω κατι αληθινο πραγματικο..σαν τα ονειρα μου..σαν παραμυθι..ναι ξερω πως νομιζεις πως γυρναω την πλατη..πως δεν ξεπερναω απλα προσπερναω..ναι ξερεις στα αληθεια εχεις δικιο..παντα δειλη ημουν καθολου κουραγιο να αντιμετωπισω την ζωη..δεν μπορεις να πεις ομως..της εβαλα στολιδια χρωματα μαγικα..ομως ακομα δεν πιστεψα το παραμυθι μου..λες αμα το πιστευα να το πραγματοποιουσα?λες να εφταιγε που παντα περιμενα τον γαλαζιο πριγκηπα να με σωσει απο την αχαρη ζωουλα μου?λες να φταιει που τον περιμενα γαλαζιο?γιατι και πρασινος να ερχοταν εγω θα τον κρατουσα αληθεια σου λεω..ναι ξερω σκεφτεσαι πως εγω δεν ειμαι η πριγκιπισσα..ειμαι μονος ενας ανθρωπος που τον εχουν πνιξει οι ανασφαλειες και οι φοβοι του..ομως αληθεια γιαυτο περιμενα τον πριγκηπα μου..για να με σωσει..απο την ζωη τον εαυτο μου..απο ολα ολα..

-καλη μου ποσες φορες θα στο πω?σταματα να κλαις και στηριξου στα δικα σου ποδια..

-το εχεις πει τοσες φορες..βαρεθηκα να το ακουω..στο ξαναπα χιλιες φορες και αλλες τοσες..τα δικα μου ποδια ειναι σπασμενα δεν φτανουν να σηκωσουν το βαρος μου..θελω καπου να στηριχτω..

-σπασμενα χερια ζητας και ουτε αυτα αντεχουν βαρος..σταματα να ψαχνεις βοηθεια στα λαθος μερη..

-οταν κλεινω τα ματια τα ονειρα ερχονται και με αγκαλιαζουν..το πρωι ξυπναω μοναχη και αυτο με ποναει..οσες φορες ξυπνησα διπλα σε καποιον αυτο το βαρος στην καρδια εμοιαζε να δραπετευει..και μετα ερχοντουσαν οι ωρες και ο χρονος λυγιζε την χαρα μου..δεν μπορουσα να τον σταματησω και αυτος με καταπινε..με αφηνε μιση..και οταν εχεις ζησει ολοκληρος πως μπορεις να μεινεις παλι μισος να παλευεις να ζησεις την ζωουλα σου?

-και ο πριγκηπας σου?