Σκόνη..

Καιρό είχα να πατήσω το πόδι μου στο μαύρο σου..
Η σκόνη από τα όνειρα.. από την φυγή σου.. μου στερεί τα χάδια της Σελήνης..
Απέραντη πολιτεία η μνήμη σου.. να διαβαίνω ώρες στα βαμμένα με κόκκινο απ' το αίμα σου δρομάκια της..
Να προσπαθώ να στηθώ όρθιος απέναντί σου και να με σπρώχνει πίσω το αγέρι..
Άνοιξες τα χείλη σου.. θύελλα συναισθημάτων κι εγώ στο μάτι του κυκλώνα..
Δίχως να με αγγίζει λέξη σου..
Απλά να κυλιέμαι στα δρομάκια κείνα..
Να 'χω γίνει κατακόκκινος κι ακόμη να μην έχω ηρεμήσει..
Σιχαίνεσαι να με κρατήσεις στην αγκαλιά σου έτσι πως έχω καταντήσει..
Έσκισα τα ρούχα μου σαν μικρό παιδί όταν έκανες να φύγεις..
Έτρεχα πίσω σου με τα μάτια μπουκωμένα στην σκόνη απ' το φευγιό σου..
Κι απλά σε ήθελα πίσω..
Τώρα δεν μπορώ ν' αναπνεύσω απ' την σκόνη..

Κι ας ήρθα..
Που ήσουν..?
Ξεπλύθηκα απ' το αίμα κι ήρθα ως εκεί..
Κι ας ήρθα..
Που ήσουν..?
Είναι η μοναδική φορά που επιστρέφοντας σπίτι δεν έκαψα τη βαλίτσα..
Δεν είχα αναμνήσεις αυτή την φορά..
Μόνο ελλείψεις..
Πνίγηκα στην σκόνη..
Στη δική σου σκόνη..

Υ. Γ. Τούτο το υστερόγραφο δεν είναι μια απλή υποσημείωση..
Είναι κραυγή απελπισίας..
Επέστρεψα, το είδες..?
Τώρα τι θα κάνεις..?
Θα φύγεις και πάλι..?
Πάλι θα φοβηθείς τα λόγια μου..?
Πάλι..?
Πνίγηκα στην σκόνη..
Στη δική σου σκόνη..