ειναι μερες τωρα που ο χρονος κυλαει στην σιωπη.. αδειος μεσα στον πονο.. ειναι σχεδον παραξενο το ποσα μπορεις να δεις για τους ανθρωπους απλα παρατηρωντας τους.. και ποσα μπορεις να αποφυγεις με την δικαιολογια της σιωπης.. βλεπεις τα χρωματα σε αυτους.. αλλοτε να δυναμωνουν και αλλοτε να θαμπωνουν.. καθε ανθρωπος κ ενα χρωμα και καποιοι σαν ουρανιο τοξο.. νιωθω σαν παραταιρη οχι ομως περισσοτερο απο οτι συνηθως.. σαν να περισσευω σαν να μην χωραω.. σαν να επρεπε παλι να ειμαι διαφορετικη.. καπως καλυτερη καπως ομορφοτερη.. καπως πιο χαρουμενη με πιο πολλα λογια.. ειναι αμαρτημα που δεν μπορω? μεσα στο δωματιο μπορω να βλεπω τις αχτιδες του ηλιου.. ο ηλιος λειπει τον κλεινω εξω απο τις γριλιες.. και μοναχα το φεγγαρι θελω να παρατηρω.. τοση σοφια καθολου δεν με ωφελησε.. οπως ελεγε καποιος συχνα ""γινε καλυτερος ανθρωπος απο τον πατερα σου".. ολα λεξεις που κλεινουν σε ενα συρταρι στο μυαλο και μετα εξαφανιζονται.. ληθη.. λησμονια.. λενε πως οι συγκρισεις φερνουν πονο.. πως ειμαστε ολοι τοσο διαφορετικοι που δεν εχουν νοημα.. καμια φορα αναιπαισθητα ομως τρυπωνουν στο μυαλο μου.. και βγαινει παντα χαμενη.. και τοτε ενα παραπονο με παιρνει και οι λυγμοι αναβλυζουν.. λενε πως οσα ζουμε μας αξιζουν.. οσο και αν με ποναει νομιζω πως ειναι αληθεια..θα ηθελα να παρω τέμπερες και να ζωγραφισω εναν αλλον εαυτο.. που θα ειχε ομορφα χρωματα και οχι μονο μαυρο.. θα ηταν ομορφος και θα μπορουσαν οι αλλοι να τον αγαπησουν.. που οταν δεν θα ηταν εκει θα ελειπε.. που θα εκανε την διαφορα.. τα χρωματα ομως μου τελειωσαν.. μοναχα η σιωπη μου εμεινε και αυτη εγινε ακομα πιο δυνατη..
