απειρο

ειναι η ζωη μια πορεια διχως σταματημο..

προσωπα αγαπημενα προσωπα λατρεμενα που μοιαζουνε χαμενα καθως η καθημερινοτητα
κατακαθεται σαν σκονη πανω στο βαζο..τα λουλουδια του πεθαμενα ξεχασμενα μιας αναμνησης..
ο ανεμος λυγαει την σκεψη..
θυμαμαι μια μερα που πονεσα..θυμαμαι μια μερα που ενιωσα μοναξια..
θυμαμαι μια μερα που ενα δακρυ κυλησε..
ηταν οι μερες οι αρρωστες οι θλιμμενες..
ηταν οι μερες οι γεματες θυμο για την υπαρξη.. την ταπεινη την δικη μας..
ανηκω..ζω..πεθαινω..
ενας κυκλος ατελειωτος..σαν χαραγμενος με φοντο το 8..

απειρο..