Ήθελα να σου πω...

Ήθελα να σου πω δυο λόγια μα πάλι το σκέφτομαι. Αφού δε μπορείς να μ' αγγίξεις για να με διορθώσεις. Πόσο μάλλον να με χτυπήσεις για να με συνετήσεις!
Θέλω να μιλάμε όπως παλιά, αλλά τι να πούμε! Ο κόσμος με έχει αποπάρει από καιρό και δε βρίσκω στήριγμα ν' ακουμπήσω. Οι λέξεις μου δε βγαίνουν όπως παλιά. Ακόμη και το δήθεν πάθος στη φωνή το τρώει το μέλλον. Όσο κι αν προσπαθώ να το κρατήσω ζωντανό, κανείς δε μοιάζει να νοιάζεται και μόνο μένει. Σβήνεται σιγά σιγά...
Ήρθες τότε σα νεράιδα, θυμάσαι? Μα τώρα? Τα φτερά σου μίκρυναν ξαφνικά ή εγώ δεν έχω πια δύναμη να τα φτάσω να τυλιχτώ μέσα τους?
Το χαρτί μου έχει κοκκινίσει. Επίτηδες! Αφού ξέρω ότι θα μου πεις κι εσύ ότι παραπονιέμαι πολύ. Αφού ξέρεις... Στο χαρτί δεν έχει θέση η χαρά μου. Εκείνη εκφράζεται εκτός. Είναι πιο αληθινό έτσι. Στ' αλήθεια μ' αρέσει...
Κάποτε με καταλάβαινες. Ίσως και τώρα. Μπορεί να το ξέχασα κι αυτό.
Όταν μ' αγκάλιαζες με τη σκέψη σου, εγώ είχα κάτι καλύτερο να κάνω. Ή έτσι νόμιζα.
Ξέρεις ότι η πίστη μου έχει μείνει μισή. Καλά που έχω μια ακοίμητη ελπίδα να μου κρατά συντροφιά.
Ήθελα να σου πω για τη βιαστική συναυλία που δε μπόρεσα να έρθω. Για τις προσευχές μου τις κρυφές που τώρα πια τις ακούει όλος ο κόσμος. Δεν περιέχουν θεούς, ούτε και δαίμονες. Μονάχα ανθρώπους. Ανθρώπους που μοιάζουν θεοί, αφού όλοι οι θεοί έγιναν δαίμονες. Όπως και μερικοί άνθρωποι.
Θα ΄θελα να σου πω για μένα. Πόσο θα ήθελα μια φορά να με πάρουν στα σοβαρά! Κι ό,τι απομακρύνω, το κάνω άθελά μου. Κάποιος να μου δείξει τον τρόπο να σιάξει αυτή η άχαρη ψυχή!
Τα όνειρά μου κρέμονται από λεπτές κλωστές. Πόσοι τα κλωτσούν, μα δεν κόβονται.
Κι άμα μένω παιδί είναι τελικά γιατί κανείς δε θέλει, κανείς δε βοηθά να μεγαλώσω.
Μοιάζω εξωτερικά παιδί μα το μέσα μου φλέγεται. Πως να το ξέρεις αν δεν το ζήσεις?!
Δεν υπάρχουν πόρτες ανοιχτές, κι αν τύχει ποτέ καμιά, πρέπει να ξεπουλήσεις κάτι ακριβό σου για να μπεις.
Περνάω σπάνια από 'δω γιατί μάλλον δεν έχω τίποτα να πω. Ή καλύτερα, κουράστηκα να λέω το ίδια. Εσύ ξέρεις. Ίσως και να καταλαβαίνεις...
Κι αν τα ίδια είπα πάλι, ίσως από αμηχανία να 'ναι κι αυτή τη φορά. Ξεχνάω εύκολα βλέπεις. Το ξέρεις καλά κι αυτό!
Έχω να σε δω καιρό πολύ και φοβάμαι τελικά μην ξεχάσω να σε θυμάμαι...