μια φορα και εναν καιρο ηταν μια πριγκιπισσα που ζουσε σε ενα σκοτεινο καστρο σε εναν πρασινο πλανητη..χαμενη σε ενα ατελειωτο σουρουπο προσευχοταν μερα νυχτα για τον πριγκιπα που θα ερχοταν να την σωσει απο την βουβη μοναξια της..ενας δρακος εκαιγε τα στρεματα μπροστα απο το καστρο και ατελειωτοι λαβιρυνθοι απο τριανταφυλλα κρατουσαν μακρια οποιον προσπαθουσε να την πλησιασει..η μυρωδια των τριανταφυλλων την ζαλιζε και την καθηλωνε ο οδυσσεας της πλανιοταν απο την ομορφια της καλυψω χιλιαδες μιλια μακρια της..η κιρκη καθε βραδυ εκαιγε την υπομονη της και οσο και αν προσευχοταν στην θεα καλη αυτη συνεχιζε να καταστρεφει τα αστερια του ουρανου της..ο διας της εστελνε αστραπες να φωτιζει τις νυχτες της ομως κραταγε μακρια τον ηλιο φοβισμενος απο την οργη της ηρας..ο θωθ αφηνε λιγες αχτιδες απο το θαμπο φως της σεληνης να φτανουν το παραθυρο της φοβουμενος ομως τον ρα μηπως παρει την δυναμη του κραταγε την σεληνη μακρια απο τον νυχτερινο της ουρανο..ενα σουρουπο βασιλευε αιωνια στον ουρανο του πλανητη της και μονο κατι στιγμες ξεκλεβε ο προμηθεας και τις εστελνε λιγη απο την φωτια του να ζεσταινει τις ελπιδες της..χιλιες φορες και αλλες τοσες ειχε ταξιδεψει τον λαβιρυνθο μπροστα της τρεχοντας προς την εξοδο του χιλιες φορες και αλλες τοσες ειδε το φεγγαρι να την πλησιαζει και χαθηκε στην δυση του..χιλιες φορες και αλλες τοσες οι κομητες που διεσχιζαν τους ουρανους ψηλα μεριαζαν να ανεβει στην πλατη τους..ο δρακος ακοιμητος φρουρος στο προσκεφαλι την προστατευε εκεινη ομως φοβισμενη απο τα παγερα του ματια χανοταν στα υπογεια του καστρου της..με ποταμια δακρυα κεντουσε τις νυχτες της..με δαντελενια ονειρα εντυνε τις φλογες του δρακου..με κοκκινη υπομονη εκανε τα κρυσταλλενια αγκαθια των τριανταφυλλων να μεριαζουν..μονη ομως εμενε να περιμενει τον πριγκιπα της..κοιτουσε ψηλα την βαλχαλα και η ψυχη της ζητουσε συγχωρεση απο τον θωρ και ικεσια να τελειωσει το βασανο της..πουλουσε την ψυχη της σαν αμοιβη για να τερματισει το μαρτυριο της..κανενας πριγκιπας δεν εφτασε ποτε να σωσει την καρδια της..ενα θαρραλεο συννεφο νικησε ενα πρασινο απογευμα μεριασε κουρνιασε στην αγκαλια του και την πηρε ψηλα στα μαγικα ονειρα της..την ψυχη της την ανεβασε διπλα στην αφροδιτη και τον απολλωνα να γεννιεται καθε νυχτα στον αφρο να παραμενει παντα κοκκινη..κρατησε την μεθυστικη μυρωδια των τριανταφυλλων και εκλεψε ενα αγκαθι να φυλαει την ψυχη της..μoνη παλι εμεινε και ελευθερη..κοκκινη βαφτηκε..και καθε βραδυ η ιδια γλυκια μελωδια ταξιδευε τα ονειρα της..ψιθυριζε στον υπνο της παντα το ιδιο τραγουδι..
εσενα πιστεψα και εσενα περιμενα
τα χρονια μου θυσιασα να σε περιμενω
καθε βραδυ την ψυχη μου περιμενα
σου την εταζα φτανει να ερχοσουν
καθε βραδυ ταξιδευες τα ονειρα μου
μιλια μακρια μας χωρισαν
και ποτε δεν με αγγιξες
ποτε δεν υπηρξες και ποτε δεν με εφτασες
σε αγαπησα βαθια και ας ηταν ποτε να μην σε γνωρισω
οι πριγκιπες δεν εζησαν
και οι πριγκιπισες ποτε δεν υπηρξαν
παραμυθι σου εντυσα
σε καστρο σε περιμενα
και ποτε δεν ηρθες ποτε δεν μπηκες
κοσμο πρασινο σου επλεξα
βασιλια σε εντυσα
μα τα τριανταφυλλα φοβηθηκες
τα αγκαθια τους σκοτωσαν την ψυχη μου..
