αυτα που θελω να σου πω δεν ξερω αν θα στα πω ποτε..δεν φταιει που δεν θελω..μονο να ειναι που οι λεξεις σκονταφτουν στην γλωσσα και πιστοποιουν με τοσο βιαιο τροπο την αληθεια τους που αυτη σκυβει το κεφαλι απο ντροπη και ντρεπεται να τις προφερει..πως να πεις το σε αγαπω οταν το εχεις πει τοσες φορες στο παρελθον?σε τοσο διαφορετικους ανθρωπους?πως να το ξαναπροφερεις οταν δεν το εχεις νιωσει ποτε με τοσο ιδιαιτερο τροπο?και στα αληθεια οταν γραφεις καθε μερα νεο ρεκορ στο κοντερ του συγνωμη πως μοιαζει να μην ξερεις να προφερεις το ευχαριστω?"σε ευχαριστω για οσα μου εχεις χαρισει για τις μερες που μου εδωσες να ζω?" και πως οταν εχεις ξαναπει σε καποιον οτι σου εδωσε ζωη οταν μπηκε στην ζωη σου και αντεξες οταν χαθηκε..πως να τολμησεις να το πεις ξανα?θα μοιαζουν μιμοι οι λεξεις..μιας καταστασης σε χρονο αοριστο..σε αλλα σκηνικα με αλλους πρωταγωνιστες..με φοντο τα ιδια λαθη..οχι λαθη..σιωπη..γιατι η γλωσσα στο ειπα και πριν υποκλινεται στο μεγαλειο των συναισθηματων της ψυχης που μοιαζει επιμονα να ψαχνει να προφερει τις σωστες για να μπορεσει να τις αφησει σαν ηλιο στον σκοτεινο σου ουρανο..γιατι αυτοι που αγαπανε ειναι πολλοι..αυτοι που αντεχουν και υπομενουν ησυχοι τον πονο της αγαπης τους ειναι ελαχιστοι..τιμη σου να ανηκεις σε αυτους και βαρια καταρα..μενεις βουβος γιατι οι λεξεις σου λιγες φτηνες ανικανες να περιγραψουν το θαυμα το οποιο ζεις..οι ανθρωποι γυρω σου αδιαφοροι..μενεις να τους κοιτας βουβος..ριχνεις στην ασφαλτο τα ματια σου να μην προλαβει κανεις και δει την λαμψη τους και τρομαξει..αποφευγεις και τον καθρεφτη απο φοβο μην εξαφανιστει στο λεπτο το θαυμα το οποιο ζεις..και ολες οι ευχες ειναι οι ιδιες..δεν θα στις πω ομως για να μπορεσουν να πραγματοποιηθουν..απο το βραδυ στο πρωι και απο το πρωι στ οβραδυ μια σκεψη αναπνεει συνεχεια στο μυαλο..ο χρονος καταριφθηκε..πλαστελινη στα δαχτυλα μου..τον πλαθω οπως θελω..εκμηδενιζεται μακρια σου..εχω τα ματια ανοιχτα και κοιμαμαι σαν την κοιμωμενη ενα βαθυ υπνο..αισθησεις πληρεις ανημπορη να κουνηθω στεκω να κοιταζω να περναει η ζωη μακρια σου..δεν θελω να την ζησω γιατι ειναι αχρωμη μακρια σου..δεν θελω να ζησω κανενα θαυμα μονη μου..και μετα οι ωρες κοντα σου μικρες σταγονες απο αιωνιοτητα..το καθε λεπτο κραταει μερες και η καθε αγκαλια μηνες το καθε φιλι χρονια..σε αγγιζω σε κοιταζω σε κοιτω σε σκεφτομαι και μενω βουβη μην χαλασω την στιγμη με καποια φτηνη λεξη..σε αγαπαω αληθεια..οχι οπως αγαπησα τοσους αλλα με ενα τροπο αθωο και αγνο..σαν να μην υπηρχε πριν σαν να μην υπαρχει μετα και εχω μονο την ζωη σου να κρατηθω απο το ναυαγιο της ζωης..ετσι εζησα εκατονταδες χρονια πλαι σου..αιωνες αμιλητη μονο να σε κοιταζω..και να αναρωτιεμαι αν υπαρχει κατι μεγαλυτερο απο την αγαπη και να ξερω πως αν υπηρχε θα ηταν σιγουρα κατι που θα ειχε την μορφη της ψυχης σου..

-θα θελα μια μερα να διωξω το κενο απο μεσα μου..θα θελα μια μερα να ανοιξω τα ματια και να δω εναν αλλο κοσμο..αυτον που αγγιζω στα ονειρα μου..σου εχω μιλησει ποτε για τον κοσμο μου?..σε παρακαλω μην με κοιταζεις με αυτο το αδειο βλεμμα..σε παρακαλω υπαρχω ακομα δεν τρελαθηκα..μονο να..ειναι που καποιες φορες θα ηθελα να ζω σε εκεινον τον κοσμο..οι λεξεις μου φταινε..ειναι παντα τοσο αδειες τοσο φθηνες..τις νιωθω σαν ξενες σαν δανεικες..ισως να φταιει που..θα ηθελα μοναχα μια στιγμη να αγγιζα τις σκεψεις μου..καμια φορα νομιζω θα πνιγω μεσα τους..ειναι αυτη η λεωφορος που βλεπω καθε βραδυ στον υπνο μου..σαν ερημος ολα στασιμα και προχωραω τρεχω με εκατο..σε παρακαλω μην γελας οταν σου διηγουμαι τα ονειρα μου..τρεχω με εκατο και προσπαθω να γυρισω πισω..μην με ρωτας που πισω..πισω σε μενα σε αυτο που ειμαι..τρεχω πιο γρηγορα και απο τον ανεμο και ο δρομος ατελειωτος σκοταδι γυρω παντου και εγω να τρεχω και δεν βρισκω τον δρομο αληθεια σου λεω σε παρακαλω μοναχα μην γελας..εχω χαθει στην μεση του πουθενα και το μερος αγνωστο και στο δρομο οι φιλοι μου να περιμενουν ειναι γιορτη σημερα και εχω ντυσει την ψυχη στα γιορτινα ομως ο δρομος αδιεξοδο..ολο στροφες και σκοταδι..με ακους?μην γελας..

-εχεις πλακα..οι πολλες οι σκεψεις βαραινουν το μυαλουδακι σου..ξερεις καμια φορα τις νυχτες που σε σκεφτομαι φοβαμαι πως μια μερα θα δωσεις μια και θα πηδηξεις το κενο του μυαλου σου και τοτε χαθηκες..θα γινεις αερικο και θα γυρνας τις νυχτες μονη και ερημη..

-μα και τωρα μονη και ερημη γυριζω..τις νυχτες που δεν με κοιταει κανεις ανεβαινω σε εκεινο τον λοφο..τον λοφο μου..και βλεπω την πολη σαν καραβι να με ταξιδευει..ξερεις την πολη μου την μισω..ολο λεω θα φυγω και ολο εδω μενω..λεω και αυτη την φορα της ξεφυγα λεω αυτη την φορα θα ξεφυγω και μετα εχει εναν περιεργο τροπο μου λειπει μου λειπει μεσα μου..καταλαβαινεις?εχω μια εξαρτηση απο την πολη μου..εχω μια εξαρτηση απο ολα οσα μισω..αυτοκαταστροφη μυριζει λεω να γυρισω την πλατη και να φυγω και απο αυτο..

-ξερεις μικρη μου ποιο ειναι το προβλημα σου?

-ναι ξερω καθε σου σκεψη..βαρεθηκα τις συμβουλες και τα φτηνα σου λογια..αυτα που λες για να γεμισεις το χρονο και το μυαλο σου ατελειωτες αμπελοφιλοσοφιες..θελω κατι αληθινο πραγματικο..σαν τα ονειρα μου..σαν παραμυθι..ναι ξερω πως νομιζεις πως γυρναω την πλατη..πως δεν ξεπερναω απλα προσπερναω..ναι ξερεις στα αληθεια εχεις δικιο..παντα δειλη ημουν καθολου κουραγιο να αντιμετωπισω την ζωη..δεν μπορεις να πεις ομως..της εβαλα στολιδια χρωματα μαγικα..ομως ακομα δεν πιστεψα το παραμυθι μου..λες αμα το πιστευα να το πραγματοποιουσα?λες να εφταιγε που παντα περιμενα τον γαλαζιο πριγκηπα να με σωσει απο την αχαρη ζωουλα μου?λες να φταιει που τον περιμενα γαλαζιο?γιατι και πρασινος να ερχοταν εγω θα τον κρατουσα αληθεια σου λεω..ναι ξερω σκεφτεσαι πως εγω δεν ειμαι η πριγκιπισσα..ειμαι μονος ενας ανθρωπος που τον εχουν πνιξει οι ανασφαλειες και οι φοβοι του..ομως αληθεια γιαυτο περιμενα τον πριγκηπα μου..για να με σωσει..απο την ζωη τον εαυτο μου..απο ολα ολα..

-καλη μου ποσες φορες θα στο πω?σταματα να κλαις και στηριξου στα δικα σου ποδια..

-το εχεις πει τοσες φορες..βαρεθηκα να το ακουω..στο ξαναπα χιλιες φορες και αλλες τοσες..τα δικα μου ποδια ειναι σπασμενα δεν φτανουν να σηκωσουν το βαρος μου..θελω καπου να στηριχτω..

-σπασμενα χερια ζητας και ουτε αυτα αντεχουν βαρος..σταματα να ψαχνεις βοηθεια στα λαθος μερη..

-οταν κλεινω τα ματια τα ονειρα ερχονται και με αγκαλιαζουν..το πρωι ξυπναω μοναχη και αυτο με ποναει..οσες φορες ξυπνησα διπλα σε καποιον αυτο το βαρος στην καρδια εμοιαζε να δραπετευει..και μετα ερχοντουσαν οι ωρες και ο χρονος λυγιζε την χαρα μου..δεν μπορουσα να τον σταματησω και αυτος με καταπινε..με αφηνε μιση..και οταν εχεις ζησει ολοκληρος πως μπορεις να μεινεις παλι μισος να παλευεις να ζησεις την ζωουλα σου?

-και ο πριγκηπας σου?