μια φορα και εναν καιρο

μια φορα και εναν καιρο ηταν μια πριγκιπισσα που ζουσε σε ενα σκοτεινο καστρο σε εναν πρασινο πλανητη..χαμενη σε ενα ατελειωτο σουρουπο προσευχοταν μερα νυχτα για τον πριγκιπα που θα ερχοταν να την σωσει απο την βουβη μοναξια της..ενας δρακος εκαιγε τα στρεματα μπροστα απο το καστρο και ατελειωτοι λαβιρυνθοι απο τριανταφυλλα κρατουσαν μακρια οποιον προσπαθουσε να την πλησιασει..η μυρωδια των τριανταφυλλων την ζαλιζε και την καθηλωνε ο οδυσσεας της πλανιοταν απο την ομορφια της καλυψω χιλιαδες μιλια μακρια της..η κιρκη καθε βραδυ εκαιγε την υπομονη της και οσο και αν προσευχοταν στην θεα καλη αυτη συνεχιζε να καταστρεφει τα αστερια του ουρανου της..ο διας της εστελνε αστραπες να φωτιζει τις νυχτες της ομως κραταγε μακρια τον ηλιο φοβισμενος απο την οργη της ηρας..ο θωθ αφηνε λιγες αχτιδες απο το θαμπο φως της σεληνης να φτανουν το παραθυρο της φοβουμενος ομως τον ρα μηπως παρει την δυναμη του κραταγε την σεληνη μακρια απο τον νυχτερινο της ουρανο..ενα σουρουπο βασιλευε αιωνια στον ουρανο του πλανητη της και μονο κατι στιγμες ξεκλεβε ο προμηθεας και τις εστελνε λιγη απο την φωτια του να ζεσταινει τις ελπιδες της..χιλιες φορες και αλλες τοσες ειχε ταξιδεψει τον λαβιρυνθο μπροστα της τρεχοντας προς την εξοδο του χιλιες φορες και αλλες τοσες ειδε το φεγγαρι να την πλησιαζει και χαθηκε στην δυση του..χιλιες φορες και αλλες τοσες οι κομητες που διεσχιζαν τους ουρανους ψηλα μεριαζαν να ανεβει στην πλατη τους..ο δρακος ακοιμητος φρουρος στο προσκεφαλι την προστατευε εκεινη ομως φοβισμενη απο τα παγερα του ματια χανοταν στα υπογεια του καστρου της..με ποταμια δακρυα κεντουσε τις νυχτες της..με δαντελενια ονειρα εντυνε τις φλογες του δρακου..με κοκκινη υπομονη εκανε τα κρυσταλλενια αγκαθια των τριανταφυλλων να μεριαζουν..μονη ομως εμενε να περιμενει τον πριγκιπα της..κοιτουσε ψηλα την βαλχαλα και η ψυχη της ζητουσε συγχωρεση απο τον θωρ και ικεσια να τελειωσει το βασανο της..πουλουσε την ψυχη της σαν αμοιβη για να τερματισει το μαρτυριο της..κανενας πριγκιπας δεν εφτασε ποτε να σωσει την καρδια της..ενα θαρραλεο συννεφο νικησε ενα πρασινο απογευμα μεριασε κουρνιασε στην αγκαλια του και την πηρε ψηλα στα μαγικα ονειρα της..την ψυχη της την ανεβασε διπλα στην αφροδιτη και τον απολλωνα να γεννιεται καθε νυχτα στον αφρο να παραμενει παντα κοκκινη..κρατησε την μεθυστικη μυρωδια των τριανταφυλλων και εκλεψε ενα αγκαθι να φυλαει την ψυχη της..μoνη παλι εμεινε και ελευθερη..κοκκινη βαφτηκε..και καθε βραδυ η ιδια γλυκια μελωδια ταξιδευε τα ονειρα της..ψιθυριζε στον υπνο της παντα το ιδιο τραγουδι..
εσενα πιστεψα και εσενα περιμενα
τα χρονια μου θυσιασα να σε περιμενω
καθε βραδυ την ψυχη μου περιμενα
σου την εταζα φτανει να ερχοσουν
καθε βραδυ ταξιδευες τα ονειρα μου
μιλια μακρια μας χωρισαν
και ποτε δεν με αγγιξες
ποτε δεν υπηρξες και ποτε δεν με εφτασες
σε αγαπησα βαθια και ας ηταν ποτε να μην σε γνωρισω
οι πριγκιπες δεν εζησαν
και οι πριγκιπισες ποτε δεν υπηρξαν
παραμυθι σου εντυσα
σε καστρο σε περιμενα
και ποτε δεν ηρθες ποτε δεν μπηκες
κοσμο πρασινο σου επλεξα
βασιλια σε εντυσα
μα τα τριανταφυλλα φοβηθηκες
τα αγκαθια τους σκοτωσαν την ψυχη μου..

Κρυφή προσευχή..

Ένα φως στα βάθη σου. Μια αχτίδα που με τυφλώνει. Γιατί φοβάσαι να μου το πεις? Γιατί?
Ένα σημάδι στα χείλη σου. Ο δρόμος κλειστός. Κι όμως θα έρθω.Θα φτάσω σκυφτός ως εκεί και θα σωριαστώ εξουθενωμένος στην αγκαλιά σου.
Στις χούφτες σου το δάκρυ δε χωρά να φυλακιστεί, στα γόνατα θα πέσω, μη με κοιτάζεις. Είναι κρυφή η προσευχή.
Ανοίγεις τα χέρια σου, ζαλίζομαι, παραπατώ. Γκρεμός μου μοιάζει, γκρεμός η αγκαλιά σου. Κι όμως πέφτω. Νοσταλγώ και απορώ. Είσαι 'δω?
Το βλέμμα μου κοντοστέκεται στ' αυλάκια που σχηματίζει το χαμόγελο σου.
Ο κόσμος ψυχρός κι ακόμη πέφτω. Κι αν κρατηθώ απ' την παλάμη σου, πόση θέρμη μπορεί να μου χαρίσει ν' ανασάνω?
Και μέσα στα "ίσως" σου να ψάχνω το "πως"..
Μέσα στα "δεν ξέρω" σου να ψάχνω το "γιατί" μου..
Δεν ήτανε για μένα. Και τότε δεν ήτανε.
Κι αν ήτανε φοβήθηκα ν' αντικρύσω την αλήθεια.
Γιατί άλλο τις πληγές σου δεν ξεσκίζω. Καιρός να σε σεβαστώ και λίγο. Συγχώρα με..
Η ευτυχία στα σκαριά. Άλλο να την ποθείς για μένα κι άλλο να μη τη χαρίζεις. Άλλο αν είμαι ανικανοποίητος..

..κι η χαρά μου να ζει προσεχώς..

Να μη λησμονώ, να μη λυπάμαι για το χαμένο χρώμα των ματιών μου. Ακόμη να σ' αγκαλιάζω κι ακόμη να προσπαθώ να καταλάβω τι μου συμβαίνει..

Αλλάζω προσωπεία να δω τις αντιδράσεις σου. Να δω ποιο αγαπάς περισσότερο, να το φορώ συχνότερα.

Αλλάζω τα σημεία. Από στιγμή σε στιγμή. Από καιρό σε καιρό. Το τέλος βάζω γι' αρχή να δω αν μπορώ τελικά να σε φτάσω.

Ζω στο αλλού. Μακριά σου. Το αλλού χάνεται, γι' αυτό χάνομαι κι εγώ. Συγχώρα με. Με παρασέρνει. Μπορείς να με κρατήσεις?

Θυμάμαι τη φωνή σου. Έγινε σιωπή. Πέφτω στα γόνατα. Κλείσε τα μάτια. Την καρδιά. Η προσευχή είναι κρυφή.

Κρύφτηκαν τα όνειρα. Λες να χωρούν μεσ' στη χούφτα σου κι αυτά?

Κι η ελπίδα? Την έκρυψες στα στήθια σου? Όχι, εκεί δε θα ψάξω. Δίχως ελπίδα, να σ' έχω για πάντα..

Κλείσε τ' αυτιά σου. Σκόρπιες λέξεις. Κρυφή προσευχή.

Χαμένος στο σήμερα. Στο τότε. Στο τώρα.

Σήκωσες το σταυρό μου στις πλάτες σου για λίγο. Σε βάρυνε και τον άφησες να πέσει απότομα στους ώμους μου. Και λύγισα. Και παραπάτησα. Η αγκαλιά σου μπροστά μου. Ο γκρεμός μου.

Και με σταύρωσες μια μέρα. Και το μετάνιωσες αργότερα. Ξέρω ότι μου άξιζε, αλλά πονούν τα λάθη σαν καρφιά στις παλάμες μου.

Κρασί απ' το ποτήρι σου? Σταγόνα από τα χείλη σου? Ένα φιλί στο μέτωπο και φύγε. Θέλω μόνος μου να μείνω για λίγο. Σ' έχω πεθυμήσει. Δακρύζω στην προσευχή μου. Φωνάζω τις λέξεις δυνατά. Κρυφά. Για σένα.

Γύρισε. Δεν έφυγα. Δεν έφυγες. Πέφτω στα γόνατα. Άνοιξε τα χέρια σου. Αγκάλιασέ με. Η προσευχή μου θα 'ναι πάντοτε κρυφή.

Μην την πάρει ο άνεμος φοβάμαι..

ειναι που περασε ο οκτωβρης μου..ειναι οι μερες που ξημερωνουν και καμια φορα βουλιαζω στο φως του ηλιου..ειναι οι απαιτησεις που εχω καμια φορα..και πιο συχνα ειναι οι παρανοησεις..η τρελα που κρυβεται στο μικρο μυαλουδακι μου..ο παραλογισμος μου.."το μισος που νιωθω για μενα ειναι φωτια"¨..ναι μην γελιεσαι ειμαι ενα βημα μπροστα..οχι μιση και παθη..εφτασα πια στα μισα..το νιωθω πως γερναω..γερνας?ΟΧΙ ΒΕΒΑΙA!"u and i we are going to live for ever".. μα καλα θες να ζησεις για παντα.. ΟΧΙ ΒΕΒΑΙΑ..τα χρωματα αλλαζουν..σαν εικονες που βλεπεις μεσα σε νερο..διαπερνωντας ενα πρισμα..κοιτωντας απο τον ηλιο στην γη..καμια φορα σηκωνω τα ματια και ψαχνω λιγο γαλαζιο..οι ωρες περνανε και ακομα να βρω το γαλαζιο που ψαχνω..μια φορα σε εψαξα..μια φορα σε βρηκα..καθε μερα με χανω..καθε μερα με βρισκω αλλιως..τα κυτταρα μου μεταλλασονται..η ψυχοσυνθεση μου χρωματιζεται..γινομαι κοκκινο και μετα μωβ..μαυρο καφε..οχι πρασινο το ξεριζωσα απο μεσα μου..ξυπνησα μια μερα και αποφασισα να ντυθω μωβ..ειπα πως αυτα τα ρουχα μου ταιριαζαν..τα ματια μου ειναι καφε..και τα χειλη μου κοκκινα σαν αιμα..τα λογια μου κοβουν και η ψυχη μου ολα καινουργια ρουχα φοραει..η καρδια μου η καρδια μου η καρδια μου η καρδια μου ολο αυτη μου φταιει..καπου καποιος μου ειπε πως αν ρωτησεις πεντε γιατι θα αγγιξεις την αληθεια..

θελεις να παιξουμε?

ισως σε αγγιξω..

"But still you'll never get it right,cos when you're laid in bed at night,watching roaches climb the wall,if you call your Dad he could stop it all.You'll never live like common people,you'll never do what common people do,you'll never fail like common people,you'll never watch your life slide out of view,and dance and drink and screw,because there's nothing else to do."

αυτη την φορα ειναι για σενα

μια φορα σου ειχα πει

-οχι γιατι

μια φορα μου ειχες πει

-οχι συγνωμη

τρεχεις πισω απο τον χρονο σαν παιδι τον κυνηγας

και αυτος ολο γινεται αμμος και πεφτει απο τα χερια σου

ενα βημα μπρος ενα βημα πισω

καθε σου λεξη συνοδευεται απο δυο τελειες..

ο μιμος δεν αντεξε το βλεμμα στο καθρεφτη

ειδε την μασκα που φορουσε

κατεβασε δειλα τα ματια..
ολη του η μνημη σχηματιστηκε στα χειλη του

-δεν ξερω

συλλαβισε και τα χειλη κοκκινα ντυμενα σαν αιμα

ποταμι το αιμα να κυλαει στις φλεβες του..

το απογευμα θα βγω μια βολτα

θα κοιταξω τα συννεφα και παλι θα σκεφτω

την τελεια που ενωνει παρελθον παρον και μελλον..

ελεγες θα φυγεις σημερα θα ειναι η τελευταια μερα..

υποσχεση θαρρω εμοιαζε

-τελευταια μερα στην φυλακη μου

και καθε μερα σαν τελευταια την ζουσες..

μονο που ηθελες και εσυ να κερδισεις λιγο χρονο

ηθελες και εσυ να ξεσκονισεις την σοφιτα του μυαλου σου

εκανα πισω την τελευταια στιγμη και δεν στο ειπα

δηθεν για να παλεψεις μονος σου

δηθεν για να σε αφησω να δωσεις τις δικες σου μαχες

δηθεν για να μην νομιζεις οτι μου αφηνεις σημαδια

δηθεν γιατι σε καταλαβαινω

στα ειχα πει ολα και ας συλλαβιζα συνεχεια δεν ξερω

το ελεγες και εσυ και σχεδον γελουσα..

στο ειχα πει μια φορα

μεσα μου ειχα αυτη την βεβαιοτητα οπως οι γονεις μπροστα στα παιδια τους

που ξερουν πως οι λεξεις τους ειναι αηχες

ετσι νιωθω χωρις φωνη..

ψευτικες οι λεξεις μου ψευτικη και η σιωπη..

το δωματιο στενευει δεν χωραω πια εδω..

οπως ειπες εγινε η συνηθεια απωλεια μας

παντα οι σωστες λεξεις στον λαθος χρονο

η μηπως οι λαθος λεξεις στον σωστο χρονο?

λενε πως οι αγγελοι εχουν φτερα τα ανοιγουν και χανονται..

ισως σε προσεχουν απο ψηλα..

να προσεχεις εκει ψηλα μην σκονισεις τα φτερα σου..

θυμαμαι να κλεινω τα ματια πανω στα ματια σου και να βλεπω αστερια..θυμαμαι να κλεινω τα ματια και να βλεπω ουρανους γεματους με ουρανια τοξα..πυροταχνηματα να σκανε σε καθε σου βλεμμα..σε θυμαμαι να με κοιτας και να σκιζεται το μεσα μου..η ματια σου να φωτιζει καθε σκοτεινια στην ψυχη μου..ματια μεγαλα καστανα παιδικα..με την απορια ζωγραφισμενη..στην ψυχη και στα χειλη ενα χαμογελο που οσο περναγε ο καιρος γινοταν γελιο..σε θυμαμαι διπλα σε τοπια θαλασσινα..κοντα στην αμμο..σε θυμαμαι να περπαταμε και να θυμωνεις..και να γελαω..τι πιο αληθινο απο το γελιο?ακομα και η λυπη ακομα και αυτη στην οποια υποκλινομαι ακομα και αυτη καμια φορα πλαστη φανταζει..μπηκες στην ζωη μου η πιο αληθινα εγκατασταθηκα στην δικη σου και απο τοτε ηταν σαν να εξοστρακισες την λυπη μου..καμια φορα που φευγεις ερχεται και με επισκεπτεται..καμια φορα που λειπεις γινεται παλι συντροφος μου..ξεχασες ομως να φυγεις..και ερχεσαι ολο και πιο κοντα..με εχεις καταπιει ολοκληρη και ερχεσαι και αλλο..καμια φορα φοβαμαι..καμια φορα τρεμω μην δεις την ασχημια μεσα μου..καμια φορα..τις περισσοτερες φορες ομως χαιρομαι..νομιζω βλεπεις την ασχημια μου και την αποδεχεσαι την αγαπας..ακομα και αυτη την αγαπας..θελεις να παιξουμε ενα παιχνιδι?εσυ θα κλεισεις τα ματια και εγω θα κρυφτω..θα κανω ενα ταξιδι θα γυρισω την γη..θα ψαξω να βρω μακρια σου κατι καλυτερο απο σενα..θα ταξιδεψω παντου σε καθε χωρα σε καθε ηπειρο..και αν βρω κατι θα το κρατησω..μην φοβασαι παιχνιδι ειναι..θυμασαι? "ΔΘΣΑΠΓΠ"..αν βρω το μαγικο λυχναρι θα σε αφησω?μαλλον θα ευχηθω να βρεθεις και εσυ διπλα μου..αν προλαβω το ξωτικο διπλα στο ουρανιο τοξο λες να του ζητησω να μεινει?η να κλεψω το χρυσο του και να τρεξω κοντα σου?αν βρω την μαγισσα μου μια νυχτα?αν την πεισω να καταφερω να με αγαπησω?η μηπως να της ζητησω να χαμογελας παντα?αν πεσει ενα αστερι τι να ζητησω?να το αγγιξω η να αγγιξω εσενα?θελεις να παιξουμε ενα παιχνιδι?θα παρουμε ενα ξυλινο κουτι και θα κρυψουμε εκει ολες τις ευχες μας..μετα θα τις βγαζουμε προσεκτικα τις νυχτες και θα κανουμε ονειρα και θα γεμιζουμε μαγεια..στο φως του φεγγαριου θα τα βαφουμε με χρυσοσκονη..θα βαφεις τα χερια σου χρυσα και τα ματια σου θα λαμπουν απο αστεροσκονη..ζωη θα με κερνας και φιλι..κοκκινο βαθυ..θυμασαι τα χρωματα?μπορντω θα βαφεται ο τοιχος..οι επιθυμιες σου θα ζωγραφιζουν τους τοιχους μου και το χαμογελο σου θα γινεται σπιτι μου..στην αγκαλια σου ο πλανητης μου θα εξαυλωνεται και θα δημιουργειται απο τις σταχτες παλι και ξανα..ο δημιουργος θα εισαι εσυ.."γεννηθητω το θελημα σου"

οι πρωτες σου λεξεις ντυθηκαν απο φοβο..το πρωτο συναισθημα που κουρνιασε μεσα σου ηταν η απελπισια..οι μερες κυλησαν η σκια στα ματια σου μεγαλωσε..ο κομπος μεσα σου εγινε παιχνιδι..ασκησεις καταδυσεων..βουτας οσο πιο βαθια στην θαλασσα μεσα σου..τα αυτια σου πονανε..τα τυμπανα σου απο την πιεση κοντευουν να σπασουν..παλευεις να βρεις ανασα..και ενω νιωθεις να τελειωνεις δεν θελεις να βγεις στην επιφανεια..αλλο ενα δευτερολεπτο για να δεις πιο βαθια μεσα σου..εκει τα χρωματα αλλαζουν..οι παραισθησεις παιρνουν υφη πραγματικη..πλαθεις τον κοσμο αναλογα με τις αναγκες σου..κουραζεσαι απο τις ψευδαισθησεις σου και για να ζεις στον πραγματικο κοσμο απαλλασεσσαι απο τις αναγκες σου..τις πετας απο πανω σου σαν σακατεμενο μελος..οταν γεννιεσαι εισαι απο χωμα..πηλο..η καρδια σου ζεστη ανοιχτη αφηνεται να την αγγιξουν το φως φτανει μεσα στην ψυχη σου και την φωτιζει..μεγαλωντας συγκρουεσαι με τον κοσμο γυρω σου..με τον κοσμο μεσα σου..τα μακροβουτια στην θαλασσα μεσα σου ολο και πιο σπανια..πιο επικινδυνα..πιο ανθιυγεινα..οι μερες σου κανουν τον πηλο να σκληραινει..να γινεται πετρα..σιδερο σκληρο..αλυγιστο..η καρδια σου γερναει..η ψυχη σου σκοτεινιαζει..η ματια σου γινεται ολο και πιο θολη..βλεπεις τον κοσμο απο μια φωτογραφια..αδυνατεις να κρυφτεις μεσα του..βλεπεις την καταστροφη να ερχεται και βουλιαζεις το κεφαλι μεσα στο χωμα για να μην σε βλεπουν για να μην βλεπεις..αυτο λοιπον ειναι ολο?πηχτο σκοταδι?αυτο ηταν πειστηκες?εγινες πετρα..κατρακυλησες και επεσες στην λασπη..χαμενος στην λασπη εχεις θεα τα αστερια..σηκωσε απο χαμηλα το βλεμμα και θα αγκαλιασεις τα αστερια..φτανει να αγγιξει το προσωπο σου εκεινο το γλυκο αερακι που θα μαθει τα ματια σου να πετανε..να ονειρευονται..να λαμπουν σαν παιδικα..θα ερθει ενα βραδυ σκοτεινο..η ενα πρωι βροχερο..η με ηλιο μπορει και χωρις..ενα απογευμα καλοκαιριου η ενα μεσημερι χειμωνα..θα ερθει..θα το καταλαβεις ακριβως εκεινη την στιγμη που θα το δεις..και ο κοσμος σου θα βουλιαξει..θα ισοπεδωθει απο την δυναμη των μεσα κυματων σου..η παλιρροια θα σε πνιξει και η τελευταια εικονα που θα μεινει στα ματια σου θα ειναι η εικονα του..ολα τα υπολοιπα γυρω σου θα χαθουν..θα υπαρχουν σε ολοκληρο το συμπαν μονο δυο σημεια..εσυ και εκεινος..το νερο θα ειναι τοσο που θα κανει την πετρα που μετατραπηκε η καρδια σου να σπασει..να γινει παλι χωμα και πηλος..θα την πλασεις παλι απο την αρχη..αλλωστε ξερεις..το μονο που τρωει τον βραχο ειναι το κυμα..και τα κυματα ηταν δυνατα..με τοσο χωμα για καρδια μπορεις να φυτεψεις τοσα ονειρα και χρωματα..πανω στα οποια θα ανθισει η ευτυχια και το χαμογελο σου..θυμασαι τοτε παιδι που ετρεχες?θυμασαι τοτε παιδι ενω ετρεχες τις χιλιες σκεψεις που σου τρυπαγαν το μυαλο?θυμασαι τοτε πως ετρεχες τοσο γρηγορα να προλαβεις την ευτυχια?θυμασαι τοτε που ηξερες πως ειναι ο κοσμος σου αυτος?θυμασαι τοτε στο τελος που δεν αντεχες να τρεχεις αλλο και εκλεινες τα ματια τα ονειρα που σου καιγαν τα βλεφαρα?θυμασαι την αστεροσκονη που αφηναν τα ονειρα στο μαξιλαρι σου?θυμασαι τις μαγισσες που σου στολιζαν δωρα τις μερες?θυμασαι τις νεραιδες και τα ξωτικα που σου γεμιζαν τις αδειες μερες?θυμασαι πως ξαναγυρισαν την στιγμη που ειπες παλι το σ'αγαπω?θυμασαι την καρδια σου πως ξυπνησε απο τον βαθυ της λαθαργο οταν τα κυματα σε τυλιξαν?θυμασαι θυμασαι?
μα εχεις μνημη χρυσοψαρου πως να θυμηθεις?νιωθεις μοναχα?εκεινο το συναισθημα που ειναι τοσο γλυκο που κανει την καρδια σου να σπασει απο την τοση αγαπη..την τοση ευγνωμοσυνη και την τοση ευτυχια..οπου και αν εισαι σε ευχαριστω που εντυσες με τοση μαγεια τους τελευταιους μου εφτα μηνες..

You give me your smile
A piece of your heart
You give me the feel I've been looking for
You give me your soul
Your innocent love
You are the one I've been waiting for
I've been waiting for

We're lost in a kiss
A moment in time
Forever young
Just forever, just forever in love

When you came into my life
It took my breath away
Cause your love has found it's way
To my heart

Ooh, ahh
Ooh, ahh

You make me dream
By the look in your eyes
You give me the feel, I've been longing for
I wanna give you my soul
All my life
Cause you are the one I've been waiting for
I've been waiting for so long

When you came into my life
It took my breath away
And the world stopped turnin' round
For your love
When you came into my life
It took my breath away
Cause your love has found it's way
To my heart
Into my heart

Just forever in love

When you came into my life
It took my breath away
And the world stopped turnin' round
For your love
When you came into my life
It took my breath away
Cause your love has found it's way
To my heart
When you came into my life

When you came into my life
It took my breath away
And the world stopped turnin' round
For your love
When you came into my life
It took my breath away
Cause your love has found it's way
To my heart

Μην έρθεις απόψε..

..Κορίτσι μου άκου με.. πίστεψέ με..

..από σένα δεν έλειψα ποτέ..

..απ' τον ευατό μου λείπω συνεχώς..

..εδώ θα μείνω.. για σένα..

Μην έρθεις απόψε να με βρεις. Σε θέλω εδώ κοντά μου, μα όχι απόψε. Απόψε έχω ραντεβού με τον ευατό μου. Ψάχνω να βρω τις αλήθειες μου τόσο βαθειά στα σωθικά μου που θα κάνω καιρό να επιστρέψω. Στα ζωής τα σκοτάδια 'συ μου δίνεις φως, σ' ευχαριστώ, μα όχι απόψε. Άσε με μόνο για μια νυχτιά και δεν θα δακρύσω, στο υπόσχομαι.
Μην έρθεις απόψε να με συναντήσεις. Σε θέλω δίπλα μου αλλά με μπερδεύει η απόσταση, ο χρόνος κι η ψυχή που δεν ξέρει που να πατήσει σταθερά, που ν' αφεθεί. Δε νιώθει, δεν αισθάνεται, δεν αντιδρά σε κανενός άλλου χάδι εκτός απ' το δικό σου.
Έχω καιρό να περάσω από 'δω αλλά είχα τους λόγους μου. Ή ίσως δεν είχα κανένα λόγο. Αρκετά έχει ταλαιπωρηθεί το κορμάκι σου, δε χρειάζεσαι μια πληγή παραπάνω. Ψάχνω να δω τι καλό μπορεί να κρύβω κατάστιχα να σου χαρίσω αλλά τίποτε φωτεινό δεν αγγίζω. Οι λέξεις μου προδίδουν φοβείες και πάθη, δεν μου χαρίζουν περηφάνια. Τα βράδυα μου κενός δε μένω, σε σκέφτομαι γι' αυτό.
Δεν θα 'μαι 'δω για κανέναν απόψε. Συγχώρα με ξανά, γι' άλλη μια φορά. Είσαι συ που ξέρεις τα μυστικά μου μ' ακόμη σε ντρέπομαι. Και η μελαγχολιά κι η σκοτεινιά μου που σε κάποιους προκαλεί χαμόγελα, μ' ενοχλεί, το ξέρεις. Μπορώ να το αντιμετωπίσω αλλά όχι με το να κρεμαστώ επάνω σου. Ελεύθερη σ' αφήνω κι αγνή.
Μην έρθεις απόψε, σιωπή λευκή θ' αντικρίσεις κι ίσως νιώσεις άβολα. Δεν το θέλω αυτό κορίτσι μου, όχι για σένα, όχι.
Να δεις πως γράφω τραγούδια θλιμμένα . Ίσως μονάχα 'συ τα εκτιμήσεις. Στίχους ματωμένους που μένουν κρυμμένοι μέσα μου γιατί κάποτε μου είπες πως δεν αντέχεις άλλο αίμα.
Μην έρθεις απόψε, θα κρυφτώ σε μια σκιά. Πρώτη φορά δεν θα 'ναι η δική σου.
Μην έρθεις απόψε, δεν θα κλάψω γιατί μου λείπεις. Μονάχος απομακρύνομαι.
Μην έρθεις απόψε κι ας το ποθώ σα τρελός.
Φεύγω λίγο μακριά να ηρεμήσω, να σκεφτώ, να σ' αφήσω να γιάνεις απ' το κόκκινο.
Μην έρθεις, δεν θα 'μαι 'δω για κανέναν.. μόνο για σένα..

..Εδώ θέλω να ζήσω, στον κόσμο που ζεις κι ας δειλιάζω να στο εκφράσω..
..Εδώ θέλω να ζήσω, τον φόβο μου να κρύψω, να μην τον δεις..
..Εδώ θέλω να ζήσω, η σκέψη μου αγκαλιά με τη δική σου..
..Ο ήλιος ποτέ δεν θ' ανατείλλει για μένα μα θα δύει κάθε νυχτιά για σένα, πλάι μου..
..Αγγίζω το φως σου στο σκοτάδι μα τον ευατό μου φοβάμαι μην σ' αγγίξει άγρια καταλάθος και σου γδάρει το δέρμα..

αυτα που θελω να σου πω δεν ξερω αν θα στα πω ποτε..δεν φταιει που δεν θελω..μονο να ειναι που οι λεξεις σκονταφτουν στην γλωσσα και πιστοποιουν με τοσο βιαιο τροπο την αληθεια τους που αυτη σκυβει το κεφαλι απο ντροπη και ντρεπεται να τις προφερει..πως να πεις το σε αγαπω οταν το εχεις πει τοσες φορες στο παρελθον?σε τοσο διαφορετικους ανθρωπους?πως να το ξαναπροφερεις οταν δεν το εχεις νιωσει ποτε με τοσο ιδιαιτερο τροπο?και στα αληθεια οταν γραφεις καθε μερα νεο ρεκορ στο κοντερ του συγνωμη πως μοιαζει να μην ξερεις να προφερεις το ευχαριστω?"σε ευχαριστω για οσα μου εχεις χαρισει για τις μερες που μου εδωσες να ζω?" και πως οταν εχεις ξαναπει σε καποιον οτι σου εδωσε ζωη οταν μπηκε στην ζωη σου και αντεξες οταν χαθηκε..πως να τολμησεις να το πεις ξανα?θα μοιαζουν μιμοι οι λεξεις..μιας καταστασης σε χρονο αοριστο..σε αλλα σκηνικα με αλλους πρωταγωνιστες..με φοντο τα ιδια λαθη..οχι λαθη..σιωπη..γιατι η γλωσσα στο ειπα και πριν υποκλινεται στο μεγαλειο των συναισθηματων της ψυχης που μοιαζει επιμονα να ψαχνει να προφερει τις σωστες για να μπορεσει να τις αφησει σαν ηλιο στον σκοτεινο σου ουρανο..γιατι αυτοι που αγαπανε ειναι πολλοι..αυτοι που αντεχουν και υπομενουν ησυχοι τον πονο της αγαπης τους ειναι ελαχιστοι..τιμη σου να ανηκεις σε αυτους και βαρια καταρα..μενεις βουβος γιατι οι λεξεις σου λιγες φτηνες ανικανες να περιγραψουν το θαυμα το οποιο ζεις..οι ανθρωποι γυρω σου αδιαφοροι..μενεις να τους κοιτας βουβος..ριχνεις στην ασφαλτο τα ματια σου να μην προλαβει κανεις και δει την λαμψη τους και τρομαξει..αποφευγεις και τον καθρεφτη απο φοβο μην εξαφανιστει στο λεπτο το θαυμα το οποιο ζεις..και ολες οι ευχες ειναι οι ιδιες..δεν θα στις πω ομως για να μπορεσουν να πραγματοποιηθουν..απο το βραδυ στο πρωι και απο το πρωι στ οβραδυ μια σκεψη αναπνεει συνεχεια στο μυαλο..ο χρονος καταριφθηκε..πλαστελινη στα δαχτυλα μου..τον πλαθω οπως θελω..εκμηδενιζεται μακρια σου..εχω τα ματια ανοιχτα και κοιμαμαι σαν την κοιμωμενη ενα βαθυ υπνο..αισθησεις πληρεις ανημπορη να κουνηθω στεκω να κοιταζω να περναει η ζωη μακρια σου..δεν θελω να την ζησω γιατι ειναι αχρωμη μακρια σου..δεν θελω να ζησω κανενα θαυμα μονη μου..και μετα οι ωρες κοντα σου μικρες σταγονες απο αιωνιοτητα..το καθε λεπτο κραταει μερες και η καθε αγκαλια μηνες το καθε φιλι χρονια..σε αγγιζω σε κοιταζω σε κοιτω σε σκεφτομαι και μενω βουβη μην χαλασω την στιγμη με καποια φτηνη λεξη..σε αγαπαω αληθεια..οχι οπως αγαπησα τοσους αλλα με ενα τροπο αθωο και αγνο..σαν να μην υπηρχε πριν σαν να μην υπαρχει μετα και εχω μονο την ζωη σου να κρατηθω απο το ναυαγιο της ζωης..ετσι εζησα εκατονταδες χρονια πλαι σου..αιωνες αμιλητη μονο να σε κοιταζω..και να αναρωτιεμαι αν υπαρχει κατι μεγαλυτερο απο την αγαπη και να ξερω πως αν υπηρχε θα ηταν σιγουρα κατι που θα ειχε την μορφη της ψυχης σου..

-θα θελα μια μερα να διωξω το κενο απο μεσα μου..θα θελα μια μερα να ανοιξω τα ματια και να δω εναν αλλο κοσμο..αυτον που αγγιζω στα ονειρα μου..σου εχω μιλησει ποτε για τον κοσμο μου?..σε παρακαλω μην με κοιταζεις με αυτο το αδειο βλεμμα..σε παρακαλω υπαρχω ακομα δεν τρελαθηκα..μονο να..ειναι που καποιες φορες θα ηθελα να ζω σε εκεινον τον κοσμο..οι λεξεις μου φταινε..ειναι παντα τοσο αδειες τοσο φθηνες..τις νιωθω σαν ξενες σαν δανεικες..ισως να φταιει που..θα ηθελα μοναχα μια στιγμη να αγγιζα τις σκεψεις μου..καμια φορα νομιζω θα πνιγω μεσα τους..ειναι αυτη η λεωφορος που βλεπω καθε βραδυ στον υπνο μου..σαν ερημος ολα στασιμα και προχωραω τρεχω με εκατο..σε παρακαλω μην γελας οταν σου διηγουμαι τα ονειρα μου..τρεχω με εκατο και προσπαθω να γυρισω πισω..μην με ρωτας που πισω..πισω σε μενα σε αυτο που ειμαι..τρεχω πιο γρηγορα και απο τον ανεμο και ο δρομος ατελειωτος σκοταδι γυρω παντου και εγω να τρεχω και δεν βρισκω τον δρομο αληθεια σου λεω σε παρακαλω μοναχα μην γελας..εχω χαθει στην μεση του πουθενα και το μερος αγνωστο και στο δρομο οι φιλοι μου να περιμενουν ειναι γιορτη σημερα και εχω ντυσει την ψυχη στα γιορτινα ομως ο δρομος αδιεξοδο..ολο στροφες και σκοταδι..με ακους?μην γελας..

-εχεις πλακα..οι πολλες οι σκεψεις βαραινουν το μυαλουδακι σου..ξερεις καμια φορα τις νυχτες που σε σκεφτομαι φοβαμαι πως μια μερα θα δωσεις μια και θα πηδηξεις το κενο του μυαλου σου και τοτε χαθηκες..θα γινεις αερικο και θα γυρνας τις νυχτες μονη και ερημη..

-μα και τωρα μονη και ερημη γυριζω..τις νυχτες που δεν με κοιταει κανεις ανεβαινω σε εκεινο τον λοφο..τον λοφο μου..και βλεπω την πολη σαν καραβι να με ταξιδευει..ξερεις την πολη μου την μισω..ολο λεω θα φυγω και ολο εδω μενω..λεω και αυτη την φορα της ξεφυγα λεω αυτη την φορα θα ξεφυγω και μετα εχει εναν περιεργο τροπο μου λειπει μου λειπει μεσα μου..καταλαβαινεις?εχω μια εξαρτηση απο την πολη μου..εχω μια εξαρτηση απο ολα οσα μισω..αυτοκαταστροφη μυριζει λεω να γυρισω την πλατη και να φυγω και απο αυτο..

-ξερεις μικρη μου ποιο ειναι το προβλημα σου?

-ναι ξερω καθε σου σκεψη..βαρεθηκα τις συμβουλες και τα φτηνα σου λογια..αυτα που λες για να γεμισεις το χρονο και το μυαλο σου ατελειωτες αμπελοφιλοσοφιες..θελω κατι αληθινο πραγματικο..σαν τα ονειρα μου..σαν παραμυθι..ναι ξερω πως νομιζεις πως γυρναω την πλατη..πως δεν ξεπερναω απλα προσπερναω..ναι ξερεις στα αληθεια εχεις δικιο..παντα δειλη ημουν καθολου κουραγιο να αντιμετωπισω την ζωη..δεν μπορεις να πεις ομως..της εβαλα στολιδια χρωματα μαγικα..ομως ακομα δεν πιστεψα το παραμυθι μου..λες αμα το πιστευα να το πραγματοποιουσα?λες να εφταιγε που παντα περιμενα τον γαλαζιο πριγκηπα να με σωσει απο την αχαρη ζωουλα μου?λες να φταιει που τον περιμενα γαλαζιο?γιατι και πρασινος να ερχοταν εγω θα τον κρατουσα αληθεια σου λεω..ναι ξερω σκεφτεσαι πως εγω δεν ειμαι η πριγκιπισσα..ειμαι μονος ενας ανθρωπος που τον εχουν πνιξει οι ανασφαλειες και οι φοβοι του..ομως αληθεια γιαυτο περιμενα τον πριγκηπα μου..για να με σωσει..απο την ζωη τον εαυτο μου..απο ολα ολα..

-καλη μου ποσες φορες θα στο πω?σταματα να κλαις και στηριξου στα δικα σου ποδια..

-το εχεις πει τοσες φορες..βαρεθηκα να το ακουω..στο ξαναπα χιλιες φορες και αλλες τοσες..τα δικα μου ποδια ειναι σπασμενα δεν φτανουν να σηκωσουν το βαρος μου..θελω καπου να στηριχτω..

-σπασμενα χερια ζητας και ουτε αυτα αντεχουν βαρος..σταματα να ψαχνεις βοηθεια στα λαθος μερη..

-οταν κλεινω τα ματια τα ονειρα ερχονται και με αγκαλιαζουν..το πρωι ξυπναω μοναχη και αυτο με ποναει..οσες φορες ξυπνησα διπλα σε καποιον αυτο το βαρος στην καρδια εμοιαζε να δραπετευει..και μετα ερχοντουσαν οι ωρες και ο χρονος λυγιζε την χαρα μου..δεν μπορουσα να τον σταματησω και αυτος με καταπινε..με αφηνε μιση..και οταν εχεις ζησει ολοκληρος πως μπορεις να μεινεις παλι μισος να παλευεις να ζησεις την ζωουλα σου?

-και ο πριγκηπας σου?

the lord of sadness takes my soul

breaks my heart

divides my nights

tear drops fall from the rainbow

and melt my sky

empty hands

empty days

cold silence comes always between

beat the beast in your heart

come from the neverland

and enlight my dreams

give life to my hopes

look at them they are bleeding

the years left them alone in the dark

they cant breath

a life for them a long lasting death

take my nights out of the dark

your voice a soft sweet melody

but i cant reach you

i cant see i cant breath

like the flower in the winter

without your light i am dying in the dark..

ηταν ενας ανθρωπος μονος..μονος και θλιμμενος -οπως οι περισσοτεροι- ζουσε σε εναν μαυρο πλανητη..μαυρο..μπορει και κοκκινο..ισως..ισως και πρασινο..ναι πρασινο! ηταν ενας ανθρωπος μονος που ζουσε σε εναν πραασινο πλανητη..δουλεια του ηταν να αναβοσβηνει τα αστερια..καθε μερα τα εσβηνε καθε νυχτα τα αναβε..ηταν ενας ανθρωπος μονος που καθε μερα κοιτουσε τους κομητες να χανονται.. συντροφια του ειχε μοναχα το φεγγαρι..τον ανθρωπο στο φεγγαρι που τραγουδουσε στις κοιλαδες του φεγγαριου..τις νυχτες προσεχε τα αστερια τους γλυκοψιθυριζε τα μαγευε για να φεγγουν πιο γλυκα..ηταν ενας ανθρωπος μονος με μονη συντροφια τα τραγουδια του φεγγαρανθρωπου..καποτε θυμαται αγαπησε μια μαγισσα..καποτε θυμαται αγαπησε τη μαυρη μαγισσα της θλιψης..

και ενα βραδυ ενα γλυκο κατακοκκινο βραδυ αναμεσα σε πετρες που χορευανε και ανθρωπους χωρις προσωπο της ορκιστηκε πως θα την προσεχει παντα..και η μαγισσα τον γητεψε ενα βραδυ που κοιμοταν εντυσε το προσωπο του με μια κοκκινη μασκα και η ματια του αλλαξε..ηταν ενας ανθρωπος μονος που νομιζε πως το θαυμα εγινε στην καρδια του..μα αυτην η μαγισσα δεν την εφτανε..τα μαγια της δεν ηταν αρκετα..περασαν μαζι χιλια χρονια και αλλα τοσα..αλλωστε τα λεπτα για αυτους παντα μετρουσαν αλλιως..χιλια χρονια ζησαν μαζι και εκατονταδες αιωνες..καθε μερα ηταν μια γιορτη..στα χρυσα ντυμενη σαν τον ηλιο το καταμεσημερο..ηταν ενας ανθρωπος μονος που ζουσε σε εναν πλανητη μαλλον πρασινο καποτε νομιζε οτι κρατουσε ολο τον κοσμο στα χερια του..καποτε νομιζε οτι ζουσε σε εναν κατακοκκινο κοσμο μα ηταν ευθραυστος και δεν τον προσεξε και αυτος σαν φυσαλιδα εσπασε σε χιλια μικρα κομματακια και σε αλλα τοσα σαν την ματια του..σαν την καρδια του..μια νυχτα με χιλια φεγγαρια να λαμπουν πανω απο τα κεφαλια τους η μαυρη μαγισσα του εδειξε τις νεραιδες η χαρα τους η λεπτοτητα τους τα αδεια ματια τους κατι εκλεψαν απο την ψυχη του..κλεψαν την μνημη του..γητιες μοιραζε η νυχτα και ληθη ανεβηκαν σε εναν κομητη και σε μια στιγμη χαθηκαν..σε μια στιγμη σε μια τοση δα μικρη στιγμουλα..φτασαν σε εναν μαυρο πλανητη..μπορει και κοκκινο..φτασαν σε εναν πρασινο πλανητη..δεν μπορουσε να δει..δεν ειχε πια ματια..τα μαγια της μαγισσας του χαθηκαν μαζι με εκεινη οταν την αφησε για να προλαβει τον κομητη..αδειασαν τα ματια του..ενιωθε στα ποδια του σταχτη..πρεπει να ηταν η καμενη του καρδια..τοτε τι ποναγε ακομα μεσα του?ηταν ενας ανθρωπος μονος..μονος και θλιμμενος χωρις ματια χωρις αγκαλια μονο με εναν πονο στην θεση της καρδιας..ζουσε σε εναν πλανητη πρασινο και καθε μερα εσβηνε τα αστερια..καποτε ειχε μια αγαπη..τωρα ειχε συντροφια τα τραγουδια του φεγγαρανθρωπου..καθε μερα στον υπνο του νομιζε οτι ακουγε το τραγουδι της μαγισσας του..ξυπνουσε με ανυπομονησια να την αντικρισει και εβλεπε μοναχα σκοταδι..το κυμα της θαλασσας του εφερνε την θλιψη της και τα κοχυλια αναπαρηγαγαν συνεχεια το βουβο της κλαμα..τα χερια του σβηστα κρεμονται πανω στο αδειο του κορμι..ενας ανθρωπος ετσι μονος με ματια αδειανα μαγεμενος μια νυχτα απο τις νεραιδες..το φεγγαρι του τραγουδαει να του απαλυνει τον πονο..μα το κλαμα του βουβο σκεπαζει με την ησυχια του καθε νοτα του..το τραγουδι του πνιγεται στο κυμα της θλιψης του..κλεινει τα ματια και αντικριζει παλι την μαγισσα του..κλεινει τα ματια να θυμηθει τον κοσμο πισω απο την κοκκινη μασκα του..ενας ανθρωπος μονος..αδειος..σε εναν αδειο πλανητη..χωρις την μαγισσα του..ενας ανθρωπος θλιμμενος..να αναβει και να σβηνει τα αστερια..χωρις σταματημο..και καθε νυχτα να σιγομουρμουριζει σαν προσευχη:

Ι
Θά πενθώ πάντα -- μ’ακούς; -- γιά σένα,μόνος,στόν Παράδεισο
Θά γυρίσει αλλού τίς χαρακιές Τής παλάμης,η Μοίρα,σάν κλειδούχος Μιά στιγμή θά συγκατατεθεί ο Καιρός Πώς αλλιώς,αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι Θά παραστήσει ο ουρανός τα σωθικά μας Καί θά χτυπήσει τόν κόσμο η αθωότητα Μέ τό δριμύ του μαύρου του θανάτου.
ΙΙ.
Πενθώ τόν ήλιο καί πενθώ τά χρόνια που έρχονται Χωρίς εμάς καί τραγουδώ τ’άλλα πού πέρασαν Εάν είναι αλήθεια Μιλημένα τά σώματα καί οί βάρκες πού έκρουζαν γλυκά Οί κιθάρες πού αναβόσβησαν κάτω από τα νερά Τά "πίστεψέ με" και τα "μή" Μιά στόν αέρα μιά στή μουσική Τα δυό μικρά ζώα,τά χέρια μας Πού γύρευαν ν’ανέβουνε κρυφά τό ένα στό άλλο Η γλάστρα μέ τό δροσαχί στίς ανοιχτές αυλόπορτες Καί τά κομμάτια οί θάλασσες πού ερχόντουσαν μαζί Πάνω απ’τίς ξερολιθιές,πίσω άπ’τούς φράχτες Τήν ανεμώνα πού κάθισε στό χέρι σού Κι έτρεμες τρείς φορές τό μώβ τρείς μέρες πάνω απότούς καταρράχτες Εάν αυτά είναι αλήθεια τραγουδώ Τό ξύλινο δοκάρι καί τό τετράγωνο φαντό Στόν τοίχο μέ τή Γοργόνα μέ τά ξέπλεκα μαλλιά Τή γάτα πού μάς κοίταξε μέσα στά σκοτεινά Παιδί μέ τό λιβάνι καί μέ τόν κόκκινο σταυρό Τήν ώρα πού βραδιάζει στών βράχων τό απλησίαστο Πενθώ τό ρούχο πού άγγιξα καί μού ήρθε ο κόσμος.
ΙΙΙ.
Έτσι μιλώ γιά σένα καί γιά μένα Επειδή σ’αγαπώ καί στήν αγάπη ξέρω Νά μπαίνω σάν Πανσέληνος Από παντού,γιά τό μικρό τό πόδι σού μές στ’αχανή σεντόνια Νά μαδάω γιασεμιά κι έχω τή δύναμη Αποκοιμισμένη,νά φυσώ νά σέ πηγαίνω Μές από φεγγαρά περάσματα καί κρυφές τής θάλασσας στοές Υπνωτισμένα δέντρα μέ αράχνες πού ασημίζουμεΑ κουστά σ’έχουν τά κύματα Πώς χαιδεύεις,πώς φιλάς Πώς λές ψιθυριστά τό "τί" καί τό "έ" Τριγύρω στό λαιμό στόν όρμο Πάντα εμείς τό φώς κι η σκιά Πάντα εσύ τ’αστεράκι καί πάντα εγώ τό σκοτεινό πλεούμενο Πάντα εσύ τό λιμάνι κι εγώ τό φανάρι τό δεξιά Τό βρεγμένο μουράγιο καί η λάμψη επάνω στά κουπιά Ψηλά στό σπίτι μέ τίς κληματίδες Τά δετά τριαντάφυλλα,καί τό νερό πού κρυώνει Πάντα εσύ τό πέτρινο άγαλμα καί πάντα εγώ η σκιά πού μεγαλώνει Τό γερτό παντζούρι εσύ,ο αέρας πού τό ανοίγει εγώ Επειδή σ’αγαπώ καί σ’αγαπώ Πάντα Εσύ τό νόμισμα καί εγώ η λατρεία πού τό Εξαργυρώνει:Τόσο η νύχτα,τόσο η βοή στόν άνεμο Τόσο η στάλα στόν αέρα,τόσο η σιγαλιά Τριγύρω η θάλασσα η δεσποτική Καμάρα τ’ουρανού με τ’άστρα Τόσο η ελάχιστη σου αναπνοή Πού πιά δέν έχω τίποτε άλλο Μές στούς τέσσερις τοίχους,τό ταβάνι,τό πάτωμα Νά φωνάζω από σένα καί νά μέ χτυπά η φωνή μου Νά μυρίζω από σένα καί ν’αγριεύουν οί άνθρωποιΕπειδή τό αδοκίμαστο καί τό απ’αλλού φερμένοΔέν τ’αντέχουν οί άνθρωποι κι είναι νωρίς,μ’ακούς Είναι νωρίς ακόμη μές στόν κόσμο αυτόν αγάπη μου Να μιλώ γιά σένα καί γιά μένα.
ΙV.
Είναι νωρίς ακόμη μές στόν κόσμο αυτόν,μ’ακούς Δέν έχουν εξημερωθεί τά τέρατα μ’ακούς Τό χαμένο μου τό αίμα καί τό μυτερό,μ’ακούς Μαχαίρι Σάν κριάρι πού τρέχει μές στούς ουρανούς Καί τών άστρων τούς κλώνους τσακίζει,μ’ακούς Είμ’εγώ,μ’ακούς Σ’αγαπώ,μ’ακούς Σέ κρατώ καί σέ πάω καί σού φορώ Τό λευκό νυφικό τής Οφηλίας,μ’ακούς Πού μ’αφήνεις,πού πάς καί ποιός,μ’ακούς Σού κρατεί τό χέρι πάνω απ’τούς κατακλυσμούς Οί πελώριες λιάνες καί τών ηφαιστείων οί λάβεςΘά’ρθει μέρα,μ’ακούς Νά μάς θάψουν κι οί χιλιάδες ύστερα χρόνοι Λαμπερά θά μάς κάνουν περώματα,μ’ακούς Νά γυαλίσει επάνω τούς η απονιά,ν’ακούς Τών ανθρώπων Καί χιλιάδες κομμάτια νά μάς ρίξει Στά νερά ένα-- ένα , μ’ακούς Τά πικρά μου βότσαλα μετρώ,μ’ακούς Κι είναι ο χρόνος μιά μεγάλη εκκλησία,μ’ακούς Όπου κάποτε οί φιγούρες Τών Αγίων βγάζουν δάκρυ αληθινό,μ’ακούς Οί καμπάνες ανοίγουν αψηλά,μ’ακούς Ένα πέρασμα βαθύ νά περάσω Περιμένουν οί άγγελοι μέ κεριά καί νεκρώσιμους ψαλμούς Πουθενά δέν πάω ,μ’ακους Ή κανείς ή κι οί δύο μαζί,μ’ακούς Τό λουλούδι αυτό τής καταιγίδας καί μ’ακούς Τής αγάπης Μιά γιά πάντα τό κόψαμε Καί δέν γίνεται ν’ανθίσει αλλιώς,μ’ακούς Σ’άλλη γή,σ’άλλο αστέρι,μ’ακούς Δέν υπάρχει τό χώμα δέν υπάρχει ο αέρας Πού αγγίξαμε,ο ίδιος,μ’ακούς Καί κανείς κηπουρός δέν ευτύχησε σ’άλλους καιρούς Από τόσον χειμώνα κι από τόσους βοριάδες,μ’ακούς Νά τινάξει λουλούδι,μόνο εμείς,μ’ακούς Μές στή μέση τής θάλασσαςΑπό τό μόνο θέλημα τής αγάπης, μ’ακούς Ανεβάσαμε ολόκληρο νησί,μ’ακούς Μέ σπηλιές καί μέ κάβους κι ανθισμένους γκρεμούς Άκου,άκου Ποιός μιλεί στά νερά καί ποιός κλαίει -- ακούς; Είμ’εγώ πού φωνάζω κι είμ’εγώ πού κλαίω,μ’ακούς Σ’αγαπώ,σ’αγαπώ,μ’ακούς.
V.
Γιά σένα έχω μιλήσει σέ καιρούς παλιούς Μέ σοφές παραμάνες καί μ’αντάρτες απόμαχους Από τί νά’ναι πού έχεις τή θλίψη του αγριμιού Τήν ανταύγεια στό μέτωπο του νερού του τρεμάμενου Καί γιατί,λέει,νά μέλει κοντά σου νά’ρθω Πού δέν θέλω αγάπη αλλά θέλω τόν άνεμο Αλλά θέλω της ξέσκεπης όρθιας θάλασσας τόν καλπασμό Καί γιά σένα κανείς δέν είχε ακούσει Γιά σένα ούτε τό δίκταμο ούτε τό μανιτάρι Στά μέρη τ’αψηλά της Κρήτης τίποτα Γιά σένα μόνο δέχτηκε ο Θεός νά μου οδηγεί τό χέρι Πιό δω,πιό κεί,προσεχτικά σ’όλα τό γύρο Του γιαλού του προσώπου,τούς κόλπους,τά μαλλιά Στό λόφο κυματίζοντας αριστερά Τό σώμα σου στή στάση του πεύκου του μοναχικού Μάτια της περηφάνειας καί του διάφανου Βυθού,μέσα στό σπίτι μέ τό σκρίνιο τό παλιό Τίς κίτρινες νταντέλες καί τό κυπαρισσόξυλο Μόνος νά περιμένω που θά πρωτοφανείς Ψηλά στό δώμα ή πίσω στίς πλάκες της αυλής Μέ τ’άλογο του Αγίου καί τό αυγό της Ανάστασης Σάν από μιά τοιχογραφία καταστραμμένη Μεγάλη όσο σέ θέλησε η μικρή ζωή Νά χωράς στό κεράκι τή στεντόρεια λάμψη τήν ηφαιστειακή Πού κανείς νά μήν έχει δεί καί ακούσει Τίποτα μές στίς ερημιές τά ερειπωμένα σπίτια Ούτε ο θαμμένος πρόγονος άκρη άκρη στόν αυλόγυρο Γιά σένα,ούτε η γερόντισσα ν’όλα της τά βοτάνια Γιά σένα μόνο εγώ,μπορεί,καί η μουσική Πού διώχνω μέσα μου αλλ’αυτή γυρίζει δυνατότερη Γιά σένα τό ασχημάτιστο στήθος των δώδεκα χρονώ Τό στραμμένο στό μέλλον με τόν κρατήρα κόκκινο Γιά σένα σάν καρφίτσα η μυρωδιά η πικρή Πού βρίσκει μές στό σώμα καί πού τρυπάει τή θύμηση Καί νά τό χώμα,νά τά περιστέρια,νά η αρχαία μας γή.
VI.
Έχω δεί πολλά καί η γή μές’απ’τό νού μου φαίνεται ωραιότερη Ώραιότερη μές στούς χρυσούς ατμούς Η πέτρα η κοφτερή,ωραιότερα Τά μπλάβα των ισθμών καί οί στέγες μές στά κύματα Ωραιότερες οί αχτίδες όπου δίχως να πατείς περνάς Αήττητη όπως η Θεά της Σαμοθράκης πάνω από τά βουνάτής θάλασσας Έτσι σ’έχω κοιτάξει πού μου αρκεί Νά’χει ο χρόνος όλος αθωωθεί Μές στό αυλάκι που τό πέρασμα σου αφήνει Σάν δελφίνι πρωτόπειρο ν’ακολουθεί Καί νά παίζει μέ τ’άσπρο καί τό κυανό η ψυχή μου !Νίκη,νίκη όπου έχω νικηθεί Πρίν από τήν αγάπη καί μαζί Γιά τή ρολογιά καί τό γκιούλ-μπιρσίμι Πήγαινε,πήγαινε καί ας έχω εγώ χαθεί Μόνος καί άς είναι ο ήλιος που κρατείς ένα παιδίνεογέννητοΜόνος,καί ας είμ’εγώ η πατρίδα που πενθεί Ας είναι ο λόγος που έστειλα νά σου κρατεί δαφνόφυλλο Μόνος,ο αέρας δυνατός καί μόνος τ’ολοστρόγγυλο Βότσαλο στό βλεφάρισμα του σκοτεινού βυθού Ο ψαράς που ανέβασε κι έριξε πάλι πίσω στούς καιρούς τόν Παράδεισο!
VII.
Στόν Παράδεισο έχω σημαδέψει ένα νησίΑπαράλλαχτο εσύ κι ένα σπίτι στή θάλασσα Μέ κρεβάτι μεγάλο καί πόρτα μικρή Έχω ρίξει μές στ’άπατα μιάν ηχώ Νά κοιτάζομαι κάθε πρωί που ξυπνώ Νά σέ βλέπω μισή να περνάς στό νερόκαι μισή να σε κλαίω μές στόν Παράδειο.
Οδυσσέας Ελύτης <<ΤΟ ΜΟΝΟΓΡΑΜΜΑ>>

Σκόνη..

Καιρό είχα να πατήσω το πόδι μου στο μαύρο σου..
Η σκόνη από τα όνειρα.. από την φυγή σου.. μου στερεί τα χάδια της Σελήνης..
Απέραντη πολιτεία η μνήμη σου.. να διαβαίνω ώρες στα βαμμένα με κόκκινο απ' το αίμα σου δρομάκια της..
Να προσπαθώ να στηθώ όρθιος απέναντί σου και να με σπρώχνει πίσω το αγέρι..
Άνοιξες τα χείλη σου.. θύελλα συναισθημάτων κι εγώ στο μάτι του κυκλώνα..
Δίχως να με αγγίζει λέξη σου..
Απλά να κυλιέμαι στα δρομάκια κείνα..
Να 'χω γίνει κατακόκκινος κι ακόμη να μην έχω ηρεμήσει..
Σιχαίνεσαι να με κρατήσεις στην αγκαλιά σου έτσι πως έχω καταντήσει..
Έσκισα τα ρούχα μου σαν μικρό παιδί όταν έκανες να φύγεις..
Έτρεχα πίσω σου με τα μάτια μπουκωμένα στην σκόνη απ' το φευγιό σου..
Κι απλά σε ήθελα πίσω..
Τώρα δεν μπορώ ν' αναπνεύσω απ' την σκόνη..

Κι ας ήρθα..
Που ήσουν..?
Ξεπλύθηκα απ' το αίμα κι ήρθα ως εκεί..
Κι ας ήρθα..
Που ήσουν..?
Είναι η μοναδική φορά που επιστρέφοντας σπίτι δεν έκαψα τη βαλίτσα..
Δεν είχα αναμνήσεις αυτή την φορά..
Μόνο ελλείψεις..
Πνίγηκα στην σκόνη..
Στη δική σου σκόνη..

Υ. Γ. Τούτο το υστερόγραφο δεν είναι μια απλή υποσημείωση..
Είναι κραυγή απελπισίας..
Επέστρεψα, το είδες..?
Τώρα τι θα κάνεις..?
Θα φύγεις και πάλι..?
Πάλι θα φοβηθείς τα λόγια μου..?
Πάλι..?
Πνίγηκα στην σκόνη..
Στη δική σου σκόνη..

δροσοσταλιδα στα φυλλα και δακρυ

πυκνη φωνη

αδραχτι

κεντημενος ιστος

ονειρα αραχνουφαντα

αρωματα και χωματα

βγαλμενα απο της ψυχης τον πατο

και ακομα πιο κατω

ουρανια μακροβουτια

μυαλο σβηστο

νυχτας χαδι

πικρο σκοταδι στο πρωτο φως

πορφυρο ξωτικο

παγιδα

σκοτεινο μονοπατι στου ηλιου την πορφυρα

λουλουδι βαστα και νευμα

θανατου φοβερα στου υπνου τον ξυπνιο

αγαπη

ΑΓΑΠΗ

κοιταζεις εξω..οχι στο εξω εξω απο το μεσα..απλα εξω στον ουρανο..χανεται η ματια..αγγιζει τον οριζοντα..εκεινο δηλαδη το σημειο οπου το γαλαζιογκρι του ουρανου αγγιζει το γκρι των πολυκατοικιων..αφηνεις την ανασα σου στο τζαμι..σηκωνεις το δαχτυλο και ζωγραφιζεις ενα σχημα..αντιγραφεται αυτοματα στον ουρανο..σε ενα λεπτο χανεται παλι σαν να μην υπηρξε..σου θυμιζει κατι αυτο?

τα λεπτα που χαθηκαν σαν να μην υπηρξαν ποτε?

τις σχεσεις που εγιναν και τελικα χαθηκαν σαν να μην εγιναν ποτε?τα χαμογελα που σβησαν σαν να μην υπηρξαν ποτε?

και οι φιλιες σου?οι θυσιες που εκανες για χαρη τους οι διαλογοι μεχρι τα χαραματα τα γελια και τα μεθυσια και αυτα χαθηκαν σαν να μην υπηρξαν ποτε?οταν θα φυγω και εγω θα ειναι σαν να μην υπηρξα ποτε?και αν μεινω στην σκεψη καποιων μοναχα που με ενιωσαν λιγο παραπανω ποιο προσωπο μου θα διαλεξουν να εχω στην αναμνηση τους?ποια απο ολες μου τις μασκες θα χρησιμοποιησουν να καλυψουν το φαντασμα μου?ατελειωτες διαδρομες ατελειωτες εικασιες..παντα το ιδιο ερωτημα..υπαρχω?ρωτας και ξερεις..σιγουρα δεν υπαρχεις..ακατανοητη υπαρξη..ντυμενη με ενα συννεφο ερωτηματικο..αφηνεις λεξεις ψιχουλα να προλαβει η ψυχη να φτασει στο καστρο του μυαλου..η νυχτα τα σκεπαζει για να μην τα βρει..και το φεγγαρι ριχνει το φως του να κανει το δρομο της πιο ευκολο..ξεκλειδωνει η πορτα και μπαινει στο καστρο..ανοιγει τα συρταρια των σκεψεων και των αναμνησεων..τοσος χρονος πακεταρισμενος σε κουτακια..βλεπεις ολη σου την ζωη να περναει μπροστα απο τα ματια σου..ολες εκεινες τις επιλογες που ενστικτωδως η μετα απο πολυ σκεψη η φοβο εκανες η επελεξες να μην κανεις η σε αναγκασαν να κανεις η σε φοβησαν να μην κανεις..-μην ξεχνας τα γιατι δεν εχουν σημασια- ολες αυτες οι επιλογες σε εκαναν αυτο που εισαι σημερα..και αληθεια πες μου το αγαπας αυτο που εγινες η ακομα κλεινεις τα ματια μπροστα στο ειδωλο σου το πρωι?αντεχεις να το κοιτας?ελπιζω να το αγαπας..στο ευχομαι γιατι ξερεις..μοναχα αυτο εχεις..κανενας τροπος να του ξεφυγεις..η μηπως και αυτο ειναι μυθοπλασια?θυμαμαι μια ταινια οπου ο πρωταγωνιστης καθε μερα ζουσε την ιδια μερα ξανα και ξανα προσπαθωντας να μην επαναλαβει τα ιδια λαθη..αν και εμεις λοιπον ζουμε σε ενα συμπαν σε pause rewind and replay?αν ολος ο χρονος ειναι μια μερα?οπου αρχιζει το πρωι και τελειωνει το βραδυ..το βραδυ παταμε το rewind σβηνονται οι μνημες και ξαναρχιζουμε να βιντεοσκοπουμε πανω στο ιδιο σημειο..αν στα αληθεια καποια προσευχη εισακουστηκε και ο χρονος σταματησε.. τοτε στα αληθεια εισαι ευτυχισμενος με την μοναδικη μερα που εχεις ζησει?η ακομα βλεπεις σαν οριζοντα το κομματι του ουρανου που αγγιζει σαπιες πολυκατοικιες?

η ζωη ειναι μια μουσικη

πιασε το χερι μου και

θα πεταξουμε μαζι

αφησε το και η καρδια μου

θα ξαναγινει ενας πλανητης

γεματος πεθαμενα ηφαιστεια..

Ξέρω ότι χρειάζεσαι άνεμο..
Τα φτερά ασφυκτιούν.
Άπνοια.
Με σκυμμένο το κεφάλι.
Είμαι εδώ για σένα.

Ξέρω ότι πονάς..
Σήκω.
Αγκάλιασέ με.
Φως.
Ζήτα με.
Είμαι εδώ για σένα.

Ξέρω ότι η νύχτα σε χρειάζεται..
Ίσως κι εγώ.. μα δεν στο λέω..
Είμαι εδώ για σένα.

Ξέρω ότι διστάζεις..
Πες μου τι θέλεις.
Θα το αντέξω.
Πες το μου.
Εδώ είμαι.
Για σένα.
Είμαι εδώ για σένα.

Ξέρω ότι η κούνια σου σκουριάζει..
Να σε κουνήσω?
Όχι δυνατά.
Θα σε προσέχω.
Θέλεις?
Είμαι εδώ για σένα.

Ξέρω τα πάντα για σένα..
Και τώρα λέω μεγάλα λόγια.
Για σένα.
Με πιστεύεις?
Είμαι εδώ για σένα.

Όλα τα ξέρω..
Εσύ μου τα έμαθες.
Είμαι εδώ για σένα.

Ένα πράγμα δεν ξέρω μονάχα.. γιατί είμαι εδώ..?