Friday, November 21, 2008

Κρυφή προσευχή..

Ένα φως στα βάθη σου. Μια αχτίδα που με τυφλώνει. Γιατί φοβάσαι να μου το πεις? Γιατί?
Ένα σημάδι στα χείλη σου. Ο δρόμος κλειστός. Κι όμως θα έρθω.Θα φτάσω σκυφτός ως εκεί και θα σωριαστώ εξουθενωμένος στην αγκαλιά σου.
Στις χούφτες σου το δάκρυ δε χωρά να φυλακιστεί, στα γόνατα θα πέσω, μη με κοιτάζεις. Είναι κρυφή η προσευχή.
Ανοίγεις τα χέρια σου, ζαλίζομαι, παραπατώ. Γκρεμός μου μοιάζει, γκρεμός η αγκαλιά σου. Κι όμως πέφτω. Νοσταλγώ και απορώ. Είσαι 'δω?
Το βλέμμα μου κοντοστέκεται στ' αυλάκια που σχηματίζει το χαμόγελο σου.
Ο κόσμος ψυχρός κι ακόμη πέφτω. Κι αν κρατηθώ απ' την παλάμη σου, πόση θέρμη μπορεί να μου χαρίσει ν' ανασάνω?
Και μέσα στα "ίσως" σου να ψάχνω το "πως"..
Μέσα στα "δεν ξέρω" σου να ψάχνω το "γιατί" μου..
Δεν ήτανε για μένα. Και τότε δεν ήτανε.
Κι αν ήτανε φοβήθηκα ν' αντικρύσω την αλήθεια.
Γιατί άλλο τις πληγές σου δεν ξεσκίζω. Καιρός να σε σεβαστώ και λίγο. Συγχώρα με..
Η ευτυχία στα σκαριά. Άλλο να την ποθείς για μένα κι άλλο να μη τη χαρίζεις. Άλλο αν είμαι ανικανοποίητος..

..κι η χαρά μου να ζει προσεχώς..
Να μη λησμονώ, να μη λυπάμαι για το χαμένο χρώμα των ματιών μου. Ακόμη να σ' αγκαλιάζω κι ακόμη να προσπαθώ να καταλάβω τι μου συμβαίνει..
Αλλάζω προσωπεία να δω τις αντιδράσεις σου. Να δω ποιο αγαπάς περισσότερο, να το φορώ συχνότερα.
Αλλάζω τα σημεία. Από στιγμή σε στιγμή. Από καιρό σε καιρό. Το τέλος βάζω γι' αρχή να δω αν μπορώ τελικά να σε φτάσω.
Ζω στο αλλού. Μακριά σου. Το αλλού χάνεται, γι' αυτό χάνομαι κι εγώ. Συγχώρα με. Με παρασέρνει. Μπορείς να με κρατήσεις?
Θυμάμαι τη φωνή σου. Έγινε σιωπή. Πέφτω στα γόνατα. Κλείσε τα μάτια. Την καρδιά. Η προσευχή είναι κρυφή.
Κρύφτηκαν τα όνειρα. Λες να χωρούν μεσ' στη χούφτα σου κι αυτά?
Κι η ελπίδα? Την έκρυψες στα στήθια σου? Όχι, εκεί δε θα ψάξω. Δίχως ελπίδα, να σ' έχω για πάντα..
Κλείσε τ' αυτιά σου. Σκόρπιες λέξεις. Κρυφή προσευχή.
Χαμένος στο σήμερα. Στο τότε. Στο τώρα.
Σήκωσες το σταυρό μου στις πλάτες σου για λίγο. Σε βάρυνε και τον άφησες να πέσει απότομα στους ώμους μου. Και λύγισα. Και παραπάτησα. Η αγκαλιά σου μπροστά μου. Ο γκρεμός μου.
Και με σταύρωσες μια μέρα. Και το μετάνιωσες αργότερα. Ξέρω ότι μου άξιζε, αλλά πονούν τα λάθη σαν καρφιά στις παλάμες μου.
Κρασί απ' το ποτήρι σου? Σταγόνα από τα χείλη σου? Ένα φιλί στο μέτωπο και φύγε. Θέλω μόνος μου να μείνω για λίγο. Σ' έχω πεθυμήσει. Δακρύζω στην προσευχή μου. Φωνάζω τις λέξεις δυνατά. Κρυφά. Για σένα.
Γύρισε. Δεν έφυγα. Δεν έφυγες. Πέφτω στα γόνατα. Άνοιξε τα χέρια σου. Αγκάλιασέ με. Η προσευχή μου θα 'ναι πάντοτε κρυφή.
Μην την πάρει ο άνεμος φοβάμαι..

4 comments:

ceralex said...

κραυγή ομορφιάς...

"Ο δρόμος κλειστός.Κι όμως θα έρθω."

Θα δανειστώ αυτό το πείσμα σου.
Το χρειάζομαι...

Να είσαι καλά.

truth around us......... said...

kai kapou edo den xorane oi lekseis gia ola auta ta sinaisthimata pou mas afises na niosoume na eise kala kai prosexe tin ti proseuxi den tha prepei na tin parei o anemos...
filia kalimeroudia

rip1708 said...

..
κοντευε χαραματα και παλι μονο η νυστα γυροφερνε στα βλεφαρα μου..να ειμαι μονη μα να μην νιωθω?η αποσταση παντα μπαινει αναμεσα..τα αν που εκτοξευουν υποσχεσεις και απειλες..ειπες αν δεν ηταν η αποσταση αναμεσα θα ηταν αλλιως λιγο μετα προσευχηθηκες..κλεινω τα ματια..το στομα κλεινει και μονο σιωπη κερναει..τα θαυματα τα ζεις παντα βουβος..η χαρα που ονειρευεσαι οταν κλεινεις τα ματια..τελικα δεν καταλαβα αν γιαυτο αποφευγεις το μορφεα..αν παλευεις να ζησεις την χαρα σου κρατωντας τα ματια ανοιχτα.."Βαρέθηκα την μίζερη μου φύση
Κανένας πια δεν λέει να ξεκουνήσει
Κανένας πια δεν λέει να ξεκουνήσει, αναμφιβόλω
Δεν με χωράει ο τόπος ρε παιδία

Βαρέθηκα τα ίδια και τα ίδια
Τα δάκρυα να κάνω μπιχλιμπίδια
Τα λόγια μονάχα μας απόμειναν, κι οι θεωρίες
Στην πράξη μας αλλάζουν οι θεσμοί

Βαρέθηκα να λεω πως θ αλλάξει
Το σύστημα μας έχει επιτάξει
Απόκληρα απομείναμε πουλάκια
Με ξεπουπουλιασμένα τα φτερά.


Βαρέθηκα κι αυτό το μονοπάτι
Ακόμα και σαν βρω κάνα κομμάτι
Πως είναι δυνατόν να μαστουριάζεις, εξήγησε μου
Άμα σου περίφραξαν την καρδιά

Για πες μου πως μπορείς και μαστουριάζεις
Άμα σου περίφραξαν την καρδιά
"..οι στιχοι του ασιμου να σε ντυνουν..η αγερωχη φιγουρα του..καμια φορα σκεφτομαι του μοιαζεις..το μαυρο των στιχων του..το αινιγματικο χαμογελο του..τα βουβα ματια του..σε φανταζομαι να περπατας οπως εκεινος μοναχος στα στενα των εξαρχειων και σε θυμαμαι να διασχιζεις πλαι μου την ναυαρινου..και το γαλαζιο των ματιων σου να αγγιζει το μπλε του ουρανου..σε θυμαμαι γελουσες εκεινη την μερα..ειμαι σιγουρη γιαυτο..και αν καμια φορα θυμωνω μαζι σου και θελω να φυγω μακρια παλι το χαμογελο σου θυμαμαι οπως εκεινη την μερα και δεν θελω να σε ματωνω..καμια φορα τρομαζω μην χαθει το χαμογελο απο τα χειλη σου και αρχιζω με τις λεξεις..και μετα παιζεις με αυτες και με κανεις να νιωθω παλι σαν παιδι που βλεπει τον κοσμο και τρομαζει απο την μαγεια του..τι προσπαθω να σου πω?δεν ξερω.. το ξερεις :)

η κοπέλα με το καναρινί φόρεμα said...

Όχι άλλα προσωπεία, πρόσωπα μόνο γυμνά, για 'κείνους τους ανθρώπους που θα αντέξουν να σταθούν στην θέα από ένα δάκρυ...